Kategoria: Aktualności

Opublikowane w

Kilka słów o zachowaniu równowagi między życiem osobistym i zawodowym

Work-life balance (WLB), równowaga między życiem zawodowym i osobistym. Czyli jak żonglować wszystkimi sferami swojego życia i nie zwariować… A właściwie jak sprawić, by życie zawodowe i prywatne było spójne oraz zgodne z naszymi zasadami i wartościami. Pamiętaj, że jedynym wyznacznikiem WLB jest poziom Twojej satysfakcji!!! Dążymy do sytuacji, w której praca będzie zharmonizowana z innymi aspektami naszego życia.

Konsekwencje dysharmonii to np. stres, pracoholizm, wypalenie zawodowe, pogorszenie relacji z bliskimi, nadużywanie substancji psychoaktywnych lub uzależnienia, zaburzenia nastroju (np. depresja), zaburzenia snu, zaburzenia lękowe, dolegliwości somatyczne np. bólowe.

Skąd wiadomo, że stąpamy po cienkiej linie?

Objawy fizyczne:

      –  Ogólne bóle, bóle głowy                       – Napięcie mięśni                               – Dzwonienie w uszach

      –  Spocone dłonie                                      –  Zmęczenie, wyczerpanie               –  Drżenie

     –  Zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała                                                       – Rozstrój żołądka

      – Biegunka lub zaparcia                          –  Nudności, zawroty głowy                – Spadek libido

      – Częste przeziębienia – osłabienie odporności                                                  – Wypadanie włosów

Psychiczne i emocjonalne objawy:

      – Trudności w podejmowaniu decyzji      –Utrata poczucia humoru                 – Osłabienie koncentracji i pamięci

      – Utrata wiary w siebie                           – Drażliwość                                      – Niepotrzebne obawy, niepokój i lęk

      – Wahania nastroju                                  – Zły humor                                       – Pobudzenie, niezdolność do relaksu

     – Uczucie przytłoczenia                          – Poczucie samotności i izolacji         – Ogólne niezadowolenie

Behawioralne objawy

     – Kompulsywne jedzenie (spożywaniu dużych ilości pokarmu w niekontrolowany sposób) – Krytyczny stosunek do innych

     – Wybuchowe reakcje                             – Częste zmiany pracy                       – Skłonność do działań impulsywnych

     – Wzrost spożycia alkoholu lub narkotyków    – Wycofanie z relacji lub sytuacji społecznych

     – Spanie zbyt dużo lub zbyt mało                     – Izolowanie się od innych       – Zachowania nerwowe (np. obgryzanie paznokci), tiki nerwowe

 

 

 

 

 

 

 

 

 

UWAGA!!!

W 2010r w Polsce w próbie 10 tysięcy badanych (18-64 r.ż.) u 23,4% rozpoznano w ciągu życia przynajmniej jedno z 18 zaburzeń klasyfikowanych w ICD-10 (Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób). A od tego badania minęlo już 9 lat….

Pamiętajmy, że przewlekły stres (a źródłem takiego może być dysharmonia między życiem zawodowym a osobistym), bywa czynnikiem spustowym albo czynnikiem podatności w wielu zaburzeniach!

 

 

Autor: Elżbieta Wojnar-Mróz

Opublikowane w

Skąd wiadomo, że CBT jest skuteczne? Cz. 2

Kilka dni temu odniosłam się do koncepcji psychoterapii opartej na dowodach naukowych (evidence-based therapy) i mierzyłam się z mitem psychoterapii dedykowanej dla „prostych” problemów. Przyjrzyjmy się dziś dalej temu skąd wiadomo, że CBT działa.

Tak więc po trzecie: CBT szuka przyczyn trudności

Bardzo duże znaczenie w pracy poznawczo-behawioralnej odgrywa zrozumienie źródeł problemów oraz mechanizmów je utrzymujących. Dlatego tak wiele czasu terapeuci poświęcają na konceptualizację problemów pacjenta (jest to dla nich ta samo – jeśli nie bardziej – istotne jak diagnoza).  Wiele badań jest poświęconych genezie wczesnych dezadaptacyjnych schematów, wpływowi socjalizacji na styl atrybucji, skutkom traumy, zmniejszaniu podatności na depresję itd. Badacze poświęcają wiele uwagi mechanizmom tworzenia się i utrzymywania schematów poznawczych. Również wpływ środowiska na jednostkę jest brany pod lupę przez niektórych (np. M. Linehan).

Po czwarte: W wielu krajach CBT jest psychoterapią pierwszego wyboru

Oznacza to po prostu, że jest to sposób pracy z różnymi problemami, który jest w pierwszej kolejności zalecany przez odpowiedniki polskiego funduszu zdrowia. Dzieje się tak dlatego, że na korzyść metod poznawczo-behawioralnych przemawia przeważająca ilość badań naukowych.  Jeśli spojrzymy np. na stronę angielskiego NHS (National Health Service) to są tak wyraźnie podane wytyczne dotyczące sposobów pracy z różnymi trudościami. CBT jest wymieniany tam jako pierwsze narzędzie. (https://www.nice.org.uk/guidance/CG90 ). Podobnie jest w Holandii, Szwecji, Australii i innych krajach.

