anoreksja – Incognito Centrum Terapii Poznawczo-Behawioralnej

5th czerwiec 201914th maj 2019

Anoreksja – najwyższy współczynnik umieralności ze wszystkich chorób psychicznych: dlaczego?

Przegląd prawie 50-ciu lat badań potwierdza, że jadłowstręt psychiczny ma najwyższy współczynnik umieralności ze wszystkich chorób psychicznych (Arcelus, Mitchel, Wales & Nelson, 2011). Ze względu na konsekwencje wynikające z utraty wagi oraz głodzenia ciała i mózgu, jadłowstręt psychiczny jest zagrażającym życiu zaburzeniem.

Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej, jeżeli dochodzą do tego również czynności oczyszczające. Do czynności oczyszczających może należeć wymuszanie wymiotów, spożywanie środków przeczyszczających, leków moczopędnych, tabletek odchudzających, preparatów obniżających łaknienie i innych środków pobudzających. Niekiedy dochodzi nawet do tego, że pacjenci oczyszczają się poprzez nadmierną aktywność fizyczną.

Zagrożenie dotyczące każdego pacjenta musi zostać ocenione indywidualnie. Wpływa na nie stopień ograniczenia jedzenia, oraz ilość i kombinacja czynności oczyszczających. Inne podstawowe diagnozy lekarskie również mogą doprowadzić do komplikacji zwiększyć ryzyko powikłań i śmierci.

Objawy i związane z nimi podstawowe mechanizmy zaburzeń odżywiania:

Większość ekspertów ds. zaburzeń odżywiania zgadza się, że odbudowa masy ciała jest kluczowa dla skutecznego leczenia anoreksji. Bez ponownego odżywienia ciała trudno będzie przeprowadzić skuteczną psychoterapię, ze względu na deficyty funkcji poznawczych spowodowane niedożywieniem.

Zaburzenia odżywiania obejmują:

Zaburzony obraz ludzkiego ciała
Irracjonalny lęk przed wagą, przytyciem
Irracjonalny lęk przez jedzeniem

Oprócz zaburzenia odżywiania, u niektórych pacjentów współwystępują:

zaburzenia lękowe
Depresja
Zaburzenia nastroju
Zaburzenia osobowości
Problemy z samookaleczaniem się

Te współwystępujące dolegliwości mogą skomplikować leczenie i utrudnić pacjentowi osiągnięcie postępu w kierunku wyleczenia. Aby pacjent poczynił postępy w leczeniu, zamiast doświadczać zagrażających życiu stanów i powikłań, kluczowy jest system wsparcia, dostęp do opieki oraz ograniczenie czynników wyzwalających związanych z jadłowstrętem psychicznym .

Meta-analiza 42 opublikowanych badań dokonana przez Sullivan miałą na celu oszacowanie śmiertelność na przestrzeni lat związaną z anoreksją. Odkrył współczynnik umieralności na poziomie 5,9% (lub 0,56% rocznie) i wywnioskował, że wskaźnik ten jest znacznie wyższy niż ten odnotowany dla kobiet przebywających w szpitalu psychiatrycznym i dla ogółu populacji (Sullivan, 1995).

Ryzyko towarzyszące odbudowywaniu wagi

Zespół ponownego odżywienia jest zagrażającym życiu ryzykiem wiążącym się z jadłowstrętem psychicznym. W czasie II Wojny Światowej przeprowadzano eksperymenty na ochotnikach, którzy zgodzili się aby stracić określony procent masy ciała. Odkryto, że utrata masy ciała skutkowała niskim ciśnieniem krwi oraz zmniejszeniem się wielkości mięśnia sercowego.

Przy odbudowywaniu wagi może dojść do zapaści sercowo-naczyniowej, ponieważ zmniejszony mięsień sercowy ma trudności z poradzeniem sobie ze zwiększeniem ilości krwi, występującym przy ponownym odżywianiu. Może to doprowadzić do niewydolności serca. Pierwsze kilka tygodni ponownego odżywiania wymagają od lekarzy ścisłego monitorowania układu krążenia.

Masa serca może powrócić do normy wraz z odpowiednim przyrostem wagi. Zmiany elektrolitowe również mogą doprowadzić do nieprawidłowości w skurczach mięśnia sercowego, szczególnie ze względu na niski poziomu fosforu (Mehler & Andersen, 1999).

Wpływ niedowagi na ciało

Głodzenie się ma wpływ na każdy układ w ciele człowieka.

Przewlekła utrata wagi ma inne negatywne skutki dla układu krążenia. Mięsień sercowy maleje, zastawka mitralna może wypaść, tętno spowalnia, a ciśnienie maleje.

W worku osierdziowym może zgromadzić się płyn, co znane jest jako zapalenie osierdzia. Może również wystąpić nieregularny rytm serca, znany jako arytmia.

Konsekwencje dla układu hormonalnego to:

Zanik miesiączek u kobiet
Bezpłodność
Niebezpiecznie niskie stężenie cukru we krwi
Zmniejszenie masy kostnej

Utrata masy kostnej, w zależności od przewlekłości diagnozowana jako osteopenia lub osteoporoza, zwiększa ryzyko złamania kości. Metabolizm, wraz z produkcją energii i wytwarzaniem ciepła zwalnia, a wzrost zostaje zatrzymany.

