zaburzenia odżywiania – Incognito Centrum Terapii Poznawczo-Behawioralnej

8th październik 20208th październik 2020

Podróż po emocjach: przystanek pierwszy

Bardzo często spotykamy się z potrzebą pacjentów dotyczącą „pozbycia się” jakiejś emocji. Niektórzy mówią: „Nie chcę już się tak bać”, „Nie wytrzymam już dłużej tego smutku”, „Nie mogę się tak złościć”, „Nie da się żyć z takim poczuciem winy”.

Myślę, że warto pójść tym tropem. Bowiem odczuwanie silnych emocji może być niewygodne dla danego człowieka. Każdy z nas w różnych chwilach swojego życia może odczuwać przez jakiś czas trochę większe nasilenie złości, smutku, lęku lub poczucia winy. Emocje te są reakcją na zaistniałą sytuację – a właściwie sytuacje te rezonują w nas w określony sposób. Nie znaczy to jednak, że mamy do czynienia z zaburzeniem emocjonalnym. W najbliższym czasie zaproszę Państwa na wycieczkę po krainie emocji. Dzisiaj jednak chciałabym na chwilę zatrzymać się na kilku cechach, które powtarzają się w zaburzeniach emocjonalnych. Mówiąc o zaburzeniu emocjonalnym mam na myśli całą grupę różnych diagnoz, których wspólnym mianownikiem jest trudność w tolerowaniu pewnych fragmentów przeżywania (np. zaburzenia lękowymi, nastroju, PTSD, zaburzenia odżywiania, zachowania autoagresywne, unikowe rysy osobowości). Jest to sposób patrzenia na emocje prezentowany m.in. przez D. Barlow w „Transdiagnostycznej terapii poznawczo-behawioralnej zaburzeń emocjonalnych”.

A wracając do cech:

Po pierwsze: częste silne emocje

Jest to związane z biologicznie uwarunkowaną wrażliwością emocjonalną (niektórzy tak po prostu mają, że doświadczają bardziej intensywnych emocji w odpowiedzi na różne sytuacja życiowe). W tym punkcie kluczowa jest jednak reakcja na te emocje – nie wszyscy uważają, że takie przeżywanie jest przytłaczające i zakłóca funkcjonowanie. W ten sposób przechodzimy do:

po drugie: negatywna reakcja na emocje

Osoby, które cierpią na jakiekolwiek zaburzenie emocjonalne najczęściej negatywnie myślą o swoich emocjach. Bywają surowi dla siebie związku z tym, że reagują w określony sposób („Nie powinnam się tak czuć”, „Jestem słaba, skoro to mnie aż tak bardzo denerwuje”). Często mają przekonanie, że silne emocje wiążą się z negatywnymi konsekwencjami („Jeśli będę smutna, to wszyscy mnie opuszczą”, „Jeśli pozwolę sobie na smutek, to nie będę potrafiła później przestać się smucić”, „Jeśli zobaczą, że się boję, to mnie wyśmieją”).

Co ciekawe, również „pozytywne emocje” mogą budzić negatywne przekonania („Jeśli będę się teraz cieszyć związkiem, to tym bardziej będzie bolało, gdy się rozstaniemy”).

Po trzecie: unikanie emocji

Jest to logiczna konsekwencja negatywnego postrzegania własnych emocji – staram się unikać tego, co oceniam jako nie-OK. Wpadamy jednak wtedy w pułapkę unikania. Próby odsunięcia od siebie emocji na krótką metę poprawiają samopoczucie, ale długofalowo przyczyniają się do częstszego przeżywania jeszcze silniejszych emocji. W dodatku wycofywanie się z różnych zajęć, by nie czuć określonych emocji, bardzo ogranicza nasze życie. Coraz trudniej jest czerpać radość z codziennych zajęć.

Autor: Elżbieta Wojnar-Mróz

Źródło: D. Barlow ” Transdiagnostyczna terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń emocjonalnych”

17th lipiec 201914th maj 2019

Dysmorfofobia, dlaczego jest tak niebezpieczna?

Nierzadko słyszymy jak ktoś narzeka na swoje ciała lub wyraża niezadowolenie związane z konkretną częścią ciała. W naszej kulturze zakorzeniony jest fałszywy ideał perfekcyjnego ciała. Życie w społeczeństwie, które bez przerwy przypomina nam, że nie jesteśmy wystarczająco dobrzy, może doprowadzić do rozwoju dysmorfofobii.

Zniechęcające przekonania takie jak „wyglądam w tym grubo”, lub „nienawidzę mojego ciała” stały się zbyt powszechne. Ogólnie rzecz biorąc, jesteśmy dla siebie bardzo surowi, srogo oceniając swój wygląd w stosunku do niezrównanych standardów, postrzegając samych siebie tylko w kategoriach tego jak wyglądamy, zamiast tego czego możemy dokonać.

Szkody wykraczają poza złe samopoczucie spowodowane wyglądem swojego ciała

Badania ukazały szkodliwe konsekwencje takiego sposobu myślenia. Zaobserwowano, że gdy osoby doświadczają negatywnego obrazu ciała, często szukają rozwiązania problemu w diecie. Zaburzony obraz własnego ciała jest istotnym elementem zaburzenia odżywiania i odgrywa znaczącą rolę w wywołaniu i rozwoju zaburzeń odżywiania.

Badania pokazały również, że niska samoocena jest często związana z niekorzystnie wypływającymi na zdrowie zachowaniami okresu dojrzewania, takimi jak zaburzenia odżywiania, nadużywanie środków odurzających, myśli samobójcze i wcześnie rozpoczęta aktywność seksualna.

Czerwona flaga dla dysmorfofobii

Wraz z wieloma negatywnymi konsekwencjami związanymi z zaburzonym obrazem własnego ciała i niską samooceną, ważne jest by zdać sobie sprawę z czerwonych flaga, które mogą ujawnić dużo bardziej poważny problem. W jaki sposób dana osoba może odróżnić zaburzony obraz własnego ciała od poważniejszej choroby psychicznej, jaką jest dysmorfofobia?

Dysmorfofobia jest przewlekłą chorobą psychiczną, przy której osoby chore nie są w stanie przestać obsesyjnie myśleć o zauważonej wadzie w swoim wyglądzie. Ta choroba psychiczna klasyfikowana jest jako „zaburzenie ze spektrum obsesyjno-kompulsywnym”, ponieważ uwzględnia ona obsesję dotyczącą wyglądu ciała oraz powtarzające się kompulsywne zachowania w celu zmniejszenia niepokoju.

Badania wykazały, że dysmorfofobia dotyczy około 2,4% populacji Stanów Zjednoczonych, co oznacza, że nawet 7,5 miliona osób zmaga się z tą chorobą psychiczną. Liczby te są prawdopodobnie niższe niż w rzeczywistości, ponieważ wiele osób z tym schorzeniem często niechętnie zwraca się po pomoc lub ujawnia swoje zmagania.

Obsesja ta często staje się obezwładniająca, ponieważ osoba nią dotknięta nie jest w stanie normalnie funkcjonować z powodu wstydu, który odczuwa ze względu na swój wygląd. Może to prowadzić do poważnych problemów w życiu, takich jak utrata pracy, kłopoty finansowe, zakończenie związku i wiele innych.

Istnieje wiele znaków sygnalizujących BDD

Jeżeli podejrzewasz, że ty lub ktoś z twoich bliskich zmaga się z dysmorfofobią, pamiętaj o tych objawach:

Unikanie zobowiązań i sytuacji społecznych
Skrajna nieśmiałość i zaabsorbowanie wyglądem fizycznym
Częste zabiegi kosmetyczne nieprzynoszące satysfakcji
Nadmierne lub zbędne nawyki pielęgnacyjne
Głęboka obawa, że inni oceniają cię przez pryzmat zauważanej przez ciebie niedoskonałości
Niezdolność do normalnego funkcjonowania w innych aspektach życia, takich jak kariera czy bycie częścią rodziny
Wymaganie ciągłych zapewnień dotyczących wyglądu ze strony innych ludzi
Lęk lub depresja
Nadmierne skupianie się na konkretnej części ciała lub twarzy

Do najczęstszych trosk osób z dysmorfofobią należą anomalie na skórze, takie jak trądzik, blizny, krostki itp., wielkość lub kształt nosa, problemy z włosami, takie jak łysienie lub ich nadmiar. Troski mogą skupiać się na jakiejkolwiek części ciała, a anomalie fizyczne są zazwyczaj wyimaginowanymi defektami w wyglądzie.