 

 

Jest dla mnie ważne, by Państwo nie tyle wierzyli w skuteczność terapii poznawczo-behawioralnej, co wiedzieli, że tak jest. Mam nadzieję, że takie wnioski już płyną z Państwa indywidualnych doświadczeń z tą formą terapii 🙂 Ale co pewien czas będziemy też prezentować kolejne wątki dotyczące podstaw naukowych CBT. Dzięki temu swoją opinię na temat skuteczości CBT, będzie łatwiej przedstawić w kategorii faktów. 🙂

 

Przetłumaczył: Elżbieta Wojnar-Mróz

Źródło: https://www.psychologytoday.com/us/blog/anxiety-files/201111/cognitive-behavioral-therapy-proven-effectiveness

Opublikowane w

Skąd wiadomo, że CBT jest skuteczne? Cz. 1

Gdy pojawia się pomysł pójścia do terapeuty, stajecie Państwo przed trudnym wyborem. Jest tak wielu specjalistów, psychoterapeutów, a w dodatku każdy z nich uważa, że jego/jej sposób pracy jest najbardziej skuteczny.

Dla nas wybór metod pracy jest prosty: po prostu poznawczo-behawioralne. Ale skąd wiemy, że akurat CBT działa?

Po pierwsze: empiryczne podstawy CBT

Badania dotyczące skuteczności leczenia można podsumować w tzw.„metaanalizach”, w których można zbadać liczne badania, połączyć je i ekstrapolować rozmiary efektów. W każdej analizie stwierdzono, że CBT jest skuteczny w szerokim zakresie zaburzeń. To nie tylko przekonania badaczy, że dana technika jest skuteczna-dane zbierane w kontrolowanych warunkach (możliwych do powtórzenia)  są wielokrotnie analizowane. Wyniki tych badań potwierdzają skuteczność oddziaływań poznawczo-behawioralnych.

Zainteresowanych odsyłam do kilku artykułów:

Butler, A.C., Chapman, J.E., Forman, E.M., & Beck, A.T. (2006). The empirical status of cognitive-behavioral therapy: A review of meta-analyses. Clinical Psychology Review, 26(1), 17-31.

Chambless, D.L., & Ollendick, T. H. (2001). Empirically Supported Psychological Interventions: Controversies and Evidence. Annu. Rev. Psychol, 52, 685-716

Tolin, D.F., Is cognitive-behavioral therapy more effective than other therapies? meta-analytic review, Clinical Psychology Review (2010),

Santoft F., Erland A, Ost L-G (2019), Cognitive behaviour therapy for depression in primary care: systematic review and meta-analysis. Cambridge University Press  Volume 49, Issue 8, 1266-1274

Po drugie: CBT jest skuteczne w pracy z problemami o różnym poziomie skomplikowania

Badania pokazują skuteczność technik poznawczo-behawioralnych w pracy z: depresją, zespołem stresu pourazowego (PTSD), lękiem społecznym, zespołem lęku napadowego, lękiem uogólnionym, specyficzną fobią, OCD, dystymią, uzależnieniem, ADHD, zaburzeniami odżywiania, trudnościami w relacjach.

Często można usłyszeć zarzut wobec CBT, że jest odpowiedzią tylko dla „prostych” problemów. Pozwolę sobie zgodzić się ze słowami R. Leahy’ego, że takie określenie jest oznaką braku szacunku dla wszystkich, którzy cierpią z ich powodu.

Popatrzmy na konsekwencje społeczne np. depresji:

„Depresja jest główną przyczyną niepełnosprawności medycznej osób w wieku od 14 do 44 lat (Stewart, Ricci, Chee, Hahn i Morganstein, 2003). Osoby z depresją tracą 5,6 godziny produktywnej pracy każdego tygodnia, gdy są w depresji (Stewart, 2003). Osiemdziesiąt procent osób z depresją ma trudności w codziennym funkcjonowaniu (Pratt i Brody, 2008) Pięćdziesiąt procent utraty wydajności pracy wynika z nieobecności w pracy i krótkotrwałej niepełnosprawności (RC Kessler, i in., 1999).

Osoby z objawami depresji są 2.17 razy bardziej narażone na choroby (Adler, i in., 2006; Greener & Guest, 2007). A kiedy są w pracy, spada ich wydajność – mniejsza zdolność koncentracji, niższa wydajność i mniejsza zdolność do organizowania pracy. W rzeczywistości absencja i wydajność pracy są bezpośrednio związane z tym, jak ciężka jest depresja – im poważniejsza depresja, tym gorszy wynik. W jednym badaniu koszty absencji były bezpośrednio związane z faktycznym przyjmowaniem leków przeciwdepresyjnych (Birnbaum i in., 2010; Dewa, Hoch, Lin, Paterson i Goering, 2003). Ci, którzy brali przepisane leki, mieli o 20 procent mniej koszt absencji. Osoby w depresji są siedmiokrotnie bardziej narażone na bezrobocie (Lerner i in., 2004) ”.

Co więcej, stwierdzono, że CBT zapewnia znaczące korzyści w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej i schizofrenii. Obserwuje się poprawę funkcjonowania, właściwe stosowanie farmakoterapii (zgodnie z zaleceniami lekarskimi) oraz mniej dni hospitalizacji.

Dialektyczna terapia behawioralna (DBT ; forma terapii CBT), opracowana przez Marsha Linehan, uzyskała większe podtawy empiryczne niż jakiekolwiek inne leczenie pomagające osobom z zaburzeniem osobowości typu borderline . Ponownie obserwuje się mniejszą liczbę spędzonych w szpitalu, niższymi wskaźnikami samobójstw i mniej zachowań parasuidydalnych albo autoagresywnych. .