Układ pokarmowy

W układzie pokarmowym dochodzi do spowolnienia mięśni układu pokarmowego, opóźnienia w wypróżnianiu, zaparć, wydłużonego czasu przejścia przez jelito grube, a możliwa jest także wystąpienie żółtaczki.

Jeśli występują czynności oczyszczające, powikłań może być więcej.

Oczyszczanie się poprzez wymioty może spowodować erozję szkliwa oraz zniszczenie błony śluzowej przełyku z możliwymi uszkodzeniami i krwawieniem. Może to również doprowadzić do pęknięcia przełyku lub zmian w tkance nabłonkowej, które zwiększają ryzyko wystąpienia raka przełyku (tzw. Przełyk Barretta). Oczyszczanie się poprzez nadużywanie środków przeczyszczających może spowodować uszkodzenie mięśni okrężnicy.

Układ oddechowy: W związku z głodzeniem się, w układzie oddechowym dochodzi do zaniku mięśni i zmniejszenia pojemności płuc. Występuje zmniejszona produkcja krwinek czerwonych, krwinek białych oraz płytek krwi.

Dochodzi również do zmniejszenia się wielkości mózgu (atrofia mózgu), co prowadzi do zaburzeń poznawczych, neuropatii obwodowej, a mogą wystąpić również napady padaczki.

Zaburzone jest funkcjonowanie nerek, co spowodowane jest odwodnieniem, ale także nadmiernym spożyciem wody. Dochodzi do ogólnego zaniku mięśni. Skóra staje się sucha, a jej kolor ulega zmianie. Może dojść do wypadania włosów na głowie, natomiast na ciele może ponownie pojawić się lanugo (delikatne, puszyste włosy występujące u noworodka) (Mehler, 2014).

Przewlekła natura anoreksji

Jadłowstręt psychiczny posiada najwyższy współczynnik umieralności ze wszystkich chorób psychicznych i jest dodatkowo komplikowany przez jego przewlekły charakter. Dzięki leczeniu, pacjenci mogą czynić okresowe postępy, jednak często wracają do okresów niedożywienia połączonych z zagrażającymi życiu i wyniszczającymi powikłaniami.

Steinhausen dokonał przeglądu 119 badań dotyczących 5590 pacjentów chorujących na jadłowstręt psychiczny, które zostały opublikowane w angielsko- i niemieckojęzycznej literaturze. Analizowano je pod względem śmiertelności, wyników ogólnoświatowych i innych zaburzeń psychicznych. Wskaźnik śmiertelności był znacznie wyższy.

Wśród osób, które przeżyły anoreksję, średnio mniej niż połowa wyzdrowiała, jednej trzeciej się polepszyło, a 20% osób pozostało przewlekle chorymi.

Lepsze wyniki?

Niestety Steinhausen doszedł do wniosku, że nie ma przekonujących dowodów na to, że wyniki jadłowstrętu psychicznego uległy poprawie się w ciągu drugiej połowy ubiegłego wieku. Niemniej jednak dłuższy okres obserwacji i młodszy wiek wystąpienia choroby zostały powiązane z lepszymi wynikami (Steinhausen, 2002).

Pamiętajmy!

Jadłowstręt psychiczny jest bardzo złożonym i skomplikowanym zaburzeniem. Wymaga wczesnej diagnozy i dostępu do opieki ze ścisłą obserwacją i niejednokrotnie długotrwałym leczeniem.

Jeśli macie ochotę to przypomnijcie sobie, jak bywają odbierane przez osoby z anoreksją próby zmotywowania do zmiany: http://www.incognito-ctpb.pl/blog/dlaczego-tak-tru…yc-sie-anoreksji/ ‎

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źróło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/anorexia/anorexia-death-rate

1st czerwiec 201914th maj 2019

Neurobiologia anoreksji – badania dotyczące wpływu niedożywienia na mózg

Ludzie posiadają wrodzony instynkt przetrwania. Nasze ciała są zaprogramowane na przetrwanie – instynktownie oddychamy, mrugamy, kichamy, a nawet zeskakujemy z drogi jadącego pojazdu. Z tego powodu, anoreksja jest zagadką dla wielu osób. Jak to możliwe, że ludzie się głodzą, czasem nawet doprowadzając się do śmierci, podczas gdy inni, jeżeli nie większość, ma problem z utrzymaniem prostej diety?

Prawdę mówiąc, odpowiedź jest nieznana. Badania skupiły się na kilku czynnikach ryzyka dla rozwoju anoreksji, m.in., genetyce, środowisku, stabilności emocjonalnej i, prawdopodobnie najbardziej fascynującym, mózgu.

Mózgi osób chorujących na anoreksję i osób, które się z niej wyleczyły, posiadają subtelne, lecz znaczące różnice, w porównaniu z mózgami osób, które nigdy nie zmagały się z tym zaburzeniem. Mózgi osób z anoreksją cechuje inna reakcja na przyjemność, reagują inaczej na informację zwrotną i mają inny szlak serotoninowy.

Czy zmiany w mózgu następują przez zmianami fizycznymi?

