obraz swojego ciała – Incognito Centrum Terapii Poznawczo-Behawioralnej

17th lipiec 201914th maj 2019

Dysmorfofobia, dlaczego jest tak niebezpieczna?

Nierzadko słyszymy jak ktoś narzeka na swoje ciała lub wyraża niezadowolenie związane z konkretną częścią ciała. W naszej kulturze zakorzeniony jest fałszywy ideał perfekcyjnego ciała. Życie w społeczeństwie, które bez przerwy przypomina nam, że nie jesteśmy wystarczająco dobrzy, może doprowadzić do rozwoju dysmorfofobii.

Zniechęcające przekonania takie jak „wyglądam w tym grubo”, lub „nienawidzę mojego ciała” stały się zbyt powszechne. Ogólnie rzecz biorąc, jesteśmy dla siebie bardzo surowi, srogo oceniając swój wygląd w stosunku do niezrównanych standardów, postrzegając samych siebie tylko w kategoriach tego jak wyglądamy, zamiast tego czego możemy dokonać.

Szkody wykraczają poza złe samopoczucie spowodowane wyglądem swojego ciała

Badania ukazały szkodliwe konsekwencje takiego sposobu myślenia. Zaobserwowano, że gdy osoby doświadczają negatywnego obrazu ciała, często szukają rozwiązania problemu w diecie. Zaburzony obraz własnego ciała jest istotnym elementem zaburzenia odżywiania i odgrywa znaczącą rolę w wywołaniu i rozwoju zaburzeń odżywiania.

Badania pokazały również, że niska samoocena jest często związana z niekorzystnie wypływającymi na zdrowie zachowaniami okresu dojrzewania, takimi jak zaburzenia odżywiania, nadużywanie środków odurzających, myśli samobójcze i wcześnie rozpoczęta aktywność seksualna.

Czerwona flaga dla dysmorfofobii

Wraz z wieloma negatywnymi konsekwencjami związanymi z zaburzonym obrazem własnego ciała i niską samooceną, ważne jest by zdać sobie sprawę z czerwonych flaga, które mogą ujawnić dużo bardziej poważny problem. W jaki sposób dana osoba może odróżnić zaburzony obraz własnego ciała od poważniejszej choroby psychicznej, jaką jest dysmorfofobia?

Dysmorfofobia jest przewlekłą chorobą psychiczną, przy której osoby chore nie są w stanie przestać obsesyjnie myśleć o zauważonej wadzie w swoim wyglądzie. Ta choroba psychiczna klasyfikowana jest jako „zaburzenie ze spektrum obsesyjno-kompulsywnym”, ponieważ uwzględnia ona obsesję dotyczącą wyglądu ciała oraz powtarzające się kompulsywne zachowania w celu zmniejszenia niepokoju.

Badania wykazały, że dysmorfofobia dotyczy około 2,4% populacji Stanów Zjednoczonych, co oznacza, że nawet 7,5 miliona osób zmaga się z tą chorobą psychiczną. Liczby te są prawdopodobnie niższe niż w rzeczywistości, ponieważ wiele osób z tym schorzeniem często niechętnie zwraca się po pomoc lub ujawnia swoje zmagania.

Obsesja ta często staje się obezwładniająca, ponieważ osoba nią dotknięta nie jest w stanie normalnie funkcjonować z powodu wstydu, który odczuwa ze względu na swój wygląd. Może to prowadzić do poważnych problemów w życiu, takich jak utrata pracy, kłopoty finansowe, zakończenie związku i wiele innych.