Chyba wszyscy się zgodzimy, że to nie są „proste problemy”. A fakt, że mamy do dyspozycji narzędzia, których skuteczność jest empirycznie badana, stanowi znaczący postęp w psychoterapii.

 

Przetłumaczył: Elżbieta Wojnar-Mróz

Źródło: https://www.psychologytoday.com/us/blog/anxiety-files/201111/cognitive-behavioral-therapy-proven-effectiveness

Opublikowane w

Biologiczne i psychologiczne podstawy depresji

Ważne jest, aby zrozumieć, że depresja nie jest spowodowana jedną rzeczą, ale prawdopodobnie kombinacją czynników oddziałujących ze sobą. Czynniki te można podzielić na dwie szerokie kategorie – biologia i psychologia. Wiele czynników biologicznych i psychicznych oddziałuje na depresję, chociaż dokładnie te, które oddziałują, mogą różnić się w zależności od osoby.

Czynniki biologiczne, które mogą mieć pewien wpływ na depresję, obejmują: geny, hormony i substancje chemiczne mózgu.

1.Czynniki genetyczne

Depresja często występuje w rodzinach, co sugeruje, że osoby mogą odziedziczyć geny, które czynią je podatnymi na rozwój depresji. Można jednak odziedziczyć zwiększoną podatność na chorobę, ale niekoniecznie samą chorobę. Chociaż wiele osób może odziedziczyć podatność na zagrożenia, bardzo wielu z nich może nigdy nie chorować na depresję.

  1. Hormony

    Badania wykazały, że w depresji występują pewne zmiany hormonalne. Mózg przechodzi pewne zmiany przed epizodem depresyjnym i podczas niego, a niektóre części mózgu są dotknięte chorobą. Może to spowodować nadprodukcję lub niedostateczną produkcję niektórych hormonów, co może tłumaczyć niektóre objawy depresji. Leczenie farmakologiczne może być skuteczne w leczeniu tych stanów.

  2. Chemia mózgu (neuroprzekaźniki)

    Komórki nerwowe w mózgu komunikują się ze sobą za pomocą określonych substancji chemicznych zwanych neuroprzekaźnikami. Uważa się, że podczas depresji aktywność jednego lub więcej neuroprzekaźników jest zmniejszona systemy, a to zaburza pewne obszary mózgu, które regulują funkcje, takie jak sen, apetyt, popęd seksualny i być może nastrój. Obniżony poziom neuroprzekaźników powoduje zmniejszoną komunikację między komórkami nerwowymi i odpowiada za typowe objawy depresji. Wiele leków przeciwdepresyjnych zwiększa neuroprzekaźniki w mózgu.

Czynniki psychologiczne

  1. Myślenie

Wiele wzorców myślenia wiąże się z depresją. Te wzorce myślenia obejmują:

-Przywiązywanie za dużej wagi do negatywów

-przyjmowanie odpowiedzialności za złe wydarzenia, ale nie za dobre wydarzenia

-nieelastyczne zasady dotyczące tego, jak należy się zachowywać

-przekonanie, że wiem, co myślą inni i że źle myślą o tobie

2. Utrata

Czasami ludzie doświadczają wydarzeń, w których dochodzi do straty, a to może prowadzić do depresji. To doświadczenie utraty może obejmować utratę bliskiej osoby w wyniku żałoby lub rozstania, utratę pracy, przyjaźń, awans, utratę twarzy, utratę wsparcia itp.

3. Poczucie porażki

Niektóre osoby mogą mieć warunkować swoje poczucie szczęścia od uzyskania konkretnych osiągnięć, takich jak uzyskiwanie samych 5 na egzaminach, zdobycia określonej pracy, osiągnięcia określonego zysku z przedsięwzięcia biznesowego lub znalezienia partnera życiowego. Jeśli z jakiegoś powodu nie są w stanie osiągnąć tych celów, mogą uważać, że ponieśli porażkę. A to może czasami doprowadzić do depresji lub ją nasilić jej objawy.

4. Stres

Nagromadzenie stresujących wydarzeń życiowych może również prowadzić do depresji. Stresujące zdarzenia obejmują sytuacje takie jak bezrobocie, problemy finansowe, poważne trudności z małżonkami, rodzicami lub dziećmi, choroby fizyczne i poważne zmiany w okolicznościach życiowych.

Podsumowując

Chociaż nie możemy wiele zrobić z genami, istnieje wiele rzeczy, które możemy zrobić, aby przezwyciężyć depresję lub zapobiec jej depresji. Dlatego niezwykle istotne jest, by nauczyć się innego sposobu radzenia sobie z wydarzeniami życiowymi. W nauce innego sposobu interpretacji bardzo pomocna jest psychoterapia.

Źródło: https://www.cci.health.wa.gov.au/

Przetłumaczył: Elżbieta Wojnar-Mróz

Opublikowane w

Objawy depresji

Objawy depresji mogą być złożone i różnić się w zależności od osoby. Generalnie osoba z depresją odczuwa smutek, beznadziejność i traci zainteresowanie rzeczami, które dotychczas przynosiły jej radość.

Symptomy utrzymują się tygodniami lub miesiącami i są na tyle uciążliwe, by zakłócać życie zawodowe, rodzinne i towarzyskie.

Depresja ma wiele objawów i prawdopodobnie nie będziesz mieć wszystkich spośród wymienionych poniżej.