Wspomniane różnice stwierdza się nie tylko u ludzi obecnie cierpiących na anoreksję, lecz także tych, którzy wyzdrowieli dawno temu. Tak więc nie ma pewności, czy te neurobiologiczne zmiany są obecne zanim ktoś wpadnie w anoreksję i są fizyczną zapowiedzią choroby, czy też są „bliznami”, będącymi skutkiem długotrwałego niedożywienia.

Klinicznie, osoby chorujące na anoreksję mają trudności z doświadczaniem przyjemności, lecz w porównaniu ze zdrowymi ludźmi, mają mniejsze problemy z odmówieniem sobie przyjemnych doznań – nie tylko deseru po obiedzie, lecz także większości przyjemności płynących z życia. (1)

W dodatku, według pracy Waltera Kaye, który przez pewien czas badał neurobiologiczny aspekt anoreksji, ludzie z tym zaburzeniem odżywiania nie potrafią cieszyć się z nagrody, ponieważ za bardzo obawiają się konsekwencji. (2) Ma to sens: poobiedni deser nie jest wart niepokoju, który by spowodował.

Mózgi anorektyków reagują inaczej na bodźce płynące z jedzenia

Jak się okazuje, mózgi osób, które mają, lub miały anoreksję, nie reagują na jedzenie, lub zdjęcia jedzenia tak, jak u osób w grupie kontrolnej.

Po podaniu cukru, mózgi osób wyleczonych z anoreksji wykazują niższą aktywność niż u innych ludzi, którzy lubią cukier i nigdy nie chorowali na zaburzenia odżywiania. Doprowadziło to badaczy do stwierdzenia, że osoby z anoreksją odczuwają mniej przyjemności z jedzenia. (3)

Ta sama grupa badaczy zastosowała znany protokół „zgadywankę”, na ludziach, którzy wyzdrowieli z anoreksji, oraz na zdrowej grupie kontrolnej, na podstawie którego mogli oni wygrać lub przegrać pieniądze.

Jak odkryli badacze, osoby z grupy kontrolnej przejawiały zupełnie inną aktywność mózgu, gdy wygrały, niż w przypadku, gdy przegrały pieniądze. Natomiast w grupie osób, które wyleczyły się z anoreksji, reakcja mózgu była podobna w obu przypadkach.

Wyniki sugerują, że ludzie z anoreksją mogą mieć problem z rozróżnieniem między pozytywną, a negatywną informacją zwrotną, co, jak napisali badacze, „może pomóc w wyjaśnieniu dlaczego tak trudno jest im znaleźć motywację do podjęcia leczenia, lub zrozumieć konsekwencje swojego zachowania”.

Części mózgu dotknięte przez zaburzenia odżywiania

Kaye przytacza dane obrazowe, które ukazują, że mózgi osób chorujących na anoreksję i tych, które wyleczyły się z choroby wykazują niedoczynność układu limbicznego, związanego z odczuwaniem nagrody, oraz mają nadzorujący układ nerwowy, związany z działaniem hamującym. „Osoby chorujące na jadłowstręt psychiczny mają tendencję do postrzegania swoich działań jako niepoprawnych lub błędnych, i nie są w stanie odpowiednio dawkować nagrody i kary, aby uczyć się z doświadczenia, natomiast są bardzo wrażliwe na krytykę”, pisze Kaye.

Osoby z tym zaburzeniem odżywiania wykazują również przewlekłe zaburzenia związane z 5-HT (serotoniną) w układzie nerwowym, co może mieć związek ze rozwojem stanów lękowych (Bailer, et al., 2005). Ponownie, niewiadomo, czy jest to spowodowane przez chorobę, czy też jest jednym z powodów jej wystąpienia.

Znalezienie neurobiologicznego powiązania z anoreksją

Jeżeli nauka rzeczywiście może określić neurobiologiczne powiązanie z anoreksją, to możemy nauczyć się, jak skuteczniej leczyć chorobę, która cechuje się najwyższym współczynnikiem umieralności ze wszystkich chorób psychicznych. Jednak anoreksja jest poniekąd zaskakującą chorobą, ponieważ atakuje zarówno umysł, jak i ciało.

Niektóre objawy neurologiczne mogą być skutkiem niedożywienia i niskiego wskaźnika masy ciała, wskazujących na anoreksję. Na przykład, nadmierna utrata wagi może spowodować kurczenie się istoty szarej mózgu. (4)

Dodatkowo ludzie, którzy z powodu tego zaburzenia odżywiania mają niedowagę, są bardziej narażeni na depresję, stany lękowe czy obsesję, niż osoby z anoreksją, które odzyskały prawidłową masę ciała. (5) Wszystkie te objawy, w tym zmniejszenie objętości mózgu, poprawiły się wraz z nabraniem wagi.

Kiedy objawy anoreksji stają się objawami głodzenia?

A więc gdzie zaczynają się objawy zaburzenia, a gdzie głodzenia się? Pewien wgląd zapewnia 65-letnie badanie nad 36 młodymi, zdrowymi, prawidłowymi pod względem fizjologicznym mężczyznami, którzy dostali możliwość zwolnienia ze służby wojskowej, w zamian za dobrowolny udział w badaniu, skupiającym się na skutkach niedożywienia. (6)

Badacze „częściowo głodzili” (zredukowali liczbę przyjmowanych kalorii o połowę) młodych mężczyzn przez 6 tygodni, po czym obserwowali ich przez trwający trzy miesiące okres ponownego odżywiania.

