

Nierzadko słyszymy jak ktoś narzeka na swoje ciała lub wyraża niezadowolenie związane z konkretną częścią ciała. W naszej kulturze zakorzeniony jest fałszywy ideał perfekcyjnego ciała. Życie w społeczeństwie, które bez przerwy przypomina nam, że nie jesteśmy wystarczająco dobrzy, może doprowadzić do rozwoju dysmorfofobii.
Zniechęcające przekonania takie jak „wyglądam w tym grubo”, lub „nienawidzę mojego ciała” stały się zbyt powszechne. Ogólnie rzecz biorąc, jesteśmy dla siebie bardzo surowi, srogo oceniając swój wygląd w stosunku do niezrównanych standardów, postrzegając samych siebie tylko w kategoriach tego jak wyglądamy, zamiast tego czego możemy dokonać.
Szkody wykraczają poza złe samopoczucie spowodowane wyglądem swojego ciała
Badania ukazały szkodliwe konsekwencje takiego sposobu myślenia. Zaobserwowano, że gdy osoby doświadczają negatywnego obrazu ciała, często szukają rozwiązania problemu w diecie. Zaburzony obraz własnego ciała jest istotnym elementem zaburzenia odżywiania i odgrywa znaczącą rolę w wywołaniu i rozwoju zaburzeń odżywiania.
Badania pokazały również, że niska samoocena jest często związana z niekorzystnie wypływającymi na zdrowie zachowaniami okresu dojrzewania, takimi jak zaburzenia odżywiania, nadużywanie środków odurzających, myśli samobójcze i wcześnie rozpoczęta aktywność seksualna.
Czerwona flaga dla dysmorfofobii
Wraz z wieloma negatywnymi konsekwencjami związanymi z zaburzonym obrazem własnego ciała i niską samooceną, ważne jest by zdać sobie sprawę z czerwonych flaga, które mogą ujawnić dużo bardziej poważny problem. W jaki sposób dana osoba może odróżnić zaburzony obraz własnego ciała od poważniejszej choroby psychicznej, jaką jest dysmorfofobia?
Dysmorfofobia jest przewlekłą chorobą psychiczną, przy której osoby chore nie są w stanie przestać obsesyjnie myśleć o zauważonej wadzie w swoim wyglądzie. Ta choroba psychiczna klasyfikowana jest jako „zaburzenie ze spektrum obsesyjno-kompulsywnym”, ponieważ uwzględnia ona obsesję dotyczącą wyglądu ciała oraz powtarzające się kompulsywne zachowania w celu zmniejszenia niepokoju.
Badania wykazały, że dysmorfofobia dotyczy około 2,4% populacji Stanów Zjednoczonych, co oznacza, że nawet 7,5 miliona osób zmaga się z tą chorobą psychiczną. Liczby te są prawdopodobnie niższe niż w rzeczywistości, ponieważ wiele osób z tym schorzeniem często niechętnie zwraca się po pomoc lub ujawnia swoje zmagania.
Obsesja ta często staje się obezwładniająca, ponieważ osoba nią dotknięta nie jest w stanie normalnie funkcjonować z powodu wstydu, który odczuwa ze względu na swój wygląd. Może to prowadzić do poważnych problemów w życiu, takich jak utrata pracy, kłopoty finansowe, zakończenie związku i wiele innych.
Istnieje wiele znaków sygnalizujących BDD
Jeżeli podejrzewasz, że ty lub ktoś z twoich bliskich zmaga się z dysmorfofobią, pamiętaj o tych objawach:
- Unikanie zobowiązań i sytuacji społecznych
- Skrajna nieśmiałość i zaabsorbowanie wyglądem fizycznym
- Częste zabiegi kosmetyczne nieprzynoszące satysfakcji
- Nadmierne lub zbędne nawyki pielęgnacyjne
- Głęboka obawa, że inni oceniają cię przez pryzmat zauważanej przez ciebie niedoskonałości
- Niezdolność do normalnego funkcjonowania w innych aspektach życia, takich jak kariera czy bycie częścią rodziny
- Wymaganie ciągłych zapewnień dotyczących wyglądu ze strony innych ludzi
- Lęk lub depresja
- Nadmierne skupianie się na konkretnej części ciała lub twarzy
Do najczęstszych trosk osób z dysmorfofobią należą anomalie na skórze, takie jak trądzik, blizny, krostki itp., wielkość lub kształt nosa, problemy z włosami, takie jak łysienie lub ich nadmiar. Troski mogą skupiać się na jakiejkolwiek części ciała, a anomalie fizyczne są zazwyczaj wyimaginowanymi defektami w wyglądzie.
Dlaczego powinno się traktować te objawy poważnie
Objawy te mogą wskazywać na istnienie poważniejszego problemu, niż tylko niezadowolenie związane z pewnym elementem swojego wyglądu. Dysmorfofobia może dotknąć niezliczoną ilość osób, w tym kobiety i mężczyzn z różnych środowisk, ras i kultur.
Nieleczona dysmorfofobia może doprowadzić do poważnych konsekwencji, obejmujących myśli i próby samobójcze, zwiększony niepokój i depresję oraz zaburzenia odżywiania.
Dysmorfofobia może spowodować poważne pogorszenie ogólnej jakości życia, utrudniając codzienne aktywności. Wiele osób chorujących na dysmorfofobię nie jest w stanie uczęszczać do szkoły, utrzymać pracy, ani nawet zaangażować się w związek. Badania wykazały, że ponad 40% osób z cielesnymi zaburzeniami dysmorficznymi ma za sobą leczenie psychiatryczne.
Istnieje wsparcie dla osób z BDD
Możliwe, że twoja obsesja dotycząca zauważonych przez ciebie niedoskonałości na twoim ciele nabrała destrukcyjnego wpływu na twoje życie. Na szczęście dostępne jest wsparcie i formy leczenia, które mogą pomóc ci w pokonaniu dysmorfofobii. Rekomendowany plan leczenia cielesnego zaburzenia dysmorficznego obejmowałby połączenie psychoterapii z przyjmowaniem leków.
Formy terapii okazały się pomocne w łagodzeniu objawów dysmorfofobii to m.in. terapia poznawczo-behawioralna (CBT).
Przetłumaczył: Anna Urlik