Objawy psychologiczne

Są to między innymi:

  • długotrwały zły nastrój lub smutek

  • poczucie braku nadziei i bezradności

  • niskie poczucie własnej wartości

  • bycie płaczliwym/ą

  • dręczące poczucie winy

  • drażliwość; nietolerancja wobec innych osób

  • brak motywacji, utrata zainteresowań

  • trudności w podejmowaniu decyzji

  • brak radości życia

  • martwienie się; poczucie lęku

  • myśli samobójcze lub myśli o samookaleczaniu

Obawy fizyczne

Do objawów fizycznych należą:

  • wolniejsze niż zazwyczaj mówienie lub poruszanie się

  • zmiany apetytu lub masy ciała (zazwyczaj spadek, ale może wystąpić także wzrost)

  • zaparcia

  • niewyjaśnione bóle i pobolewania

  • brak energii

  • zmniejszony popęd seksualny (spadek libido)

  • zmiany w cyklu miesiączkowym

  • zaburzenia snu – np. trudności z zasypianiem w nocy lub wstawanie bardzo wcześnie rano

Objawy społeczne

To między innymi:

  • złe wyniki w pracy

  • unikanie kontaktu z przyjaciółmi, branie udziału w mniejszej liczbie spotkań towarzyskich

  • zaniedbywanie swoich pasji i zainteresowań

  • problemy w życiu rodzinnym

Depresja może rozwijać się stopniowo, więc zauważenie, że coś jest nie tak może być trudne. Wiele osób próbuje uporać się z objawami nie zdając sobie sprawy, że chorują. Czasami to przyjaciel lub członek rodziny spostrzega, że coś jest nie w porządku.

Wyróżnia się depresję łagodną – która ma pewien wpływ na życie codzienne; depresję umiarkowaną  (ma znaczący wpływ na życie codzienne ) oraz depresję ciężką (która czyni niemal niemożliwym funkcjonowanie w codziennym życiu. Niektóre osoby w ciężkiej depresji mogą mieć objawy psychotyczne)

Rozpacz i depresja

Rozróżnienie rozpaczy i depresji może być problemem. Wiele ich cech pokrywa się, jednak istnieją między nimi pewne istotne różnice.

Rozpacz jest całkowicie naturalną odpowiedzią na stratę, podczas gdy depresja jest chorobą.

Osoby rozpaczające doświadczają fal smutku i poczucia straty, ale wciąż są w stanie cieszyć się pewnymi rzeczami i patrzeć w przyszłość.

Z kolei osoby cierpiące na depresję czują smutek przez cały czas. Nic ich nie cieszy i sprawia im trudność pozytywne myślenie o przyszłości.

Inne typy depresji

Istnieją różne typy depresji, a także kilka chorób, gdzie depresja może być jednym z objawów. Są to m.in.:

  • Depresja poporodowa – u niektórych kobiet depresja występuje po urodzeniu dziecka. Depresję poporodową leczy się podobnie jak inne typy depresji, poprzez psychoterapię i kurację antydepresantami.

  • Choroba dwubiegunowa – znana również jako ‘depresja maniakalna”. W chorobie dwubiegunowej występują zarówno okres depresji, jak i nadmiernie podwyższonego nastroju (manii). Symptomy tego typu depresji przypominają depresję kliniczną, jednak fazy maniakalne mogą obejmować potencjalnie ryzykowne zachowania, np. hazard, szał wydawania pieniędzy lub seks bez zabezpieczenia.

  • Sezonowa choroba afektywna (ang. seasonal affective disorder; SAD) – nazywana też „zimową depresją”. SAD jest typem depresji powiązanym z porami roku, zazwyczaj występuje w zimie.

Przetłumaczył: Izabela Jaworek

Źródło: https://www.nhs.uk/conditions/clinical-depression/symptoms/

Opublikowane w

Depresja – choroba cywilizacyjna

Depresja to coś więcej niż bycie nieszczęśliwym lub rozdrażnionym przez kilka dni!!!

Większość ludzi przechodzi przez okresy złego nastroju, jednak gdy zmagasz się z depresją smutek utrzymuje się stale tygodniami lub miesiącami, nie jest kwestią dni.

Niektóre osoby twierdzą, że depresja jest błahostką, a nie prawdziwym problemem zdrowotnym. Mylą się, to realna choroba z realnymi objawami. Depresja nie jest oznaką słabości lub czymś z czego można się „otrząsnąć” lub „wziąć się w garść”.

Dobra wiadomość jest taka, że przy odpowiednim leczeniu i wsparciu większość chorych może w pełni wyzdrowieć.

Jak rozpoznać depresję?

Depresja oddziałuje na ludzi w różny sposób i może powodować szeroką gamę objawów. Obejmują one stałe poczucie braku nadziei i bycia nieszczęśliwym, ale też utratę zainteresowania rzeczami, które dotąd sprawiały nam przyjemność czy bycie płaczliwym/ą. U wielu osób z depresją występują także symptomy lęku.

Mogą pojawić się również objawy fizyczne, np. ciągłe zmęczenie, problemy ze snem, brak apetytu lub popędu seksualnego, a także różne bóle i pobolewania.

Objawy depresji mają zakres od łagodnych do ciężkich. Przy najlżejszej formie możesz po prostu bez przerwy być w złym nastroju, podczas gdy najcięższa postać depresji może objawiać się myślami samobójczymi i poczuciem, że nie warto już żyć.