Mężczyźni przejawiali zachowania bardzo podobne do tych, przejawianych przez głodzące się osoby z zaburzeniami odżywiania. Nie tylko skupiali się na jedzeniu, lecz stali się bardziej przygnębieni i niespokojni. Jeden z badanych napisał: „nigdy w życiu nie byłem bardziej przygnębiony”.

1. Bailer, U., Frank, G., Henry, S., et al. (2005). Altered brain serotonin 5-HT1A receptor binding after recovery from anorexia nervosa measured by positron emission tomography and [11C]raclopride. Archives of General Psychiatry, 62(9), 1032-1041.

2. Kaye, W. (2014, May 6). Eating disorders: Understanding anorexia nervosa. Retrieved July 9, 2015.

3. Kaye, W., Bailer, U., Klabunde, M., Brown, H. Is anorexia an eating disorder? How neurobiology can help us understand the puzzling eating symptoms of anorexia nervosa. University of California San Diego Medical Center, Department of Psychiatry.

4. Bryner, J. (2010, May 26). Brain Shrinkage in Anorexia Is Reversible. Retrieved July 9, 2015.

5. Pollice, C., Kaye, W., Greeno, C., Weltzin, T. (1997). Relationship of depression, anxiety, and obsessionality to state of illness in anorexia nervosa. International Journal of Eating Disorders 21, 367–376.

6. Keys, A. Br’ozek, J, Henschel, A, et al. The biology of human starvation. Vols 1 and 2. Minneapolis: University of Minnesota Press, 1950.

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/anorexia/how-malnourishment-affects-the-brain-research-on-anorexia-and-neurobiology

Przetłumaczył: Anna Urlik

25th maj 201914th maj 2019

Dlaczego tak trudno pozbyć się anoreksji?

Wyobraźmy sobie taką scenę:

„Jestem psychologiem, który specjalizuje się w wykrywaniu niezdrowych relacji między rodzicami i dziećmi. Po uważnym zbadaniu waszej rodziny, jestem przekonany, że decyzja o posiadaniu córki była straszną pomyłką. Możesz się z nią teraz czuć bardzo związana, ale na dłuższą metę, to się po prostu nie ma szans udać. Jakkolwiek dużą przyjemność może Ci się wydawać, że czerpiesz z tej relacji, zdystansowany i obiektywny obserwator może stwierdzić, że również bardzo dużo tracisz. Jesteś zmęczona i wyczerpana, brak Ci energii na aktwyności, które kiedyś były przyjemne, spędzasz mniej czasu z przyjaciółmi i zmniejszyła się też twoja wydajność w pracy. Jesteś tak skupiena na tym dziecku, że nie jesteś w stanie dokonać realistycznej oceny wpływu jaki córka wywiera na twoje życie. W związku z tym, zdecydowałem, że należy odebrać Ci córkę. Rozumiem, że możesz czuć do mnie teraz złość i możesz uważać, że nie mam prawa się wtrącać – ale w końcu zrozumiesz, że działałam w twoim najlepszym interesie. Po odejściu córki, będziesz mogła wrócić do życia, które prowadziłaś zanim stałaś się rodzicem. ” (Vitousek i inni, 1998)

A teraz wyobraźmy sobie, że w taki sposób pacjenci z zaburzeniami odżywiania, a szczególnie z anoreksją, postrzegają próby nakłonienia ich do zmiany swojego sposobu odżywiania, funkcjonowania….

20th maj 201914th maj 2019

Czy brak miesiączki przy anoreksji jest powodem do zmartwienia?

Najnowsze wiadomości i rozwój mediów społecznościowych skierowały uwagę na zaburzenia odżywiania. Celebryci zabierają głos w sprawie problemów z postrzeganiem swojego ciała, a także swoich własnych zmagań z zaburzeniami odżywiania. Jednak rzadko słyszymy o konsekwencjach jakie pociąga za sobą walka z zaburzeniem odżywiania, zwłaszcza z jadłowstrętem psychicznym (anoreksją).

Istnieją cztery główne cechy charakteryzujące jadłowstręt psychiczny: 1. Skrajne ograniczenie przyjmowanego jedzenia; 2. Silny lęk przed przybraniem na wadze lub przytyciem; 3. Zaburzony obraz własnego ciała; 4. Dobrowolne głodzenie się. W ostatnim czasie dość dużo uwagi poświęciliśmy tym elementom.

Dziś popatrzmy na różne komplikacje, mogące dotknąć kobiety zmagające się z tą chorobą. A szczególnie przyjrzymy się brakowi miesiączki, czyli brakowi cyklu menstruacyjnego u kobiet w wieku rozrodczym.

Brak miesiączki następuje, gdy prawidłowe wydzielanie hormonu uwalniającego gonadotropinę z podwzgórza zostaje zaburzone. Może do tego dojść, jeżeli kobieta intensywnie ćwiczy i/lub ogranicza spożywanie posiłków, czego skutkiem jest masa ciała poniżej przyjętej normy. Badania wykazują również wysoki poziom stresu jako jeden z czynników, który może zaburzyć występowanie miesiączki. Zaburzenie to można później określać jako albo pierwotny, albo wtórny brak miesiączki.