Dlaczego powinno się traktować te objawy poważnie

Objawy te mogą wskazywać na istnienie poważniejszego problemu, niż tylko niezadowolenie związane z pewnym elementem swojego wyglądu. Dysmorfofobia może dotknąć niezliczoną ilość osób, w tym kobiety i mężczyzn z różnych środowisk, ras i kultur.

Nieleczona dysmorfofobia może doprowadzić do poważnych konsekwencji, obejmujących myśli i próby samobójcze, zwiększony niepokój i depresję oraz zaburzenia odżywiania.

Dysmorfofobia może spowodować poważne pogorszenie ogólnej jakości życia, utrudniając codzienne aktywności. Wiele osób chorujących na dysmorfofobię nie jest w stanie uczęszczać do szkoły, utrzymać pracy, ani nawet zaangażować się w związek. Badania wykazały, że ponad 40% osób z cielesnymi zaburzeniami dysmorficznymi ma za sobą leczenie psychiatryczne.

Istnieje wsparcie dla osób z BDD

Możliwe, że twoja obsesja dotycząca zauważonych przez ciebie niedoskonałości na twoim ciele nabrała destrukcyjnego wpływu na twoje życie. Na szczęście dostępne jest wsparcie i formy leczenia, które mogą pomóc ci w pokonaniu dysmorfofobii. Rekomendowany plan leczenia cielesnego zaburzenia dysmorficznego obejmowałby połączenie psychoterapii z przyjmowaniem leków.

Formy terapii okazały się pomocne w łagodzeniu objawów dysmorfofobii to m.in. terapia poznawczo-behawioralna (CBT).

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/body-image/body-dysmorphic-disorder-why-its-so-dangerous

12th lipiec 201914th maj 2019

Dalszych kilka słów o dysmorfofobii

Wróćmy do pytania, na którym zatrzymaliśmy się ostatnio: „Czy dysmorfofobia zasługuje na miejsce w klasyfikacji zaburzeń?” Czy konsekwencje faktu, ze nie podoba mi się coś w moim ciele mogą być faktycznie takie duże? No właśnie…

Wielu z nas myśli: „mam za wysokie czoło”, „mam krzywy nos”, „mam garba na plecach” (nawet jeśli otoczenie nie zauważa tych mankamentów naszej urody albo uważa je za nieznaczące). Z reguły, gdy takie myśli się pojawiają to czujemy się trochę bardziej przygnębieni, przez moment porównujemy się z innymi, którzy w naszej ocenie mają idealne ciało. Ale po chwili nasze życie wraca na poprzednie tory, wraca do normy.

Gdy mówimy o dysmorfofobii, silne przekonanie o występowaniu defektu i nadawanie jemu bardzo dużego znaczenia sprawia, że pacjenci zaczynają wycofywać się z coraz to kolejnych obszarów swojego życia. Mają tendencję do unikania sytuacji społecznych, ponieważ nie chcą, by inni ich zobaczyli i oceniali, oraz dlatego, że ich defekt sprawia, że obawiają się randek i bliskości.

Mogą stosować mało pomocne strategie mające pomóc im przetrwać w takich sytuacjach, takie jak picie dużych ilości alkoholu lub zaszycie się w domu. Z tego powodu, próby studiowania lub podjęcie płatnej pracy są często utrudnione.

Wszystkie te czynniki mogą utrudnić relacje międzyludzkie z członkami rodziny, którzy nie są w stanie pojąć rozmiaru problemu z jakim zmaga się osoba chorująca na BDD.

Życie z BDD może sprawić, że nawet codzienne, zwykłe czynności staną się przytłaczającym wyzwaniem, ogólnie pogarszając jakość życia. Osoby z BDD mają również zwiększoną podatność na samobójstwa. Badania wskazują, że około 80% osób zmagających się z dysmorfofobią zgłasza myśli samobójcze, a około jedna czwarta próbowała popełnić samobójstwo.

Kto choruje na dysmorfofobię?

Odkryto, że w Stanach Zjednoczonych 2,4% dorosłych ludzi żyje z BDD – są to w równej mierze kobiety i mężczyźni. Zaczyna się to zazwyczaj w okresie dojrzewania, w momencie gdy ludzie są najbardziej przewrażliwieni na punkcie swojego wyglądu, jednak wiele osób chorujących na BDD żyje z chorobą przez wiele lat zanim zaczną szukać pomocy, co spowodowane jest obawami, że zostaną uznani za próżnych.

Co więcej, BDD jest często niedostatecznie zdiagnozowane, częściowo dlatego, że pacjenci mówią lekarzom o innych powiązanych objawach, takich jak lęk czy depresja, zamiast ujawnić prawdziwy problem. Również dzieci mogą zachorować na BDD, jednak często nie są one w stanie wyrazić swoje problemy. Zamiast tego, oznaką choroby może być m.in. to, że odmawiają pójścia do szkoły lub planują samobójstwo.

Co powoduje dysmorfofobię?

BDD jest niedostatecznie zbadane, w porównaniu z innymi zaburzeniami postrzegania własnego ciała, takimi jak zaburzenia odżywiania. Istnieją zarówno biologiczne jak i psychologiczne wyjaśnienia rozwoju tej choroby.

Model biologiczny

Dana osoba ma predyspozycje genetyczne, co ujawnia się po narażeniu na pewne życiowe czynniki wywołujące stres, takie jak prześladowanie czy molestowanie. Po rozwinięciu BBD, brak równowagi w neuroprzekaźnikach takich jak serotonina może utrwalić problem.

Model psychologiczny

BDD wiąże się z niską samooceną i tendencją do oceniania siebie w zależności od wyglądu. Dana osoba może rozwinąć fałszywe przekonania, łącząc postrzeganą wadę ze swoją wartością jako osoby: „Jeśli nie jestem atrakcyjny, nie warto żyć”.

W tym modelu BDD jest podtrzymywane przez skrajne skupianie się na sobie, np. sprawdzanie wyglądu i porównywanie cechy, uznawanej za wadliwą, z cechami innych ludzi. W miarę prowadzenia dalszych badań jest prawdopodobne, że zostanie opracowany bardziej integracyjny biologiczno-psychologiczno-społeczny model wyjaśniający przyczyny rozwoju tej choroby.

Czy dysmorfofobia jest zaburzeniem odżywiania?

Cechy BDD i zaburzeń odżywiania częściowo się pokrywają, na przykład niezadowolenie z obrazu własnego ciała, zaburzenia, rytuały i zachowania związane z wyglądem, oraz tendencja do porównywania się z innymi.

Chociaż dieta może być cechą dysmorfofobii dotyczącej części ciała uznawanej za zbyt dużą, jedzenie i waga zazwyczaj nie są zaburzone, i nie diagnozuje się BDD, jeżeli podejrzewane jest występowanie zaburzenia odżywiania.

Osoby z zaburzeniami odżywiania często cierpią na dysmorfofobię, wykazując nadmiernie negatywny obraz ciała lub niskie poczucie własnej wartości. Często zdarza się, że osoba z zaburzeniami odżywiania, takimi jak anoreksja, bulimia lub objadanie się, ma obsesję na punkcie swojego wyglądu i angażuje się w skrajne zachowania dietetyczne / ćwiczenia i / lub porównuje swój wygląd z innymi.