Większość ludzi w ciężkich chwilach odczuwa stres lub lęk albo jest nieszczęśliwa. Zły nastrój nie musi koniecznie oznaczać depresji, może on ulec poprawie po pewnym czasie.

Jeśli jednak podejrzewasz, że możesz mieć depresję, istotnym jest poproszenie o pomoc lekarza rodzinnego. Wielu ludzi zwleka z szukaniem pomocy w sprawie depresji, jednak takie czekanie nie jest dobre. Im wcześniej udasz się na wizytę u lekarza, tym szybciej rozpoczniesz drogę ku wyzdrowieniu.

Co powoduje depresję?

Czasami depresję wywołuje bodziec. Zmieniające życie wydarzenia, jak np. strata kogoś bliskiego, utrata pracy czy nawet narodziny dziecka mogą być jej przyczyną.

Osoby, w których rodzinie występowały przypadki depresji są bardziej narażone na doświadczenie jej. Ale możesz także zachorować bez oczywistego powodu.

Przyczynom depresji przyjrzymy się dokładniej w najbliższym czasie.

Leczenie depresji

Leczenie depresji może obejmować połączenie zmiany stylu życia, psychoterapii i kuracji farmakologicznej. Metodę leczenia dobiera się w zależności od stopnia nasilenia choroby (łagodny, umiarkowany lub ciężki).

Jeżeli cierpisz na łagodną postać depresji, twój lekarz może zalecić Ci odczekanie krótkiego okresu czasu, by sprawdzić czy nastąpi samoistna poprawa, jednocześnie stale monitorując twój stan. Ta metoda nazywana jest uważnym czekaniem. Może polecić Ci także podjęcie pewnych kroków związanych ze stylem życia, np. ćwiczenia fizyczne lub grupy wzajemnej pomocy.

Badania pokazują, ze naskuteczniejsze jest równoczesne stosowanie psychoterapii poznawczo-behawioralnej oraz farmakoterapii. Pokazują też, że w przypadku łagodnej lub umiarkowanej depresji sama psychoterapia bywa wystarczającym środkiem oddziaływania.

Życie z depresją

Wiele osób cierpiących na depresję odnosi korzyści ze zmiany stylu życia, np. zwiększenia ilości ruchu, ograniczenia alkoholu, rzucenia palenia czy zmiany sposobu żywienia na zdrowszy.

Przeczytanie książki o samopomocy lub dołączenie do grupy wsparcia również są pomocne. Mogą pomóc Ci w lepszym zrozumieniu przyczyn, które powodują, że czujesz się przygnębiony/a. Podzielenie się swoimi doświadczeniami z osobami w podobnej sytuacji może być wielkim wsparciem.

Depresja jest dosyć powszechna. Dotyka średnio 1 na 10 osób w pewnym momencie ich życia. Dotyczy zarówno kobiet, jak i mężczyzn, ludzi młodych i starych.

Badania wskazują, że w Wielkiej Brytanii około 4% dzieci w wieku 5-16 lat zmaga się z lękiem lud depresją. Dlatego też przez kilka najbliższych tygodni przyjrzymy się specyfice tej choroby.

Przetłumaczył: Izabela Jaworek

Źródło: https://www.nhs.uk/conditions/clinical-depression/

Opublikowane w

Kartka z życia dziecka z OCD

„Wszystko będzie dobrze” – historia Kathy

Mam na imię Kathleen. Mam 9 lat i cierpię na zaburzenie obsesyjno-kompulsywne. Moja mama odkryła, że mam OCD kiedy miałam 6 lat. Wiedziała co się dzieje, ponieważ moja starsza siostra Bridget też ma OCD. Kiedy miałam 6 lat, miałam mnóstwo dziwnych zwyczajów. O niektórych z nich nawet nie chcę teraz mówić. Najważniejszych z nich i takim, o którym mogę wam opowiedzieć jest to, że mówiłam „myślę, że” zanim cokolwiek powiedziałam, naprawdę cokolwiek. To doprowadzało mnie i moją mamę do szału i inni się też ze mną droczyli. Na początku wydawało się to śmieszne, ale z czasem nie mogłam przestać tak mówić, choćby nie wiem co. Poza tym często coś sprawdzałam w łazience, światła, drzwi. Martwiłam się o te wszystkie rzeczy przez cały czas, naprawdę martwiłam się wtedy o wszystko. Nie podobało mi się to, że w mojej głowie ciągle przewijały się różne myśli, a OCD sprawiało, że robiłam rzeczy, których nie chciałam robić, lub o które nie chciałam się martwić. Przez większość nocy musiałam siedzieć z moją mamą na sofie i próbować oderwać się od natłoku myśli w mojej głowie.

Moja mama znalazła miłą panią doktor, która leczy inne dzieci z OCD i zaczęłyśmy się spotykać w jej gabinecie w mieście. Pokazała mi sposoby na to, by radzić sobie z moimi obawami. Nawet nadałyśmy każdej „obawie” śmieszne imię, tak żebym mogła użyć tego śmiesznego imienia kiedy ona się pojawi i żeby odciągnąć od niej swoje myśli. Po wielokrotnym przećwiczeniu tej metody, moje obawy tak jakby znikały.