Istnieje wiele znaków sygnalizujących BDD

Jeżeli podejrzewasz, że ty lub ktoś z twoich bliskich zmaga się z dysmorfofobią, pamiętaj o tych objawach:

Unikanie zobowiązań i sytuacji społecznych
Skrajna nieśmiałość i zaabsorbowanie wyglądem fizycznym
Częste zabiegi kosmetyczne nieprzynoszące satysfakcji
Nadmierne lub zbędne nawyki pielęgnacyjne
Głęboka obawa, że inni oceniają cię przez pryzmat zauważanej przez ciebie niedoskonałości
Niezdolność do normalnego funkcjonowania w innych aspektach życia, takich jak kariera czy bycie częścią rodziny
Wymaganie ciągłych zapewnień dotyczących wyglądu ze strony innych ludzi
Lęk lub depresja
Nadmierne skupianie się na konkretnej części ciała lub twarzy

Do najczęstszych trosk osób z dysmorfofobią należą anomalie na skórze, takie jak trądzik, blizny, krostki itp., wielkość lub kształt nosa, problemy z włosami, takie jak łysienie lub ich nadmiar. Troski mogą skupiać się na jakiejkolwiek części ciała, a anomalie fizyczne są zazwyczaj wyimaginowanymi defektami w wyglądzie.

Dlaczego powinno się traktować te objawy poważnie

Objawy te mogą wskazywać na istnienie poważniejszego problemu, niż tylko niezadowolenie związane z pewnym elementem swojego wyglądu. Dysmorfofobia może dotknąć niezliczoną ilość osób, w tym kobiety i mężczyzn z różnych środowisk, ras i kultur.

Nieleczona dysmorfofobia może doprowadzić do poważnych konsekwencji, obejmujących myśli i próby samobójcze, zwiększony niepokój i depresję oraz zaburzenia odżywiania.

Dysmorfofobia może spowodować poważne pogorszenie ogólnej jakości życia, utrudniając codzienne aktywności. Wiele osób chorujących na dysmorfofobię nie jest w stanie uczęszczać do szkoły, utrzymać pracy, ani nawet zaangażować się w związek. Badania wykazały, że ponad 40% osób z cielesnymi zaburzeniami dysmorficznymi ma za sobą leczenie psychiatryczne.

Istnieje wsparcie dla osób z BDD

Możliwe, że twoja obsesja dotycząca zauważonych przez ciebie niedoskonałości na twoim ciele nabrała destrukcyjnego wpływu na twoje życie. Na szczęście dostępne jest wsparcie i formy leczenia, które mogą pomóc ci w pokonaniu dysmorfofobii. Rekomendowany plan leczenia cielesnego zaburzenia dysmorficznego obejmowałby połączenie psychoterapii z przyjmowaniem leków.

Formy terapii okazały się pomocne w łagodzeniu objawów dysmorfofobii to m.in. terapia poznawczo-behawioralna (CBT).

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/body-image/body-dysmorphic-disorder-why-its-so-dangerous

12th lipiec 201914th maj 2019

Dalszych kilka słów o dysmorfofobii

Wróćmy do pytania, na którym zatrzymaliśmy się ostatnio: „Czy dysmorfofobia zasługuje na miejsce w klasyfikacji zaburzeń?” Czy konsekwencje faktu, ze nie podoba mi się coś w moim ciele mogą być faktycznie takie duże? No właśnie…

Wielu z nas myśli: „mam za wysokie czoło”, „mam krzywy nos”, „mam garba na plecach” (nawet jeśli otoczenie nie zauważa tych mankamentów naszej urody albo uważa je za nieznaczące). Z reguły, gdy takie myśli się pojawiają to czujemy się trochę bardziej przygnębieni, przez moment porównujemy się z innymi, którzy w naszej ocenie mają idealne ciało. Ale po chwili nasze życie wraca na poprzednie tory, wraca do normy.

Gdy mówimy o dysmorfofobii, silne przekonanie o występowaniu defektu i nadawanie jemu bardzo dużego znaczenia sprawia, że pacjenci zaczynają wycofywać się z coraz to kolejnych obszarów swojego życia. Mają tendencję do unikania sytuacji społecznych, ponieważ nie chcą, by inni ich zobaczyli i oceniali, oraz dlatego, że ich defekt sprawia, że obawiają się randek i bliskości.

Mogą stosować mało pomocne strategie mające pomóc im przetrwać w takich sytuacjach, takie jak picie dużych ilości alkoholu lub zaszycie się w domu. Z tego powodu, próby studiowania lub podjęcie płatnej pracy są często utrudnione.