U osoby z zaburzeniami odżywiania może być również zdiagnozowane BDD. Osoby, u których występują obydwie choroby mają dużo bardziej przewlekłą psychopatologię. Mogą zatem wymagać bardziej agresywnego planu leczenia.

Jak najlepiej leczyć dysmorfofobię?

Obecnie przyjmuje się, że w przypadku BDD, leczeniem przynoszącym najlepsze skutki jest zastosowanie leku przeciwdepresyjnego SSRI z terapią poznawczo-behawioralną (CBT). Forma „ekspozycji i zapobiegania reakcji” (ERP) jest powszechnie stosowana w terapii przeznaczonej do leczenia BDD.

Oznacza to, że pacjent zostaje wyeksponowany na swoje lęki – na przykład, poprzez patrzenie w lustro lub bycie widzianym publicznie bez makijażu – bez możliwości podjęcia typowej reakcji, takiej jak zakrycie się, tak aby dana osoba przywykła do takiej sytuacji i odczuwała mniej stresu. Terapia behawioralno-poznawcza może zostać z powodzeniem przeprowadzona zarówna z osobami indywidualnymi jak i z grupami pacjentów chorujących na BDD.

Wczesne badania wykazały również, że terapia ekspozycyjna może być również skuteczna w leczeniu BDD. Badania wykazują skuteczność terapii w poprzez znaczne zmniejszenie objawów depresyjnych u osób zmagających się BDD.

Chociaż BDD wiąże się z przewlekłą zachorowalnością, leczenie poparte dowodami jest minimalne, z powodu braku badań w tym zakresie. Niestety, wiele osób zmaga się z tą chorobą psychiczną przez wiele lat zanim zacznie szukać pomocy, opieki i leczenia koniecznego do skutecznego leczenia.

Kolejne badania dotyczące BDD mogą pomóc lepiej zrozumieć wiele złożonych czynników składających się na tę chorobę psychiczną, tym samym zwiększając skuteczność wysiłków w zakresie zwiększania świadomości/profilaktyki i metod leczenia. Poszukiwanie specjalistycznej opieki i leczenia może być najlepszym sposobem na znalezienie nadziei i uzdrowienie z tej przytłaczającej choroby psychicznej.

Podsumowanie

Jak widać dysmorfofobia jest złożoną i wyniszczającą chorobą, która wymaga specjalistycznego leczenia. Problem pojawia się, gdy ludzie niechętnie proszą o pomoc lub gdy pracownicy służby zdrowia nie rozpoznają choroby. Z tego względu kampanie edukacyjne i zwiększające świadomość są kluczowe. Często współwystępuje z zaburzeniami odżywiania.

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/body-image/body-dysmorphia

6th lipiec 201914th maj 2019

Dysmorfofobia i jej związek z zaburzeniami odżywiania

Zaburzenie dysmorficzne (ang. Body Dysmorphic Disorder, BDD) czyli dysmorfofobia, jest zaburzeniem psychicznym, które wpływa na postrzeganie swojego ciała prze daną osobę. Zaburzenie to może być tak poważne, że wpływa na życie, samopoczucie i zdolność do funkcjonowania.

BDD jest niepokojącym problemem, z którym zmaga się wiele ludzi na całym świecie. Ponieważ dysmorfofobia jest chorobą psychiczną związaną z wysoką zachorowalnością i śmiertelnością, wczesna interwencja ma kluczowe znaczenie dla powrotu do zdrowia, ogólnej poprawy funkcjonowania i jakości życia oraz poprawy rokowania. Uważa się, że BDD jest podobne do zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych (OCD), a nauczenie się jak rozpoznać tę poważną chorobę psychiczną może uratować życie osobie, która się z nią zmaga.

BDD klasyfikuje się według kryteriów diagnostycznych DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders – Fifth Edition) i definiuje według określonych kryteriów i zachowań. BDD diagnozuje się, gdy spełnione są trzy kryteria:

Pierwsze kryterium: zaabsorbowanie

Po pierwsze, osoba chorująca na dysmorfofobię musi być zaabsorbowana wyimaginowanym defektem w swoim wyglądzie, lub nadmiernie zaniepokojona niewielką anomalią fizyczną.

Drugie kryterium: niepokój

Po drugie, osoba chorująca na BDD musi odczuwać znaczny niepokój z powodu swojej obsesji i nadmiernej troski dotyczącej wyglądu i/lub mieć problemy w odniesieniu do aktywności związanych z pracą lub społecznością w jakich może uczestniczyć.

Trzecie kryterium: dobra diagnoza różnicowa

Wreszcie, ich zaabsorbowanie nie może być zdiagnozowane w kategorii innego zaburzenia psychicznego, jak np. anoreksji, gdzie obraz ciała również jest jednym z czynników.

Jakie więc są objawy dysmorfofobii?

Osoba zmagająca się z BDD może być zaniepokojona jakąkolwiek częścią swojego ciała, najczęściej jednak pacjenci widzą defekt w takich obszarach swojego ciała:

Skóra
Włosy
Powieki
Nos
Usta
Podbródek

Podczas gdy wiele z chorujących osób niepokoi się cechami twarzy, równie powszechne są obawy związane z piersiami lub częściami intymnymi. Niektórzy ludzie mają bardzo konkretne zarzuty dotyczące pewnej części ciała, a inni mają bardziej mgliste postrzeganie brzydoty. Tak czy inaczej, ludzie chorujący na BDD często nadają silne osobiste znaczenie swoim przekonaniom na temat swojego wyglądu.

Na przykład, pewien mężczyzna uważał, że jego nos sprawia, że wygląda jak odpychający oszust, a inny, że drobne skazy na jego ciele sprawiały, że wygląda na brudnego. Ludzie z tego rodzaju przekonaniami zazwyczaj uważają, że inni ludzie myślą o nich to samo i oceniają ich negatywnie z powodu ich wyglądu, co sprawia, że mają oni problemy społeczne.

Nie da się ich przekonać zwykłymi metodami

Inni ludzie z BDD, po tym jak usłyszą to wiele razy, mogą zrozumieć, że inni nie zauważają u nich żadnych zniekształceń. Jednak zaobserwowana wada może pozostać dla nich bardzo istotna wewnętrznie. Ponieważ ludzie chorujący na BDD są tak zaabsorbowani myślami na temat danego elementu swojego wyglądu, często spędzają oni wiele czasu na oglądaniu swojego defektu lub na próbach ukrycia go.

Na przykład, osoba chorująca na dysmorfofobię może często zerkać w lustro, nadmiernie o siebie dbać, podejmować próby zakrycia defektu grubą warstwą makijażu.

Osoby z BDD mogą próbować również „operacji – zrób to sam”, takich jak spłaszczanie nosa za pomocą taśmy klejącej lub zmiana jego kształtu poprzez umieszczenie w nim kawałka chusteczki. Wiele osób decyduje się też na operację plastyczną.

Osoby z dysmorfofobią są tak głęboko przekonane o istnieniu danego defektu, że żyją tak jakby on realnie występował.

Dlaczego operacja plastyczna nie pomaga

Operacja plastyczna często uważana jest za nieudaną, natomiast w przypadku gdy jej wynik jest satysfakcjonujący, u 50% osób z BDD rozwija się obsesja dotycząca innej części ciała. Ludzie chorujący na BDD są w grupie wysokiego ryzyka związanego z depresją i popełnieniem samobójstwa. Wykazano u nich wyższy poziom niepokoju niż u ludzi z depresją, cukrzycą lub zaburzeniem dwubiegunowym.

Możliwe, że niektórzy czytelnicy zastanawiają się, czy dysmorfofobia faktycznie „zasługuje” na miejsce w klasyfikacji zaburzeń. W końcu prawie każdy człowiek ma zastrzeżenia do jakiejś części swojego ciała. Pozwólcie, że nad tym pochylimy się za kilka dni. Zachęcam do dalszej lektury.