Kolejną rzeczą, którą uwielbiam robić, żeby odciągnąć moje myśli od obaw jest pisanie i rysowanie i tworzenie sztuki. Kiedy miałam osiem lat, napisałam książkę i użyłam każdej litery alfabetu, żeby opisać OCD. Naprawdę lubiłam pracować nad książką i moja mama mówi, że to też może pomóc innym dzieciom z OCD. Kiedy piszę lub tworzę nie martwię się aż tak o różne rzeczy. Jestem tym tak zajęta, że nie mam nawet czasu na myślenie o OCD. Piszę i rysuje prawie każdego dnia po powrocie ze szkoły. Lubię też robótki ręczne. Trzymam je blisko kuchni, tak żebym zawsze mogła coś z nich zrobić. Im bardziej jestem pochłonięta moimi projektami, tym mniej pamiętam o moich obawach!

Teraz kiedy mam dziewięć lat, moje OCD się polepszyło. Przez wiele dni nawet nie czuję, że na nie choruję. Bardzo się cieszę, że poszłam do mojej pani doktor od OCD i nauczyłam się jak kazać moim zwyczajom sobie pójść. Czasem nadal tutaj są, ale już mi aż tak nie przeszkadzają, bo wiem, że jak nie będę o nich myśleć to nie będą mnie aż tak przerażać. Lubię mówić „Wszystko będzie dobrze!”.

Kathy, lat 9

Przetłumaczył: Anna Pytko

Źródło: https://kids.iocdf.org/for-kids/life-will-be-okay-kathys-story/

Opublikowane w

Czym jest zespół Tourette’a?

W mediach możemy często spotkać się z jakąś postacią, która w niekontrolowany sposób wypowiada społecznie niedopuszczalne słowa (tj. przekleństwa, obelgi etniczne lub inne społecznie niedopuszczalne słowa lub wyrażenia). W powszechnej świadomości jest to powszechny objaw zespołu Tourette’a. A tak na prawdę ten typ tików wokalnych, zwany koprolalia, występuje u 10-15% chorych. Czym więc tak na prawdę charakteryzuje się ten zespół?

To jednym z rodzajów zaburzeń tikowych. Tiki to mimowolne, powtarzające się ruchy i wokalizacje. Są one cechą charakterystyczną grupy zaburzeń neurorozwojowych zaczynających się w dzieciństwie.

Osoby z zespołem Tourette’a doświadczyły co najmniej dwóch tików ruchowych i co najmniej jednego wokalnego/fonicznego w pewnym połączeniu w okresie dłuższym niż rok.

Tiki motoryczne

Tiki motoryczne to ruchy. Proste tiki motoryczne obejmują między innymi: mruganie oczami, wykrzywianie twarzy, ruchy szczęki, nagłe ruchy głową, wzruszanie ramion, rozciąganie szyi i nagłe ruchy ramion. Złożone tiki ruchowe dotyczą wielu grup mięśni lub kombinacji ruchów i wydają się być wolniejsze i pojawiają się bardziej celowo (np. skakanie, kręcenie, podskakiwanie).

Tiki wokalne/ foniczne

Tiki wokalne (foniczne) wytwarzają dźwięk. Proste tiki wokalne obejmują między innymi wąchanie, odchrząkiwanie, pohukiwanie i krzyki. Złożone tiki wokalne to słowa lub wyrażenia, które mogą, ale nie muszą być rozpoznawalne, ale występują tylko poza kontekstem.

Występowanie i nasilenie choroby

Tiki zazwyczaj pojawiają się między 5-7 rokiem życia, najczęściej występują w okolicy głowy i szyi. Zwykle zwiększają częstotliwość i nasilenie w wieku 8-12 lat. Większość osób z zespołem Tourette’a wykazuje zauważalną poprawę w późnym okresie dojrzewania, a niektórzy stają się wolni od tików. Niewielka część osób z zespołem Tourette’a nadal ma uporczywe, ciężkie tiki w wieku dorosłym.

Tiki mogą wahać się od łagodnych do ciężkich, a w niektórych przypadkach mogą występować zachowania samookaleczające i wyniszczające. Tiki regularnie zmieniają się pod względem rodzaju, częstotliwości i nasilenia – czasami z nieznanych powodów, a czasami w odpowiedzi na określone czynniki wewnętrzne i zewnętrzne, w tym stres, lęk, podniecenie, zmęczenie i chorobę.

Powszechne występowanie

Chociaż zespół Tourette’a i zaburzenia tikowe były niegdyś uważane za rzadkie, coraz wyraźniej widać, że są to powszechne zaburzenia. Wyniki badań są różne, ale obecne szacunki wskazują, że 1 na 160 dzieci (0,6%) w wieku 5-17 lat w Stanach Zjednoczonych ma zespół Tourette’a. Korzystając z danych ze spisu powszechnego w USA z 2010 r., szacujemy, że Tourette dotyczy około 300 000 dzieci w Stanach Zjednoczonych. W przypadku dołączenia do niego zaburzeń tikowych szacunek wzrasta do 1 na 100 dzieci lub 1% dzieci w wieku od 5 do 17 lat.

Tourette występuje niezależnie od rasy, grupy etnicznej i wiekowej, ale jest 3 do 4 razy częstszy u chłopców niż u dziewcząt.