Pierwotny brak miesiączki diagnozuje się u kobiet, które nie zaczęły miesiączkować do 16-go roku życia. Wtórny brak miesiączki występuje, gdy kobieta, która w przeszłości miesiączkowała, nie ma menstruacji. Wtórny brak miesiączki staje się istotnym problemem dla osoby, która ma niską wagę i nie dostała okresu w ciągu ostatnich 3 do 6 miesięcy.

Brak równowagi hormonalnej, który występuje, gdy kobieta nie miesiączkuje, może doprowadzić do wielu trwałych konsekwencji u kobiety zmagającej się z zaburzeniem odżywiania. Z tego powodu trzeba się na nim skupić w trakcie leczenia.

Konsekwencje braku miesiączki

To, że brak miesiączki może prowadzić do bezpłodności zostało dobrze zbadane i udokumentowane. Dla wielu młodych kobiet, myśl, że w przyszłości mogą nie mieć dzieci jest przerażająca i przytłaczająca. Większość specjalistów ds. zaburzeń odżywiania często słyszy to pytanie: „Czy kiedykolwiek będę mogła mieć dzieci?”. Niestety, nie mamy łatwej odpowiedzi, ale wiemy, że im szybciej przywrócony zostanie okres, tym większe szanse na bycie płodną, jednak im dłużej kobieta żyje bez miesiączki, tym mniejsze szanse na to, że zajdzie w ciążę bez pomocy medycznej.
Objawy zwiastujące wcześniejszą menopauzę: Kolejną z konsekwencji braku miesiączki jest spadek poziomu estrogenu, co prowadzi do zaburzenia gospodarki hormonalnej. Te zaburzenia powodują objawy, które wiele młodych kobiet opisuje jako objawy premenopauzy:

– Nocne poty

– Bezsenność

– Częste budzenie się w nocy

– Zwiększona drażliwość

Ubytek wapnia: osteopenia : Braku miesiączki prowadzi do ubytków wapnia w kościach. Jeżeli, jak wyżej wspomniano, organizm nie wytwarza estrogenu, nie jest on w stanie utrzymać odpowiedniego poziomu wapnia w kościach. Ubytki te nazywamy osteopenią. Osteopenia występuje, gdy dochodzi do zmniejszenia masy kości. Uznawana jest za zapowiedź osteoporozy, określanej czasem wrodzoną łamliwością kości. Osteoporoza jest wynikiem ubytku masy kostnej spowodowanym przez niedobór wapnia, witaminy D, magnezu, a także innych witamin i minerałów. U kobiet zmagających się z anoreksją częściej łamią się kości i nie zrastają się one prawidłowo. Rozwój osteopenii lub osteoporozy u młodej anorektyczki jest dużym zmartwieniem dla lekarzy, ponieważ obie te choroby mogą doprowadzić do trwałych, często nieodwracalnych zmian.

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło:https://www.eaticngdisorderhope.com/information/anorexia/anorexia-amenorrhea

13th maj 201924th kwiecień 2019

Długotrwałe skutki jadłowstrętu psychicznego (anoreksji)

Jadłowstręt psychiczny jest obecnie najbardziej śmiertelną chorobą psychiczną, jednak poszukiwanie metod leczenia nadal pozostaje wyzwaniem. Niestety wiele osób zmagających się z anoreksją może przez lata cierpieć z powodu tej choroby, zanim zacznie szukać pomocy w leczeniu.

Wydłużony okres aktywnego kontynuowania zachowań związanych z anoreksją może mieć wyniszczające konsekwencje, które będą miały wpływ na ciało i umysł.

Im dłużej ciało i umysł pozbawione są kluczowych składników odżywczych, tym gorsze są objawy zaburzenia odżywiania, takie jak zaburzony obraz własnego ciała, strach przed jedzeniem i inne.

Zrozumienie długotrwałych skutków

Wyparcie, często wiążące się z anoreksją, może utrudnić chorej osobie dostęp do leczenia przy pierwszych objawach choroby. W dodatku, ze względu na fakt, że zaburzenia odżywiania są często ukrywane i trzymane w tajemnicy, osoba cierpiąca na anoreksję może starać się dalej funkcjonować w sposób tak normalny jak to tylko możliwe.

Jest to bardziej typowe dla osób dorosłych chorujących na anoreksję, które nie wyobrażają sobie rezygnacji ze swoich obowiązków w celu szukania leczenia. Mogą do nich należeć m.in.: wychowanie dzieci, utrzymanie pracy, nauka, kariera, interesy itd.

Zagrożeniem wynikającym z wydłużania leczenia anoreksji są konsekwencje będące skutkiem długotrwałego angażowania się w zachowania związane z zaburzeniami odżywiania. Przewlekłe niedożywienie wynikające ze ścisłego ograniczenia spożycia kalorii może prowadzić do uszkodzenia mózgu i ogólnego wyniszczenia organów.