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/body-image/body-dysmorphia

30th czerwiec 201914th maj 2019

Obraz swojego ciała

30Czym jest negatywny lub zaburzony obraz ciała?

Obraz ciała odnosi się do tego, jak ludzie postrzegają samych siebie. Zniekształcony obraz ciała (zwany także negatywnym) odnosi się do nierealistycznego sposobu, w jaki ktoś widzi swoje ciało. Podobnie jak w przypadku zaburzeń odżywiania, jest to częściej spotykane u kobiet, jednak wielu mężczyzn także cierpi na to zaburzenie.

Zaczynasz formować postrzeganie atrakcyjności, zdrowia, akceptacji i funkcjonalności swojego ciała we wczesnym dzieciństwie. Ten obraz ciała formuje się dalej wraz z wiekiem i na podstawie opinii twoich rówieśników, członków rodziny, trenerów itd.

Cechy charakteru, takie jak perfekcjonizm i samokrytyka mogą również wpływać na rozwój negatywnego, wewnętrznego obrazu twojego ciała.

Objawy negatywnego postrzegania własnego ciała

Do objawów negatywnego lub niezdrowego obrazu własnego ciała należą:

Obsesyjne ocenianie swojej sylwetki w lustrze
Wymyślanie ubliżających komentarzy na temat własnego ciała i częste porównywanie jego kształtu i rozmiaru do ciał innych ludzi
Zazdrość o figurę przyjaciółki, lub równie często, o figurę celebryty lub innej postaci z mediów

Przyczyny negatywnego postrzegania ciała

Czasami na negatywne postrzeganie swojego ciała wpływ ma jedno lub więcej istotnych wydarzeń. Na przykład, gimnastyczka, która jest nieustannie namawiana przez swojego trenera i innych sportowców do utraty wagi, może rozwinąć głęboko zakorzenione i długotrwałe niezadowolenie z własnego ciała, bez względu na to jak szczupła się stanie.

Jeśli masz obawy związane z wyglądem twojego ciała, zadaj sobie te pytania:

Czy moje postrzeganie piękna jest zaburzone przez lata ekspozycji na media, które wychwalają bardzo szczupły ideał, który jest niemożliwy do osiągnięcia dla większości ludzi zdrowymi środkami?
Czy łapię się na regularnym krytykowaniu mojego wyglądu?

Relacja pomiędzy wagą a postrzeganiem swojego ciała

Normalnie zdrowy zakres masy ciała dla danej osoby może być postrzegany jako nadwaga przez osobę ze zniekształconym obrazem własnego ciała. Młoda kobieta chorująca na anoreksję może spoglądać w lustro i widzieć odbicie o wiele większe niż jest ono w rzeczywistości.

I odwrotnie, nie jest niczym niezwykłym, że osoby otyłe zgłaszają, że nie zdawały sobie sprawy z tego, jak duże są i postrzegały się jako o wiele mniejsze, dopóki nie natrafiła się okazja gdy zobaczą zdjęcie, nagranie lub odbicie w oknie, które uderza w nerw i powoduje, że godzą się z rzeczywistym obrazem swojego ciała.

Relacja pomiędzy zaburzeniem odżywiania a postrzeganiem swojego ciała

Obawy dotyczące wyglądu ciała i zaburzenia odżywiania idą w parze. Często to brak satysfakcji ze swojego wyglądu prowadzi młodą osobę do wniosku, że utrata wagi może polepszyć ich wygląd i sprawić, że będą się lepiej czuć ze sobą i swoim ciałem.

Tak więc niejednokrotnie następstwem są restrykcyjna dieta i nadmierna aktywność fizyczna, prowadząc często do zachowań typowych dla zaburzeń odżywiania i obsesji na punkcie wagi, które mogą rozwinąć się w anoreksję, bulimię, ortoreksję, kompulsywne objadanie się lub zaburzenia objadania się.

Leczenie negatywnego postrzegania ciała

Leczenie zaburzonego postrzegania ciała jest kluczowym krokiem w kierunku wyleczenia. Problem nie rozwiąże się sam.

Rozpoznanie i zaakceptowanie twoich uczuć oraz towarzyszących ich doznań cielesnych pomoże ci poczuć się bardziej komfortowo w twoim ciele. Zmniejszy to również tendencję do tłumienia uczuć i zwracania się w stronę niezdrowych, negatywnych wewnętrznych monologów, mających na celu uniknięcie nieprzyjemnych uczuć.

Terapia poznawczo-behawioralna to często stosowana metoda, w której irracjonalne myśli są rozpoznawane, analizowane i przekształcane w bardziej racjonalną rozmowę z samym sobą.

Dodatkowo często wykorzystywana jest terapia tańcem i ruchem, która ma na celu rozwijanie większego zaufania i uznania dla własnego ciała w oparciu o tworzenie wewnętrznych doświadczeń, zamiast po prostu oceniać swoje ciało pod względem estetyki.

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/body-image

22nd czerwiec 201914th maj 2019

Opieka nad dzieckiem chorującym na bulimię

Szacuje się, że aż 3% kobiet w przedziale wiekowym 20-25 lat ma bulimię. Nie jest to jednak dolegliwość dotykająca jedynie młode kobiety. Również mężczyźni mogą zmagać się z bulimią, a najniższy wiek odnotowany u obu płci wynosi 9 lat.

Jesteś w stanie uwierzyć, że twoje dziecko może mieć bulimie? Zdefiniujmy, czym jest żarłoczność psychiczna i dlaczego jej wykrycie może być trudne, nawet u członka rodziny.

Czym jest bulimia?

Wiele osób kojarzy bulimię z oczyszczaniem się – prowokowaniem wymiotów w celu pozbycia się jedzenia z żołądka. Podczas gdy jest to jedna z cech bulimii, rodzice musza również zrozumieć inne jej cechy:

Oczyszczanie. Czy twoje dziecko znika w ciągu godziny od zjedzenia posiłku? Idzie do oddalonej toalety lub wychodzi z domu? Jest to typowe dla bulimików
Niepohamowany apetyt, opisywany jako zjadanie większej ilości jedzenia za jednym razem niż normalnie. Może to być cechą bulimików
Ciągłe objadanie się i oczyszczanie. Jest to cecha charakterystyczna dla bulimii
Poczucie utraty kontroli podczas objadania się. Twoje dziecko może być bezsilne wobec potrzeby objadania się
Poczucie winy i wstydu z powodu objadania się
Zażywanie środków przeczyszczających, leków moczopędnych i robienie lewatyw w celu szybkiego pozbycia się jedzenia
Obraz samego siebie oparty na podstawie wyglądu i wagi, zamiast innych cech, takich jak inteligencja czy kreatywność
Poważne problemy z zębami wynikające z czynności oczyszczających. Zakwaszenie spowodowane wymiotami może z czasem zniszczyć ochronne szkliwo na zębach twojego dziecka
Uszkodzenie przełyku, stan zapalany, a w skrajnym przypadku krwawienie spowodowane wymiotami. Wrażliwy przełyk może wskazywać bulimię

Czy ciężko wykryć bulimię u mojego dziecka?

Nawet mimo tych pozornie widocznych objawów, bulimia nadal może być trudna do wykrycia. Waga u osób chorujących na bulimię, może wahać się od niedowagi, przez zdrową wagę, aż do nadwagi. Twoje dziecko może wyglądać „normalnie”, ale ich ciało może być spustoszone od środka z powodu braku odpowiednich substancji odżywczych, urazów przełyku, uszkodzeń zębów i problemów psychicznych.

Po drugie, wypieranie się zaburzenia odżywiania nie jest rzadkością wśród dzieci. Mogą mieć nawet dopracowane historyjki dotyczące tego jak dobrze się odżywiają, albo dlaczego wymiotowały po poprzednim posiłku. „Mam ostatnio problemy z żołądkiem”, albo „jem trzy posiłki dziennie!”.