Przyczyny

Przyczyny zespołu Tourette’a i innych zaburzeń tikowych pozostają nieznane. Warunki są dziedziczne, a więc genetyka wyraźnie odgrywa rolę w wielu, jeśli nie w większości lub we wszystkich, przypadkach. Czynniki środowiskowe, rozwojowe lub inne mogą również przyczyniać się do tych zaburzeń, ale obecnie nie zidentyfikowano żadnego konkretnego czynnika lub zdarzenia, który ma na to wpływ. Dlatego też zespół Tourette’a i zaburzenia tikowe mogą być spowodowane złożonymi interakcjami czynników genetycznych z innymi, które mogą się różnić w zależności od osoby. Trwają badania mające na celu znalezienie genów i innych czynników leżących u podstaw rozwoju tych zaburzeń.

Przetłumaczył: Anna Pytko

Źródło: https://tourette.org/about-tourette/overview/what-is-tourette/#1461071674190-68d0f2a2-0087

Opublikowane w

Dysmorfofobia, dlaczego jest tak niebezpieczna?

Nierzadko słyszymy jak ktoś narzeka na swoje ciała lub wyraża niezadowolenie związane z konkretną częścią ciała. W naszej kulturze zakorzeniony jest fałszywy ideał perfekcyjnego ciała. Życie w społeczeństwie, które bez przerwy przypomina nam, że nie jesteśmy wystarczająco dobrzy, może doprowadzić do rozwoju dysmorfofobii.

Zniechęcające przekonania takie jak „wyglądam w tym grubo”, lub „nienawidzę mojego ciała” stały się zbyt powszechne. Ogólnie rzecz biorąc, jesteśmy dla siebie bardzo surowi, srogo oceniając swój wygląd w stosunku do niezrównanych standardów, postrzegając samych siebie tylko w kategoriach tego jak wyglądamy, zamiast tego czego możemy dokonać.

Szkody wykraczają poza złe samopoczucie spowodowane wyglądem swojego ciała

Badania ukazały szkodliwe konsekwencje takiego sposobu myślenia. Zaobserwowano, że gdy osoby doświadczają negatywnego obrazu ciała, często szukają rozwiązania problemu w diecie. Zaburzony obraz własnego ciała jest istotnym elementem zaburzenia odżywiania i odgrywa znaczącą rolę w wywołaniu i rozwoju zaburzeń odżywiania.

Badania pokazały również, że niska samoocena jest często związana z niekorzystnie wypływającymi na zdrowie zachowaniami okresu dojrzewania, takimi jak zaburzenia odżywiania, nadużywanie środków odurzających, myśli samobójcze i wcześnie rozpoczęta aktywność seksualna.

Czerwona flaga dla dysmorfofobii

Wraz z wieloma negatywnymi konsekwencjami związanymi z zaburzonym obrazem własnego ciała i niską samooceną, ważne jest by zdać sobie sprawę z czerwonych flaga, które mogą ujawnić dużo bardziej poważny problem. W jaki sposób dana osoba może odróżnić zaburzony obraz własnego ciała od poważniejszej choroby psychicznej, jaką jest dysmorfofobia?

Dysmorfofobia jest przewlekłą chorobą psychiczną, przy której osoby chore nie są w stanie przestać obsesyjnie myśleć o zauważonej wadzie w swoim wyglądzie. Ta choroba psychiczna klasyfikowana jest jako „zaburzenie ze spektrum obsesyjno-kompulsywnym”, ponieważ uwzględnia ona obsesję dotyczącą wyglądu ciała oraz powtarzające się kompulsywne zachowania w celu zmniejszenia niepokoju.

Badania wykazały, że dysmorfofobia dotyczy około 2,4% populacji Stanów Zjednoczonych, co oznacza, że nawet 7,5 miliona osób zmaga się z tą chorobą psychiczną. Liczby te są prawdopodobnie niższe niż w rzeczywistości, ponieważ wiele osób z tym schorzeniem często niechętnie zwraca się po pomoc lub ujawnia swoje zmagania.

Obsesja ta często staje się obezwładniająca, ponieważ osoba nią dotknięta nie jest w stanie normalnie funkcjonować z powodu wstydu, który odczuwa ze względu na swój wygląd. Może to prowadzić do poważnych problemów w życiu, takich jak utrata pracy, kłopoty finansowe, zakończenie związku i wiele innych.

Istnieje wiele znaków sygnalizujących BDD

Jeżeli podejrzewasz, że ty lub ktoś z twoich bliskich zmaga się z dysmorfofobią, pamiętaj o tych objawach:

  • Unikanie zobowiązań i sytuacji społecznych
  • Skrajna nieśmiałość i zaabsorbowanie wyglądem fizycznym
  • Częste zabiegi kosmetyczne nieprzynoszące satysfakcji
  • Nadmierne lub zbędne nawyki pielęgnacyjne
  • Głęboka obawa, że inni oceniają cię przez pryzmat zauważanej przez ciebie niedoskonałości
  • Niezdolność do normalnego funkcjonowania w innych aspektach życia, takich jak kariera czy bycie częścią rodziny
  • Wymaganie ciągłych zapewnień dotyczących wyglądu ze strony innych ludzi
  • Lęk lub depresja
  • Nadmierne skupianie się na konkretnej części ciała lub twarzy

Do najczęstszych trosk osób z dysmorfofobią należą anomalie na skórze, takie jak trądzik, blizny, krostki itp., wielkość lub kształt nosa, problemy z włosami, takie jak łysienie lub ich nadmiar. Troski mogą skupiać się na jakiejkolwiek części ciała, a anomalie fizyczne są zazwyczaj wyimaginowanymi defektami w wyglądzie.