Wiele osób cierpiących na przewlekłą anoreksję, w pewnym stopniu doświadczyły również zaburzeń żołądkowo-jelitowych, obejmujących silne wzdęcia, zaparcie, niestrawność, zespół złego wchłaniania, wczesne uczucie sytości i inne.

Przewlekłe odwodnienie i niedożywienie może drastycznie wpłynąć na inne ważne organy, m.in. serce, wątrobę oraz nerki. W zasadzie, u wielu osób zmagających się z anoreksją, może wystąpić niewydolność serca oraz powikłania układu krążenia. Jednak to anoreksja jest zazwyczaj podstawową przyczyną tych problemów.

Inne fizyczne skutki uboczne obejmują zanik mięśni i tkanki kostnej, które występują gdy organizm nie otrzymuje odpowiedniej ilości składników odżywczych aby utrzymać organizm we właściwej kondycji. U wielu osób zmagających się z anoreksją może wystąpić pewien stopień osteopenii lub osteoporozy, zwiększając tym samym ryzyko złamań lub pęknięć.

Do innych długotrwałych skutków występujących u kobiet należy zanik prawidłowej menstruacji, trudności z zajściem w ciążę, bezpłodność i inne. Kobieta z anoreksją może zmagać się z wydłużonym czasem zajścia w ciążę i szukać sposobów na leczenie bezpłodności, bez uwzględnienia głównej przyczyny jaką jest zaburzenie odżywiania.

Osoba chorująca na anoreksje, po przewlekłej walce z chorobą, doświadczy również osłabiającego wpływu na zdrowie psychiczne. Mogą wystąpić zbieżne stany lękowe, depresja, dysmorfofobia i inne behawioralne problemy zdrowotne.

Anoreksja ma również wpływ na inne aspekty życia, takie jak związki, umiejętność nawiązania więzi społecznych, utrzymanie posady, utrzymanie finansów na odpowiednim poziomie i wiele innych. U osób cierpiących na anoreksję występuje również wyższe ryzyko popełnienia samobójstwa, do którego może dojść w przypadku braku interwencji i leczenia.

Szukanie pomocy zanim będzie za późno

Wiele osób zmagających się z anoreksją często trafia do gabinetów lekarzy, albo nawet przychodni lub szpitali, aby leczyć objawy związane z zaburzeniem odżywiania. Zwiększanie świadomości, zrozumienia i edukacji wśród lekarzy może pomóc w lepszym stopniu ocenić, rozpoznać, zdiagnozować i leczyć anoreksję, gdy objawia się ona w inny sposób.

Jak wspomniano wyżej, osoba chorująca na anoreksję może szukać pomocy w leczeniu bezpłodności, pęknięć kości, bólu w klatce piersiowej i wielu innych, chociaż to zaburzenie odżywiania jest podstawowym powodem tych objawów.

Choć istnieje wiele trudności z uzyskaniem pokrycia za leczenie anoreksji z ubezpieczenia zdrowotnego, nie powinno to zniechęcić przed szukaniem profesjonalnej pomocy. Uciążliwe objawy nie ustąpią i będą narastać im dłużej dana osoba choruje na anoreksję.

Jeżeli ty, lub ktoś z bliskich ci osób zmaga się z tą trudną chorobą, niezwłocznie zacznij szukać pomocy. Rozważ zgłoszenie się do centrum leczenia zaburzeń żywienia lub profesjonalisty, który pomoże ci lepiej zrozumieć jakie leczenie jest niezbędne w celu wyleczenia i remisji z anoreksji. Niezależnie jak długo zmagasz się z tą chorobą, istnieje nadzieja na wyzdrowienie.

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/blog/long-term-effects-anorexia-nervosa

8th maj 201924th kwiecień 2019

Czym jest anoreksja?

Jadłowstręt psychiczny jest psychicznym i potencjalnie śmiertelnym zaburzeniem odżywiania. Cechą typową dla osób chorujących na anoreksję jest ekstremalnie niska waga ciała w stosunku do wzrostu i typu sylwetki.

Powszechnie określany jako BMI (ang. Body mass index – wskaźnik masy ciała) jest narzędziem, które lekarze często stosują, aby ocenić stosowność masy ciała osoby zmagającej się z zaburzeniami odżywiania. Dodatkowo w zdiagnozowaniu anoreksji może pomóc obserwacja nawyków żywieniowych, aktywności fizycznej oraz cech indywidualnych. Osoby cierpiące na anoreksję często obawiają się przybrania na wadze i mają zaburzony obraz swojego ciała. Często wierzą, że wyglądają na dużo cięższe niż są w rzeczywistości.

Ponadto kobiety i mężczyźni chorujący na to zaburzenie odżywiania charakteryzują się obsesją na punkcie szczupłej sylwetki i nieprawidłowych nawyków żywieniowych. Określenie „jadłowstręt psychiczny” stosuje się zamiennie z anoreksją.