Jak niebezpieczna jest żarłoczność psychiczna? Obrażenia fizyczne będące wynikiem bulimii są poważne. Niekontrolowana może doprowadzić do trwałych uszkodzeń przełyku, zębów i żołądka.

Przy powtarzających się i gwałtownych wymiotach, uszkodzenia i krwawienie w przełyku mogą być bardzo niebezpieczne. Z czasem organizm pozbawiony jest odpowiednich składników odżywczych, które wpływają na poziom energii, koncentrację i rozwój komórek.

Psychiczne skutki bulimii mogą być równie wyniszczające. Strach, wyparcie, frustracja wynikająca z braku kontroli nad swoim zachowaniem mogą wyssać życie z danej osoby. Depresja, stany lękowe i trauma to realne zagrożenia dla bulimików.

Jak mogę pomóc mojemu dziecku?

Oto kilka wskazówek, by pomóc tobie, jako rodzicowi:

Słuchaj. Słuchaj słów jakich używa twoje dziecko. On lub ona może wyrażać wstyd, depresję lub strach. Ton ich głosu może słabnąć, gdy mówią o jedzeniu
Obserwuj. Dzieci mogą unikać kontaktu wzrokowego, gdy rozmawiają o jedzeniu. Mogą wyglądać na pokonanych, bezsilnych albo tak, jakby ich życie wymknęło się spod kontroli
Rozmawiaj. Jeżeli podejrzewasz, że istnieje jakiś problem, porozmawiaj z dzieckiem. W spokojny i wyrozumiały sposób powiedz mu co widziałeś lub słyszałeś. Bądź konkretny. „Niepokoję się o ciebie, ponieważ słyszałem jak wymiotujesz w łazience po obiedzie.” „Martwię się o ciebie, ponieważ nie jadłeś obiadu przez kilka dni.”
Kontroluj Internet. Wielu rodziców nie rozumie dostępu do stron internetowych promujących zaburzenia odżywiania, jaki mają ich dzieci. Strony wychwalające przerwę między udami (ang. thigh gap), samookaleczanie lub sposoby na uniknięcie wykrycia czynności oczyszczających są szczególnie popularne wśród dzieci. Na Youtube, najczęściej używanej wyszukiwarce wśród młodzieży, znajdują się nagrania propagujące zaburzenia odżywiania. Szukaj stron, które używają haseł pro-ana, dotyczących anoreksji, i pro-mia, dotyczących bulimii. (http://www.med.umich.edu/yourchild/topics/eatdis.htm)

„Co jeśli moje dziecko się zdenerwuje lub zaprzeczy?” Dzieci często mówią, że nic złego się nie dzieje. Powiedz dziecku, że je kochasz i chcesz mu pomóc. Możliwe, że będziesz musiał podejść do dziecka kilka razy zanim zareaguje.

Czy moje dziecko potrzebuje leczenia klinicznego, aby pokonać bulimię?

Jako rodzic, nie oczekuj, że twoje dziecko „wyrośnie” z bulimii. Bulimia to fizyczna i psychiczna pajęczyna, która ściśle oplata twoje dziecko. Jeżeli podejrzewasz, że twoje dziecko jest bulimikiem, wiedz, że istnieje profesjonalne leczenie, które może pomóc.

Z odpowiednią pomocą, większość bulimików może odzyskać kontrolę nad swoją chorobą i żyć dalej, zdrowo i szczęśliwie. Bez leczenia, ryzykują dalsze życie wypełnione zmaganiami i poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi.

Podsumowując, zapewnij swojemu dziecku profesjonalne leczenie. To może być jedna z najlepszych rzeczy jakie możesz dla niego zrobić.

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/bulimia/caring-for-a-child-with-bulimia-nervosa

17th czerwiec 201914th maj 2019

Problemy z zębami spowodowane bulimią

Skutki bulimii są niekorzystne i obejmują sferę fizyczną, emocjonalną, psychologiczną, społeczną, finansową i wiele innych.

W porównaniu z anoreksją, skutki fizyczne bulimii mogą nie być tak widoczne i oczywiste.

Ludzie mogą cierpieć na bulimię niezależnie od swojej wagi czy postury i możliwe, że mogą z tego powodu dłużej ukrywać swoje zmagania.

Uszkodzenia zębów są częstym skutkiem ubocznym

Jednym z bardziej szkodliwych i powszechnych skutków ubocznych bulimii są zniszczone zęby. Negatywny wpływ jaki bulimia ma na zęby jest często przyćmiony przez inne poważne konsekwencje zdrowotne, takie jak powikłania układu krążenia, zaburzenie równowagi elektrolitowe, zaburzenia żołądkowo-jelitowe i zanik kości.

Jednak gdy osoba z bulimią regularnie prowokuje wymioty, zęby poddawane są na ciągłemu kontaktowi z kwasem żołądkowym. Przewlekłe oczyszczanie i wynikająca z tego obecność kwasu chlorowodorowego w jamie ustnej mogą doprowadzić do wielu dolegliwości i objawów, takich jak:

Suchość w jamie ustnej
Erozja szkliwa
Próchnica lub zwiększona podatność na rozwój ubytków
Przewlekły ból gardła
Chrypa
Bolesne lub krwawiące dziąsła
Trudności lub ból przy przełykaniu
Uszkodzenie podniebienia
Powiększenie gruczołu ślinowego
Suchość w jamie ustnej
Zmniejszona produkcja śliny
Nieprawidłowości w ułożeniu szczęki
Złamane, popękane zęby lub ich wypadanie
Problemy z przeżuwaniem
Odwrócenie poprzednich zabiegów dentystycznych
Uszkodzenie przełyku

Zdiagnozowanie przez dentystę

Podczas gdy zęby mogą nie wydawać się pierwszym wskaźnikiem zaburzeń odżywiania, wiele osób jest diagnozowanych przez swoich dentystów, którzy często są pierwsi na miejscu zbrodni jeśli chodzi o dentystyczne objawy wynikające z bulimii.

Lekarze dentyści mogą mieć kluczową rolę w rozpoznaniu wczesnych objawów bulimii, jako profesjonaliści, którzy często mają kontakt z jamą ustną i stanem zębów pacjenta.

W niektórych przypadkach dana osoba może żyć z bulimią wiele lat, zanim otrzyma pomoc, lub oficjalnie zdiagnozuje się u nich tę chorobę psychiczną.

Problemy dentystyczne mogą mieć poważne konsekwencje

Powstałe uszkodzenia jamy ustnej i zębów, często mogą być pierwszą oznaką, wskazującą na przewlekłe zaburzenie odżywiania. Jakość życia osoby cierpiącej na bulimię może się znacznie pogorszyć z powodu problemów z zębami lub jamą ustną.

Wiele osób może mieć trudności z żuciem lub połykani, albo odczuwać ból, podczas gdy innym mogą łamać się lub wypadać zęby. Nieleczone ubytki mogą prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, a krwawiące dziąsła mogą być objawem choroby przyzębia.

Trzeba wyleczyć główną przyczynę

Podczas gdy leczenie istniejących chorób dentystycznych, takie jak wypełnianie ubytków, odbudowa złamanych zębów, dbanie o dziąsła itp., są krótkoterminowym rozwiązaniem, długoterminowym rozwiązaniem będzie szukanie odpowiedniego leczenia, które jest potrzebne w bulimii.

Choroby dentystyczne są poważnym problemem, o który trzeba zadbać przy pomocy odpowiedniego specjalisty, ale naprawy nie pomogą jeżeli dana osoba dalej będzie się regularnie oczyszczać.

Jeżeli ty, lub ktoś z twoich bliskich ma problemy z zębami wynikające z bulimii, rozumiesz pewnie wstyd jakiego doświadcza się przy tej chorobie.

Możliwe, że doświadczasz problemów z jedzeniem i cieszeniem się z jedzenia, lub czujesz się skrępowany, jeśli chodzi o uśmiechanie się lub śmianie.