Dlaczego powinno się traktować te objawy poważnie

Objawy te mogą wskazywać na istnienie poważniejszego problemu, niż tylko niezadowolenie związane z pewnym elementem swojego wyglądu. Dysmorfofobia może dotknąć niezliczoną ilość osób, w tym kobiety i mężczyzn z różnych środowisk, ras i kultur.

Nieleczona dysmorfofobia może doprowadzić do poważnych konsekwencji, obejmujących myśli i próby samobójcze, zwiększony niepokój i depresję oraz zaburzenia odżywiania.

Dysmorfofobia może spowodować poważne pogorszenie ogólnej jakości życia, utrudniając codzienne aktywności. Wiele osób chorujących na dysmorfofobię nie jest w stanie uczęszczać do szkoły, utrzymać pracy, ani nawet zaangażować się w związek. Badania wykazały, że ponad 40% osób z cielesnymi zaburzeniami dysmorficznymi ma za sobą leczenie psychiatryczne.

Istnieje wsparcie dla osób z BDD

Możliwe, że twoja obsesja dotycząca zauważonych przez ciebie niedoskonałości na twoim ciele nabrała destrukcyjnego wpływu na twoje życie. Na szczęście dostępne jest wsparcie i formy leczenia, które mogą pomóc ci w pokonaniu dysmorfofobii. Rekomendowany plan leczenia cielesnego zaburzenia dysmorficznego obejmowałby połączenie psychoterapii z przyjmowaniem leków.

Formy terapii okazały się pomocne w łagodzeniu objawów dysmorfofobii to m.in. terapia poznawczo-behawioralna (CBT).

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/body-image/body-dysmorphic-disorder-why-its-so-dangerous

Opublikowane w

Serdecznie zapraszamy specjalistów na szkolenie!!!

Szkolenie „Diagnoza różnicowa osób dorosłych i nastolatków ze spektrum autyzmu /Zespołem Aspergera w pracy psychoterapeuty”

W pracy psychoterapeuty bardzo ważna jest prawidłowa diagnoza, która ma wpływ na dalszą konceptualizację problemu pacjenta.
Zapraszamy na szkolenie, poświęcone tematyce diagnozy zaburzeń neurorozwojowych u osób dorosłych i nastolatków. W trakcie spotkania trwającego dwa dni prowadzący będą dzielić się wiedzą i wieloletnim doświadczeniem, dając uczestnikom przestrzeń do zdobycia konkretnych umiejętności i dyskusji podczas wykładów i warsztatów.

Proces diagnostyki nastolatków i osób dorosłych w tym obszarze nie należy do łatwych. Wymaga bardzo zindywidualizowanego podejścia i obszernej wiedzy z zakresu rozwoju człowieka. Często jest to skomplikowany proces, wymagający sporej elastyczności przy jednocześnie precyzyjnie określonych standardach. Samoświadomość pacjenta i wiedza na temat tego czym jest autyzm, jakie ma objawy, bardzo pomaga uporządkować wiedzę o sobie, znormalizować i wyjaśnić pewne trudności w kategoriach budowy układu nerwowego a nie „defektu”. Wiedza ta wpływa też korzystnie na przebieg terapii i planowane interwencje.

Ramowy plan szkolenia:
1. Spektrum autyzmu – wprowadzenie w tematykę różnicowania.
2. Rola wywiadu w diagnozie spektrum autyzmu.
3. Symptomatologia w odniesieniu do kryteriów ICD – 10 i DSM – V.
4. Najczęstsze błędy i pułapki diagnostyczne.
5. Specyfika diagnozy dziewcząt i kobiet ze spektrum autyzmu.
6. Spektrum autyzmu i współwystępujące zaburzenia/problemy emocjonalne.
7. Przekazywanie diagnozy, sporządzanie opinii z diagnozy

Dlaczego warto?
Łącząc ze sobą te fakty:

  •  niską rozpoznawalność zaburzeń ze spektrum autyzmu jeszcze dekadę temu
  • szacowane rozpowszechnienie autyzmu na 1 na 59 osób (dane z 2019 roku: https://www.cdc.gov/ncbddd/autism/data.html),
  • odmienną specyfikę objawów spektrum autyzmu u kobiet,
  • zwiększone prawdopodobieństwo zaburzeń depresyjnych, lękowych, ocd u osób ze spektrum w porównaniu do populacji bez takiej diagnozy,

możemy przypuszczać, że duży procent osób dorosłych, które trafiają do gabinetów na psychoterapię to osoby z niezdiagnozowanymi zaburzeniami ze spektrum autyzmu.

Jeśli chcecie zdobyć wiedzę i poszerzyć wachlarz swoich diagnostycznych umiejętności o tę ważną kwestię ZAPRASZAMY!

Czas trwania szkolenia: 16 godzin dydaktycznych

Termin: 05-06.10.2019

Miejsce: Centrum INCOGNITO, ul. Młyńska 1/2, Gliwice

Cena: 500 zł (cena uzależniona jest od liczby osób uczestniczących w szkoleniu)

Prowadzący: Aleksandra Oszczęda z Fundacji Prodeste- Jana strona spektrum. https://prodeste.pl/

Po zakończeniu szkolenia uczestnicy otrzymają zaświadczenia o uczestnictwie oraz materiały w wersji elektronicznej.

Osoby zainteresowane prosimy o kontakt pod numerem telefonu 509843185 lub mailowo piekos.justyna@gmail.com

Liczba miejsc ograniczona!!!

Ta strona używa ciasteczek (cookies) dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Dowiedz się więcej

The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.

Close