Wszystkie te czynniki mogą utrudnić relacje międzyludzkie z członkami rodziny, którzy nie są w stanie pojąć rozmiaru problemu z jakim zmaga się osoba chorująca na BDD.

Życie z BDD może sprawić, że nawet codzienne, zwykłe czynności staną się przytłaczającym wyzwaniem, ogólnie pogarszając jakość życia. Osoby z BDD mają również zwiększoną podatność na samobójstwa. Badania wskazują, że około 80% osób zmagających się z dysmorfofobią zgłasza myśli samobójcze, a około jedna czwarta próbowała popełnić samobójstwo.

Kto choruje na dysmorfofobię?

Odkryto, że w Stanach Zjednoczonych 2,4% dorosłych ludzi żyje z BDD – są to w równej mierze kobiety i mężczyźni. Zaczyna się to zazwyczaj w okresie dojrzewania, w momencie gdy ludzie są najbardziej przewrażliwieni na punkcie swojego wyglądu, jednak wiele osób chorujących na BDD żyje z chorobą przez wiele lat zanim zaczną szukać pomocy, co spowodowane jest obawami, że zostaną uznani za próżnych.

Co więcej, BDD jest często niedostatecznie zdiagnozowane, częściowo dlatego, że pacjenci mówią lekarzom o innych powiązanych objawach, takich jak lęk czy depresja, zamiast ujawnić prawdziwy problem. Również dzieci mogą zachorować na BDD, jednak często nie są one w stanie wyrazić swoje problemy. Zamiast tego, oznaką choroby może być m.in. to, że odmawiają pójścia do szkoły lub planują samobójstwo.

Co powoduje dysmorfofobię?

BDD jest niedostatecznie zbadane, w porównaniu z innymi zaburzeniami postrzegania własnego ciała, takimi jak zaburzenia odżywiania. Istnieją zarówno biologiczne jak i psychologiczne wyjaśnienia rozwoju tej choroby.

Model biologiczny

Dana osoba ma predyspozycje genetyczne, co ujawnia się po narażeniu na pewne życiowe czynniki wywołujące stres, takie jak prześladowanie czy molestowanie. Po rozwinięciu BBD, brak równowagi w neuroprzekaźnikach takich jak serotonina może utrwalić problem.

Model psychologiczny

BDD wiąże się z niską samooceną i tendencją do oceniania siebie w zależności od wyglądu. Dana osoba może rozwinąć fałszywe przekonania, łącząc postrzeganą wadę ze swoją wartością jako osoby: „Jeśli nie jestem atrakcyjny, nie warto żyć”.

W tym modelu BDD jest podtrzymywane przez skrajne skupianie się na sobie, np. sprawdzanie wyglądu i porównywanie cechy, uznawanej za wadliwą, z cechami innych ludzi. W miarę prowadzenia dalszych badań jest prawdopodobne, że zostanie opracowany bardziej integracyjny biologiczno-psychologiczno-społeczny model wyjaśniający przyczyny rozwoju tej choroby.

Czy dysmorfofobia jest zaburzeniem odżywiania?

Cechy BDD i zaburzeń odżywiania częściowo się pokrywają, na przykład niezadowolenie z obrazu własnego ciała, zaburzenia, rytuały i zachowania związane z wyglądem, oraz tendencja do porównywania się z innymi.

Chociaż dieta może być cechą dysmorfofobii dotyczącej części ciała uznawanej za zbyt dużą, jedzenie i waga zazwyczaj nie są zaburzone, i nie diagnozuje się BDD, jeżeli podejrzewane jest występowanie zaburzenia odżywiania.

Osoby z zaburzeniami odżywiania często cierpią na dysmorfofobię, wykazując nadmiernie negatywny obraz ciała lub niskie poczucie własnej wartości. Często zdarza się, że osoba z zaburzeniami odżywiania, takimi jak anoreksja, bulimia lub objadanie się, ma obsesję na punkcie swojego wyglądu i angażuje się w skrajne zachowania dietetyczne / ćwiczenia i / lub porównuje swój wygląd z innymi.