Ważne jest, aby wiedzieć, że jest nadzieja i uzdrowienie, i nie dotyczy to jedynie zębów, ale całego siebie. Całościowa odbudowa naprawdę jest możliwa, jeżeli szukasz środków potrzebnych do wyleczenia bulimii.

Bulimię można wyleczyć

Bulimia jest rzeczywiście przewlekłą chorobą psychiczną, która może wpływać na twoje życie, indywidualność, bezpieczeństwo i samoocenę w sposób, o którym nigdy nie myślałeś, że mógłby być możliwy. Wiedza o tym jak może się rozwinąć twoja droga do zdrowia, lub jak twoje ciało może się odbudować po bulimii, może wydawać się przytłaczająca.

Piękno leczenia polega na tym, że postęp następuje z dnia na dzień, gdy stajesz się silniejszy z dala od zaburzenia odżywiania.

Porozmawiaj z profesjonalistami, aby otrzymać pomoc!

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/bulimia/dental-problems-caused-by-bulimia

12th czerwiec 201914th maj 2019

Czym jest bulimia?

Żarłoczność psychiczna (bulimia nervosa) jest psychicznym, przewlekłym i zagrażającym życiu zaburzeniem odżywiania, opisywanym jako spożywanie nadmiernych ilości pożywienia w krótkim czasie, a następnie próba uniknięcia przybrania na wadze poprzez oczyszczenie się z tego co zostało zjedzone.

Do metod oczyszczenia należy prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających lub leków moczopędnych oraz ekstremalne, długotrwałe ćwiczenia. Często w trakcie epizodów objadania/oczyszczania się, mężczyzna lub kobieta cierpiąca na bulimię traci kontrolę i podejmuje szaleńczy wysiłek aby pozbyć się tych odczuć.

Ponieważ on lub ona może trzymać epizody objadania i oczyszczania w tajemnicy, osoby takie często są w stanie ukrywać swoją chorobę przed innymi przez dłuższy czas. Osoby cierpiące na żarłoczność psychiczną często wykorzystują te zachowania aby zapobiec przybraniu na wadze, stworzyć poczucie kontroli, i/lub traktują je jako sposób radzenia sobie z trudnymi okolicznościami lub sytuacjami.

Opisana i sklasyfikowana przez brytyjskiego psychiatrę Geralda Russela w 1979 roku, Żarłoczność Psychiczna (bulimia nervosa) pochodzi od greckiego określenia znaczącego „wilczy głód”. Jeżeli ty, lub bliska ci osoba cierpi na to zaburzenie odżywiania, szukaj profesjonalnego leczenia zaburzeń odżywiania.

Główne typy bulimii

Istnieją dwa najpopularniejsze typy żarłoczności psychicznej:

Typ przeczyszczający – ten typ bulimii dotyczy większości przypadków osób cierpiących na to zaburzenie odżywiania. W tym przypadku chorzy po okresie objadania się, regularnie prowokują wymioty lub też nadużywają środków przeczyszczających, leków moczopędnych lub lewatyw.
Typ nieprzeczyszczający – w przypadku tego typu bulimii, osoba chora wykorzystuje inne niewłaściwe metody kompensacji za okres objadania się, takie jak intensywne ćwiczenia fizyczne czy post. W tym przypadku prowokowanie wymiotów nie jest regularnie stosowaną formą oczyszczenia.

Przyczyny bulimii

Dokładna przyczyna żarłoczności psychicznej nie jest obecnie znana. Uważa się jednak, że na rozwój tej choroby wpływa wiele czynników, takich jak m.in.: czynniki genetyczne, środowiskowe, psychologiczne oraz kultura. Do głównych przyczyn bulimii należą:

Stresujące przemiany i zmiany życiowe
Doświadczenie przemocy, trauma
Negatywny obraz ciała
Niska samoocena
Zawody lub aktywności skupiające się na wyglądzie/wydajności

Objawy bulimii

Osoba cierpiąca na bulimię może wykazywać różne objawy, a wiele z nich jest bezpośrednim wynikiem wymuszonych wymiotów lub innych form oczyszczania, szczególnie jeśli epizod objadania/oczyszczania powtarza się kilka razy w tygodniowo i/lub dziennie.

Fizyczne objawy tego zaburzenia to:

Ciągłe wahania wagi
Zaburzenia równowagi elektrolitowej, mogące doprowadzić do arytmii serca, zatrzymania akcji serca lub ostatecznie do śmierci
Pęknięte naczynka w oczach
Powiększenie węzłów chłonnych na szyi i wzdłuż linii szczęki
Urazy w jamie ustnej, takie jak skaleczenia śluzówki jamy ustnej lub gardła, spowodowane powtarzającymi się wymiotami
Przewlekłe odwodnienie
Stan zapalny przełyku
Chroniczny refluks żołądka po jedzeniu lub wrzody żołądka
Bezpłodność

Objawy objadania i oczyszczania to:

Znikanie dużej ilości jedzenia
Jedzenie w ukryciu
Brak kontroli podczas jedzenia
Przechodzenie z okresów przejadania się do okresów poszczenia
Częste korzystanie z toalety po posiłkach
Zapach wymiocin

Żarłoczność psychiczna może również doprowadzić do problematycznych napięć pomiędzy bulimikiem a jego rodziną i przyjaciółmi, zwłaszcza, że dana osoba ma nienormalne nawyki żywieniowe i/lub unika aktywności społecznych, aby angażować się w epizody objadania/oczyszczania.

Psychoterapia bulimii

Ponieważ negatywny obraz ciała i niska samoocena są często głównymi czynnikami będącymi podstawą bulimii, ważne jest, aby terapia była połączona z procesem leczenia. Leczenie bulimii zazwyczaj obejmuje:

Przerwanie cyklu objadania/oczyszczania się: pierwszy etap leczenia żarłoczności psychicznej wiąże się ze złamaniem szkodliwego cyklu i odbudowaniem zdrowych nawyków żywieniowych.
Zmiana negatywnego myślenia: następny etap leczenia bulimii skupia się na rozpoznaniu i zmienieniu irracjonalnych przekonań dotyczących wagi, kształtu sylwetki i diety.
Rozwiązanie problemów emocjonalnych: ostatni etap leczenia bulimii skupia się na wyleczeniu emocjonalnych problemów, które mogły być przyczyną rozwoju zaburzenia odżywiania. Leczenie może skupić się wokół stosunków międzyludzkich i może uwzględnić terapię poznawczo-behawioralną, terapie dialektyczno-behawioralną i inne pokrewne terapie.

Przetłumczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/bulimia

5th czerwiec 201914th maj 2019

Anoreksja – najwyższy współczynnik umieralności ze wszystkich chorób psychicznych: dlaczego?

Przegląd prawie 50-ciu lat badań potwierdza, że jadłowstręt psychiczny ma najwyższy współczynnik umieralności ze wszystkich chorób psychicznych (Arcelus, Mitchel, Wales & Nelson, 2011). Ze względu na konsekwencje wynikające z utraty wagi oraz głodzenia ciała i mózgu, jadłowstręt psychiczny jest zagrażającym życiu zaburzeniem.

Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej, jeżeli dochodzą do tego również czynności oczyszczające. Do czynności oczyszczających może należeć wymuszanie wymiotów, spożywanie środków przeczyszczających, leków moczopędnych, tabletek odchudzających, preparatów obniżających łaknienie i innych środków pobudzających. Niekiedy dochodzi nawet do tego, że pacjenci oczyszczają się poprzez nadmierną aktywność fizyczną.

Zagrożenie dotyczące każdego pacjenta musi zostać ocenione indywidualnie. Wpływa na nie stopień ograniczenia jedzenia, oraz ilość i kombinacja czynności oczyszczających. Inne podstawowe diagnozy lekarskie również mogą doprowadzić do komplikacji zwiększyć ryzyko powikłań i śmierci.