Główne typy anoreksji

Istnieją dwa powszechne znane rodzaje anoreksji:

postać z przeczyszczaniem się – osoba zmagająca się z tą odmianą anoreksji wykonuje czynności oczyszczające po jedzeniu. Zmniejsza to obawy związane z przybraniem na wadze i kompensuje poczucie winy dotyczące spożywania zakazanego, albo ściśle ograniczanego jedzenia. Do zachowań kompensacyjnych należą nadmierne ćwiczenia, wymioty lub spożywanie środków przeczyszczających.
Postać ograniczająca się – osoba chorująca na anoreksję restrykcyjną jest często postrzegana jako osoba bardzo zdyscyplinowana. Osoby takie ograniczają ilość pokarmów, kalorii, a także często produkty z wysoką zawartością tłuszczu lub cukru. Spożywają dużo mnie kalorii niż jest to potrzebne w celu zachowania zdrowej wagi. Jest to straszna forma samogłodzenia się.

Niezależnie od obserowanej postaci anoreksji, obserwuje się wiele wspólnych mechanizmów m.in.: irracjonalny strach przed przybraniem na wadze i nieprawidłowe nawyki żywieniowe.

Przyczyny anoreksji:

Mówi się, że w przypadku zaburzeń odżywiania to genetyka ładuje magazynek, a środowisko ciągnie za spust. To zaburzenie odżywiania bazuje na genetycznych predyspozycjach, cechach indywidualnych oraz środowisku.

Przykłady przyczyn środowiskowych mogących wpłynąć na rozwój tej choroby to:

Wpływ mediów popularyzujących szczupłą sylwetkę, które nieustannie utrwalają stereotyp szczupłej osoby jako ideału
Zawody promujące szczupłą sylwetkę i utratę wagi, takie jak balet czy modeling;
Rodzinne lub dziecięce traumy: doświadczone w dzieciństwie molestowanie seksualne, przewlekła trauma;
Presja wśród przyjaciół i współpracowników aby być szczupłym lub seksownym;

Do przykładów przyczyn biologicznych należą:

Zaburzenia gospodarki hormonalnej;
Genetyka (związek między anoreksją a genetyką nadal podlega intensywnym badaniom, jednak wiemy, że ma ona wpływ na rozwój choroby);

Objawy anoreksji:

Jadłowstręt psychiczny może się objawiać za pomocą jednego lub wielu objawów, takich jak:

Chroniczne restrykcyjne odżywianie bądź bycie na diecie;
Gwałtowny spadek wagi lub szczególnie niska waga i wycieńczenie organizmu;
Obsesja na punkcie ilości kalorii i zawartości tłuszczu w jedzeniu ;
Rytualne nawyki żywieniowe, takie jak krojenie jedzenia w małe kawałeczki, jedzenie w samotności i/lub chowanie jedzenia;
Ciągła obsesja na punkcie jedzenia, przepisów, czy gotowania; osoba może gotować skomplikowane dania dla innych lecz sama zwleka/powstrzymuje się od jedzenia;
nienaturalny brak miesiączki bądź utrata trzech cyklów miesiączkowych;
Depresja lub letarg
Pojawienie się lanugo: miękkich delikatnych włosków rosnących na twarzy i ciele;
Zgłaszane uczucie chłodu, w szczególności w kończynach;
Wypadanie bądź przerzedzenie się włosów;
Unikanie interekacji społecznych (z rodziną, przyjaciółmi). Izolacja i wycofanie;

To czym się różni bycie na diecie od anoreksji? Kiedy dbanie o swoją sylwetkę, wagę staje wkracza w obszar zaburzeń odżywiania?

Choć restrykcyjne nawyki żywieniowe, które charakteryzują anoreksje, są podobne do zachowań typowych dla bycia na diecie, istnieją znaczące różnice pomiędzy nimi.

Skutki ekstremalnych zachowań wynikających z tej choroby są dużo bardziej wyniszczające i niosą za sobą większe konsekwencje niż skutki jakiejkolwiek diety.

Podczas gdy niektóre osoby mogą być na diecie po to, aby kontrolować wagę, jadłowstręt psychiczny jest często próbą przejęcia kontroli nad swoim życiem i emocjami, w szczególności w świetle traumatycznych wydarzeń lub chaotycznego środowiska.

Podczas gdy dla niektórych osób głównym celem diety jest zmniejszenie wagi, w przypadku anoreksji osoby te mogą być na diecie, ponieważ uważają utratę wagi za sposób osiągnięcia szczęścia i samodoskonalenia się.

Odstępstwo od diety nie wiąże się z takimi konsekwencjami w przeżywaniu i funkcjonowaniu jak przy anoreksji – nie odczuwamy wtedy niemal przymusu dotyczącego naprawienia karastrfalnego błędu, poczucie winy nie przygniata nas do ziemi. Źle nam z faktem niezastosowania się do zaleceń dietetycznych, ale nie zaczynamy myśleć o sobie w kategoriach „najgorszy człowiek świata”, „idiota”, „beznadziejna istota”. A tak się dzieje, gdy mamy do czynienia z zaburzeniem odżywiania.