U osoby z zaburzeniami odżywiania może być również zdiagnozowane BDD. Osoby, u których występują obydwie choroby mają dużo bardziej przewlekłą psychopatologię. Mogą zatem wymagać bardziej agresywnego planu leczenia.

Jak najlepiej leczyć dysmorfofobię?

Obecnie przyjmuje się, że w przypadku BDD, leczeniem przynoszącym najlepsze skutki jest zastosowanie leku przeciwdepresyjnego SSRI z terapią poznawczo-behawioralną (CBT). Forma „ekspozycji i zapobiegania reakcji” (ERP) jest powszechnie stosowana w terapii przeznaczonej do leczenia BDD.

Oznacza to, że pacjent zostaje wyeksponowany na swoje lęki – na przykład, poprzez patrzenie w lustro lub bycie widzianym publicznie bez makijażu – bez możliwości podjęcia typowej reakcji, takiej jak zakrycie się, tak aby dana osoba przywykła do takiej sytuacji i odczuwała mniej stresu. Terapia behawioralno-poznawcza może zostać z powodzeniem przeprowadzona zarówna z osobami indywidualnymi jak i z grupami pacjentów chorujących na BDD.

Wczesne badania wykazały również, że terapia ekspozycyjna może być również skuteczna w leczeniu BDD. Badania wykazują skuteczność terapii w poprzez znaczne zmniejszenie objawów depresyjnych u osób zmagających się BDD.

Chociaż BDD wiąże się z przewlekłą zachorowalnością, leczenie poparte dowodami jest minimalne, z powodu braku badań w tym zakresie. Niestety, wiele osób zmaga się z tą chorobą psychiczną przez wiele lat zanim zacznie szukać pomocy, opieki i leczenia koniecznego do skutecznego leczenia.

Kolejne badania dotyczące BDD mogą pomóc lepiej zrozumieć wiele złożonych czynników składających się na tę chorobę psychiczną, tym samym zwiększając skuteczność wysiłków w zakresie zwiększania świadomości/profilaktyki i metod leczenia. Poszukiwanie specjalistycznej opieki i leczenia może być najlepszym sposobem na znalezienie nadziei i uzdrowienie z tej przytłaczającej choroby psychicznej.

Podsumowanie

Jak widać dysmorfofobia jest złożoną i wyniszczającą chorobą, która wymaga specjalistycznego leczenia. Problem pojawia się, gdy ludzie niechętnie proszą o pomoc lub gdy pracownicy służby zdrowia nie rozpoznają choroby. Z tego względu kampanie edukacyjne i zwiększające świadomość są kluczowe. Często współwystępuje z zaburzeniami odżywiania.

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/body-image/body-dysmorphia

6th lipiec 201914th maj 2019

Dysmorfofobia i jej związek z zaburzeniami odżywiania

Zaburzenie dysmorficzne (ang. Body Dysmorphic Disorder, BDD) czyli dysmorfofobia, jest zaburzeniem psychicznym, które wpływa na postrzeganie swojego ciała prze daną osobę. Zaburzenie to może być tak poważne, że wpływa na życie, samopoczucie i zdolność do funkcjonowania.

BDD jest niepokojącym problemem, z którym zmaga się wiele ludzi na całym świecie. Ponieważ dysmorfofobia jest chorobą psychiczną związaną z wysoką zachorowalnością i śmiertelnością, wczesna interwencja ma kluczowe znaczenie dla powrotu do zdrowia, ogólnej poprawy funkcjonowania i jakości życia oraz poprawy rokowania. Uważa się, że BDD jest podobne do zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych (OCD), a nauczenie się jak rozpoznać tę poważną chorobę psychiczną może uratować życie osobie, która się z nią zmaga.

BDD klasyfikuje się według kryteriów diagnostycznych DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders – Fifth Edition) i definiuje według określonych kryteriów i zachowań. BDD diagnozuje się, gdy spełnione są trzy kryteria:

Pierwsze kryterium: zaabsorbowanie

Po pierwsze, osoba chorująca na dysmorfofobię musi być zaabsorbowana wyimaginowanym defektem w swoim wyglądzie, lub nadmiernie zaniepokojona niewielką anomalią fizyczną.