Objawy i związane z nimi podstawowe mechanizmy zaburzeń odżywiania:

Większość ekspertów ds. zaburzeń odżywiania zgadza się, że odbudowa masy ciała jest kluczowa dla skutecznego leczenia anoreksji. Bez ponownego odżywienia ciała trudno będzie przeprowadzić skuteczną psychoterapię, ze względu na deficyty funkcji poznawczych spowodowane niedożywieniem.

Zaburzenia odżywiania obejmują:

Zaburzony obraz ludzkiego ciała
Irracjonalny lęk przed wagą, przytyciem
Irracjonalny lęk przez jedzeniem

Oprócz zaburzenia odżywiania, u niektórych pacjentów współwystępują:

zaburzenia lękowe
Depresja
Zaburzenia nastroju
Zaburzenia osobowości
Problemy z samookaleczaniem się

Te współwystępujące dolegliwości mogą skomplikować leczenie i utrudnić pacjentowi osiągnięcie postępu w kierunku wyleczenia. Aby pacjent poczynił postępy w leczeniu, zamiast doświadczać zagrażających życiu stanów i powikłań, kluczowy jest system wsparcia, dostęp do opieki oraz ograniczenie czynników wyzwalających związanych z jadłowstrętem psychicznym .

Meta-analiza 42 opublikowanych badań dokonana przez Sullivan miałą na celu oszacowanie śmiertelność na przestrzeni lat związaną z anoreksją. Odkrył współczynnik umieralności na poziomie 5,9% (lub 0,56% rocznie) i wywnioskował, że wskaźnik ten jest znacznie wyższy niż ten odnotowany dla kobiet przebywających w szpitalu psychiatrycznym i dla ogółu populacji (Sullivan, 1995).

Ryzyko towarzyszące odbudowywaniu wagi

Zespół ponownego odżywienia jest zagrażającym życiu ryzykiem wiążącym się z jadłowstrętem psychicznym. W czasie II Wojny Światowej przeprowadzano eksperymenty na ochotnikach, którzy zgodzili się aby stracić określony procent masy ciała. Odkryto, że utrata masy ciała skutkowała niskim ciśnieniem krwi oraz zmniejszeniem się wielkości mięśnia sercowego.

Przy odbudowywaniu wagi może dojść do zapaści sercowo-naczyniowej, ponieważ zmniejszony mięsień sercowy ma trudności z poradzeniem sobie ze zwiększeniem ilości krwi, występującym przy ponownym odżywianiu. Może to doprowadzić do niewydolności serca. Pierwsze kilka tygodni ponownego odżywiania wymagają od lekarzy ścisłego monitorowania układu krążenia.

Masa serca może powrócić do normy wraz z odpowiednim przyrostem wagi. Zmiany elektrolitowe również mogą doprowadzić do nieprawidłowości w skurczach mięśnia sercowego, szczególnie ze względu na niski poziomu fosforu (Mehler & Andersen, 1999).

Wpływ niedowagi na ciało

Głodzenie się ma wpływ na każdy układ w ciele człowieka.

Przewlekła utrata wagi ma inne negatywne skutki dla układu krążenia. Mięsień sercowy maleje, zastawka mitralna może wypaść, tętno spowalnia, a ciśnienie maleje.

W worku osierdziowym może zgromadzić się płyn, co znane jest jako zapalenie osierdzia. Może również wystąpić nieregularny rytm serca, znany jako arytmia.

Konsekwencje dla układu hormonalnego to:

Zanik miesiączek u kobiet
Bezpłodność
Niebezpiecznie niskie stężenie cukru we krwi
Zmniejszenie masy kostnej

Utrata masy kostnej, w zależności od przewlekłości diagnozowana jako osteopenia lub osteoporoza, zwiększa ryzyko złamania kości. Metabolizm, wraz z produkcją energii i wytwarzaniem ciepła zwalnia, a wzrost zostaje zatrzymany.

Układ pokarmowy

W układzie pokarmowym dochodzi do spowolnienia mięśni układu pokarmowego, opóźnienia w wypróżnianiu, zaparć, wydłużonego czasu przejścia przez jelito grube, a możliwa jest także wystąpienie żółtaczki.

Jeśli występują czynności oczyszczające, powikłań może być więcej.

Oczyszczanie się poprzez wymioty może spowodować erozję szkliwa oraz zniszczenie błony śluzowej przełyku z możliwymi uszkodzeniami i krwawieniem. Może to również doprowadzić do pęknięcia przełyku lub zmian w tkance nabłonkowej, które zwiększają ryzyko wystąpienia raka przełyku (tzw. Przełyk Barretta). Oczyszczanie się poprzez nadużywanie środków przeczyszczających może spowodować uszkodzenie mięśni okrężnicy.

Układ oddechowy: W związku z głodzeniem się, w układzie oddechowym dochodzi do zaniku mięśni i zmniejszenia pojemności płuc. Występuje zmniejszona produkcja krwinek czerwonych, krwinek białych oraz płytek krwi.

Dochodzi również do zmniejszenia się wielkości mózgu (atrofia mózgu), co prowadzi do zaburzeń poznawczych, neuropatii obwodowej, a mogą wystąpić również napady padaczki.

Zaburzone jest funkcjonowanie nerek, co spowodowane jest odwodnieniem, ale także nadmiernym spożyciem wody. Dochodzi do ogólnego zaniku mięśni. Skóra staje się sucha, a jej kolor ulega zmianie. Może dojść do wypadania włosów na głowie, natomiast na ciele może ponownie pojawić się lanugo (delikatne, puszyste włosy występujące u noworodka) (Mehler, 2014).

Przewlekła natura anoreksji

Jadłowstręt psychiczny posiada najwyższy współczynnik umieralności ze wszystkich chorób psychicznych i jest dodatkowo komplikowany przez jego przewlekły charakter. Dzięki leczeniu, pacjenci mogą czynić okresowe postępy, jednak często wracają do okresów niedożywienia połączonych z zagrażającymi życiu i wyniszczającymi powikłaniami.

Steinhausen dokonał przeglądu 119 badań dotyczących 5590 pacjentów chorujących na jadłowstręt psychiczny, które zostały opublikowane w angielsko- i niemieckojęzycznej literaturze. Analizowano je pod względem śmiertelności, wyników ogólnoświatowych i innych zaburzeń psychicznych. Wskaźnik śmiertelności był znacznie wyższy.

Wśród osób, które przeżyły anoreksję, średnio mniej niż połowa wyzdrowiała, jednej trzeciej się polepszyło, a 20% osób pozostało przewlekle chorymi.

Lepsze wyniki?

Niestety Steinhausen doszedł do wniosku, że nie ma przekonujących dowodów na to, że wyniki jadłowstrętu psychicznego uległy poprawie się w ciągu drugiej połowy ubiegłego wieku. Niemniej jednak dłuższy okres obserwacji i młodszy wiek wystąpienia choroby zostały powiązane z lepszymi wynikami (Steinhausen, 2002).

Pamiętajmy!

Jadłowstręt psychiczny jest bardzo złożonym i skomplikowanym zaburzeniem. Wymaga wczesnej diagnozy i dostępu do opieki ze ścisłą obserwacją i niejednokrotnie długotrwałym leczeniem.

Jeśli macie ochotę to przypomnijcie sobie, jak bywają odbierane przez osoby z anoreksją próby zmotywowania do zmiany: http://www.incognito-ctpb.pl/blog/dlaczego-tak-tru…yc-sie-anoreksji/ ‎

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źróło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/anorexia/anorexia-death-rate

1st czerwiec 201914th maj 2019

Neurobiologia anoreksji – badania dotyczące wpływu niedożywienia na mózg

Ludzie posiadają wrodzony instynkt przetrwania. Nasze ciała są zaprogramowane na przetrwanie – instynktownie oddychamy, mrugamy, kichamy, a nawet zeskakujemy z drogi jadącego pojazdu. Z tego powodu, anoreksja jest zagadką dla wielu osób. Jak to możliwe, że ludzie się głodzą, czasem nawet doprowadzając się do śmierci, podczas gdy inni, jeżeli nie większość, ma problem z utrzymaniem prostej diety?