Leczenie anoreksji

W leczeniu anoreksji zalecane jest szukanie pomocy wśród wykwalifikowanej ekipy specjalistów zajmujących się zaburzeniami żywienia, składającej się z terapeutów, lekarzy i dietetyków. Na skuteczne całościowe leczenie anoreksji, składają się trzy konieczne elementy:

Leczenie: najważniejszą rzeczą w leczeniu jadłowstrętu psychicznego jest skupienie się na wszystkich poważnych problemach zdrowotnych, które mogły wyniknąć ze złych nawyków żywieniowych, takie jak niedożywienie, zaburzenie równowagi elektrolitowej, brak miesiączki i niestabilne bicie serca;
Żywienie: ten element obejmuje odbudowanie wagi, wprowadzenie indywidualnego planu żywienia i nadzór nad nim, edukowanie nt. zdrowych nawyków żywieniowych;
Terapia: celem tej części leczenia jest rozpoznanie wewnętrznych problemów związanych z zaburzeniem odżywiania, rozwiązanie i wyleczenie problemów wynikających z traumatycznych doświadczeń życiowych, nauczanie się zdrowych metod radzenia sobie z problemami oraz dalszy rozwój umiejętności wyrażania emocji i radzenia sobie z nimi;

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/anorexia

24th marzec 2019

Kilka słów o zaburzeniach odżywiania

Większość z nas słyszała o anoreksji albo bulimii. To pierwsze skojarzenia dotyczące zaburzeń odżywiania. Oprócz nich, wyróżnia się jeszcze napadowe objadanie (tzw. BED, binge eating disorder). Większość pacjentów z zaburzeniami odżywiania przykłąda nadmierne znaczenie do kształtu i wagi ciała – w odróżnieniu od braku satysfakcji z wyglądu, co występuje dość często u reszty populacji.

W anoreksji waga pacjentek specjalnie utrzymywana jest dużo poniżej normalnej. Pacjentki te obawiają się przytycia i mogą ‘czuć się grubo’; istnieje tutaj podgrupa pacjentek, które objadają się i wymiotują. Z kolei w bulimii po częstych napadach objadania występują nieodpowiednie zachowania kompensujące (prowokowanie wymiotów, poszczenie, intensywne ćwiczenia fizyczne). Samoocena w bulimii jest zazwyczaj bardzo związana z kształtem i wagą ciała.

Większość osób cierpiących na zaburzenia odżywiania na przestrzeni swojego życia migruje pomiędzy anoreksją a bulimią, tzn. że czasami podejmują działania charakterystyczne dla jednej diagnozy, a czasem dla drugiej. Dodatkowo większość pacjentów (ok. 65% zgłaszających się na terapię) nie spełnia wszystkich kryteriów diagnostycznych dla anoreksji lub bulimii, ale obecne są wyraźne cechy tych zaburzeń. Mówimy wtedy o diagnozie NOS (nietypowe zaburzenie odżywiania). Dlatego też w pracy z zaburzeniami odżywiania przyjmuje się model transdiagnostyczny. Świadczyć to może o podobnych mechanizmach leżących u podstaw różnych typów zaburzeń odżywiania.

By mówić o anoreksji konieczna jest znaczna niedowaga, na której osiągnięciu bardzo zależy danej osobie. Problematyczna jest dla takiego pacjenta perspektywa przybrania na wadze i ewentualna otyłość, a nie jej niedowaga. Dlatego często mimo realnie niskiej wagi, pacjenci postrzegają siebie jako „grubych”. Z kolei to, jak się odżywiają jest motywowane „nieustanną pogonią za szczupłą figurą”. Dotyka ona głównie nastoletnie dziewczyny i młode kobiety, al 1 na 10 przypadków dotyka mężczyzn. Oprócz niedojadania, strategią na osiągnięcie niskiej wagi bywają intensywne ćwiczenia fizyczne. Niektórzy się poszczą. Czasami w przebiegu anoreksji obserwuje się też subiektywne napady objadania (z reguły postronny obserwator nie oceniłby nawet danego posiłku w kategorii objadania, ale pacjent tak je przeżywa), po których następuje przeczyszczanie (za pomocą wywoływania wymiotów, środków przeczyszczających, moczopędnych). Dlatego diagnozując anoreksję wyróżnić można dwie jej postacie:

ograniczającą
z napadami objadania/przeczyszczaniem się

Z kolei by mówić o bulimii konieczne są nawracające napady objadania, którym towarzyszy poczucie utraty kontroli. Dodatkowo występuje przynajmniej jedna skrajna metoda kontrolowania wagi (np. prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających, intensywne ćwiczenia, ekstremalna dieta). Podobnie jak w anoreksji samoocena jest w bardzo dużym stopniu uzależniona od wagi i figury. Wykracza to poza zwykłe poczucie, że jest się grubym lub nieszczęśliwym z powodu własnego wyglądu. Nawyki żywieniowe ludzi cierpiących na bulimię są chaotyczne – wszyscy mają obiektywne napady objadania się, jednak napadom tym towarzyszą usilne próby ograniczenia jedzenia – w wielu sytuacjach odżywiają się tak, jak anorektycy.

Dlatego jeśli by się dokładnie przyjrzeć kryteriom diagnostycznym tych dwóch typów zaburzeń odżywiania, okazuje się, że jedynym elementem różnicującym jest waga obniżona o min. 15% w stosunku do normy. Dzieje się tak w anoreksji.

BED charakteryzuje się napadami objadania, po których nie następują zachowana kompensujące, a obawy dotyczące kształtu i wagi ciała nie są podstawową cechą. Ale o tym za kilka dni….

Źródło: „Jak pokonać objadanie się” Ch. Fairburn

Autor: Elżbieta Wojnar-Mróz