Drugie kryterium: niepokój

Po drugie, osoba chorująca na BDD musi odczuwać znaczny niepokój z powodu swojej obsesji i nadmiernej troski dotyczącej wyglądu i/lub mieć problemy w odniesieniu do aktywności związanych z pracą lub społecznością w jakich może uczestniczyć.

Trzecie kryterium: dobra diagnoza różnicowa

Wreszcie, ich zaabsorbowanie nie może być zdiagnozowane w kategorii innego zaburzenia psychicznego, jak np. anoreksji, gdzie obraz ciała również jest jednym z czynników.

Jakie więc są objawy dysmorfofobii?

Osoba zmagająca się z BDD może być zaniepokojona jakąkolwiek częścią swojego ciała, najczęściej jednak pacjenci widzą defekt w takich obszarach swojego ciała:

Skóra
Włosy
Powieki
Nos
Usta
Podbródek

Podczas gdy wiele z chorujących osób niepokoi się cechami twarzy, równie powszechne są obawy związane z piersiami lub częściami intymnymi. Niektórzy ludzie mają bardzo konkretne zarzuty dotyczące pewnej części ciała, a inni mają bardziej mgliste postrzeganie brzydoty. Tak czy inaczej, ludzie chorujący na BDD często nadają silne osobiste znaczenie swoim przekonaniom na temat swojego wyglądu.

Na przykład, pewien mężczyzna uważał, że jego nos sprawia, że wygląda jak odpychający oszust, a inny, że drobne skazy na jego ciele sprawiały, że wygląda na brudnego. Ludzie z tego rodzaju przekonaniami zazwyczaj uważają, że inni ludzie myślą o nich to samo i oceniają ich negatywnie z powodu ich wyglądu, co sprawia, że mają oni problemy społeczne.

Nie da się ich przekonać zwykłymi metodami

Inni ludzie z BDD, po tym jak usłyszą to wiele razy, mogą zrozumieć, że inni nie zauważają u nich żadnych zniekształceń. Jednak zaobserwowana wada może pozostać dla nich bardzo istotna wewnętrznie. Ponieważ ludzie chorujący na BDD są tak zaabsorbowani myślami na temat danego elementu swojego wyglądu, często spędzają oni wiele czasu na oglądaniu swojego defektu lub na próbach ukrycia go.

Na przykład, osoba chorująca na dysmorfofobię może często zerkać w lustro, nadmiernie o siebie dbać, podejmować próby zakrycia defektu grubą warstwą makijażu.

Osoby z BDD mogą próbować również „operacji – zrób to sam”, takich jak spłaszczanie nosa za pomocą taśmy klejącej lub zmiana jego kształtu poprzez umieszczenie w nim kawałka chusteczki. Wiele osób decyduje się też na operację plastyczną.

Osoby z dysmorfofobią są tak głęboko przekonane o istnieniu danego defektu, że żyją tak jakby on realnie występował.

Dlaczego operacja plastyczna nie pomaga

Operacja plastyczna często uważana jest za nieudaną, natomiast w przypadku gdy jej wynik jest satysfakcjonujący, u 50% osób z BDD rozwija się obsesja dotycząca innej części ciała. Ludzie chorujący na BDD są w grupie wysokiego ryzyka związanego z depresją i popełnieniem samobójstwa. Wykazano u nich wyższy poziom niepokoju niż u ludzi z depresją, cukrzycą lub zaburzeniem dwubiegunowym.

Możliwe, że niektórzy czytelnicy zastanawiają się, czy dysmorfofobia faktycznie „zasługuje” na miejsce w klasyfikacji zaburzeń. W końcu prawie każdy człowiek ma zastrzeżenia do jakiejś części swojego ciała. Pozwólcie, że nad tym pochylimy się za kilka dni. Zachęcam do dalszej lektury.

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/body-image/body-dysmorphia