Prawdę mówiąc, odpowiedź jest nieznana. Badania skupiły się na kilku czynnikach ryzyka dla rozwoju anoreksji, m.in., genetyce, środowisku, stabilności emocjonalnej i, prawdopodobnie najbardziej fascynującym, mózgu.

Mózgi osób chorujących na anoreksję i osób, które się z niej wyleczyły, posiadają subtelne, lecz znaczące różnice, w porównaniu z mózgami osób, które nigdy nie zmagały się z tym zaburzeniem. Mózgi osób z anoreksją cechuje inna reakcja na przyjemność, reagują inaczej na informację zwrotną i mają inny szlak serotoninowy.

Czy zmiany w mózgu następują przez zmianami fizycznymi?

Wspomniane różnice stwierdza się nie tylko u ludzi obecnie cierpiących na anoreksję, lecz także tych, którzy wyzdrowieli dawno temu. Tak więc nie ma pewności, czy te neurobiologiczne zmiany są obecne zanim ktoś wpadnie w anoreksję i są fizyczną zapowiedzią choroby, czy też są „bliznami”, będącymi skutkiem długotrwałego niedożywienia.

Klinicznie, osoby chorujące na anoreksję mają trudności z doświadczaniem przyjemności, lecz w porównaniu ze zdrowymi ludźmi, mają mniejsze problemy z odmówieniem sobie przyjemnych doznań – nie tylko deseru po obiedzie, lecz także większości przyjemności płynących z życia. (1)

W dodatku, według pracy Waltera Kaye, który przez pewien czas badał neurobiologiczny aspekt anoreksji, ludzie z tym zaburzeniem odżywiania nie potrafią cieszyć się z nagrody, ponieważ za bardzo obawiają się konsekwencji. (2) Ma to sens: poobiedni deser nie jest wart niepokoju, który by spowodował.

Mózgi anorektyków reagują inaczej na bodźce płynące z jedzenia

Jak się okazuje, mózgi osób, które mają, lub miały anoreksję, nie reagują na jedzenie, lub zdjęcia jedzenia tak, jak u osób w grupie kontrolnej.

Po podaniu cukru, mózgi osób wyleczonych z anoreksji wykazują niższą aktywność niż u innych ludzi, którzy lubią cukier i nigdy nie chorowali na zaburzenia odżywiania. Doprowadziło to badaczy do stwierdzenia, że osoby z anoreksją odczuwają mniej przyjemności z jedzenia. (3)

Ta sama grupa badaczy zastosowała znany protokół „zgadywankę”, na ludziach, którzy wyzdrowieli z anoreksji, oraz na zdrowej grupie kontrolnej, na podstawie którego mogli oni wygrać lub przegrać pieniądze.

Jak odkryli badacze, osoby z grupy kontrolnej przejawiały zupełnie inną aktywność mózgu, gdy wygrały, niż w przypadku, gdy przegrały pieniądze. Natomiast w grupie osób, które wyleczyły się z anoreksji, reakcja mózgu była podobna w obu przypadkach.

Wyniki sugerują, że ludzie z anoreksją mogą mieć problem z rozróżnieniem między pozytywną, a negatywną informacją zwrotną, co, jak napisali badacze, „może pomóc w wyjaśnieniu dlaczego tak trudno jest im znaleźć motywację do podjęcia leczenia, lub zrozumieć konsekwencje swojego zachowania”.

Części mózgu dotknięte przez zaburzenia odżywiania

Kaye przytacza dane obrazowe, które ukazują, że mózgi osób chorujących na anoreksję i tych, które wyleczyły się z choroby wykazują niedoczynność układu limbicznego, związanego z odczuwaniem nagrody, oraz mają nadzorujący układ nerwowy, związany z działaniem hamującym. „Osoby chorujące na jadłowstręt psychiczny mają tendencję do postrzegania swoich działań jako niepoprawnych lub błędnych, i nie są w stanie odpowiednio dawkować nagrody i kary, aby uczyć się z doświadczenia, natomiast są bardzo wrażliwe na krytykę”, pisze Kaye.

Osoby z tym zaburzeniem odżywiania wykazują również przewlekłe zaburzenia związane z 5-HT (serotoniną) w układzie nerwowym, co może mieć związek ze rozwojem stanów lękowych (Bailer, et al., 2005). Ponownie, niewiadomo, czy jest to spowodowane przez chorobę, czy też jest jednym z powodów jej wystąpienia.

Znalezienie neurobiologicznego powiązania z anoreksją

Jeżeli nauka rzeczywiście może określić neurobiologiczne powiązanie z anoreksją, to możemy nauczyć się, jak skuteczniej leczyć chorobę, która cechuje się najwyższym współczynnikiem umieralności ze wszystkich chorób psychicznych. Jednak anoreksja jest poniekąd zaskakującą chorobą, ponieważ atakuje zarówno umysł, jak i ciało.

Niektóre objawy neurologiczne mogą być skutkiem niedożywienia i niskiego wskaźnika masy ciała, wskazujących na anoreksję. Na przykład, nadmierna utrata wagi może spowodować kurczenie się istoty szarej mózgu. (4)

Dodatkowo ludzie, którzy z powodu tego zaburzenia odżywiania mają niedowagę, są bardziej narażeni na depresję, stany lękowe czy obsesję, niż osoby z anoreksją, które odzyskały prawidłową masę ciała. (5) Wszystkie te objawy, w tym zmniejszenie objętości mózgu, poprawiły się wraz z nabraniem wagi.

Kiedy objawy anoreksji stają się objawami głodzenia?

A więc gdzie zaczynają się objawy zaburzenia, a gdzie głodzenia się? Pewien wgląd zapewnia 65-letnie badanie nad 36 młodymi, zdrowymi, prawidłowymi pod względem fizjologicznym mężczyznami, którzy dostali możliwość zwolnienia ze służby wojskowej, w zamian za dobrowolny udział w badaniu, skupiającym się na skutkach niedożywienia. (6)

Badacze „częściowo głodzili” (zredukowali liczbę przyjmowanych kalorii o połowę) młodych mężczyzn przez 6 tygodni, po czym obserwowali ich przez trwający trzy miesiące okres ponownego odżywiania.

Mężczyźni przejawiali zachowania bardzo podobne do tych, przejawianych przez głodzące się osoby z zaburzeniami odżywiania. Nie tylko skupiali się na jedzeniu, lecz stali się bardziej przygnębieni i niespokojni. Jeden z badanych napisał: „nigdy w życiu nie byłem bardziej przygnębiony”.

1. Bailer, U., Frank, G., Henry, S., et al. (2005). Altered brain serotonin 5-HT1A receptor binding after recovery from anorexia nervosa measured by positron emission tomography and [11C]raclopride. Archives of General Psychiatry, 62(9), 1032-1041.

2. Kaye, W. (2014, May 6). Eating disorders: Understanding anorexia nervosa. Retrieved July 9, 2015.

3. Kaye, W., Bailer, U., Klabunde, M., Brown, H. Is anorexia an eating disorder? How neurobiology can help us understand the puzzling eating symptoms of anorexia nervosa. University of California San Diego Medical Center, Department of Psychiatry.

4. Bryner, J. (2010, May 26). Brain Shrinkage in Anorexia Is Reversible. Retrieved July 9, 2015.

5. Pollice, C., Kaye, W., Greeno, C., Weltzin, T. (1997). Relationship of depression, anxiety, and obsessionality to state of illness in anorexia nervosa. International Journal of Eating Disorders 21, 367–376.

6. Keys, A. Br’ozek, J, Henschel, A, et al. The biology of human starvation. Vols 1 and 2. Minneapolis: University of Minnesota Press, 1950.

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/anorexia/how-malnourishment-affects-the-brain-research-on-anorexia-and-neurobiology

Przetłumaczył: Anna Urlik