IncognitoAdmin – Strona 3 – Incognito Centrum Terapii Poznawczo-Behawioralnej

30th styczeń 202110th luty 2021

Złość

Złość krzyczy, że zostaliśmy zranieni – informuje nas, że nam samym albo komuś dla nas istotnemu stała się krzywda. Tak jak i frustracja, pojawia się wtedy, gdy z jakiegoś powodu, nie możemy osiągnąć ważnego celu. Ostrzega nas, że nasze granice zostały naruszone. Motywuje do tego, by się bronić.

Mimo iż z całej rodziny emocji ma chyba najgorszą sławę, jest jednym z bardziej istotnych komunikatów. Sygnalizuje konieczność obrony, to że sytuacja nie jest taka, jakbyśmy chcieli/potrzebowali. Ponieważ jednak w społecznym rozumieniu często jest utożsamiana z zachowaniami agresywnymi, to wiele osób a wszelką cenę chce unikać wyrażania złości.

A przecież, gdy:

nie mogę osiągnąć ważnego dla siebie celu, albo uniemożliwiono mi kontynuowanie istotnego dla mnie działania
ktoś atakuje albo krzywdzi mnie, lub kogoś mi bliskiego
zagrożony jest status mojej grupy społecznej albo jej integralność

odczuwanie gniewu jest całkowicie adekwatne.

Źródło: „Transdiagnostyczna terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń emocjonalnych” D. H Barlow i inni

„Terapia dialektyczno-behawioralna (DBT). Trening umiejętności” M. Linehan

10th styczeń 202110th luty 2021

Lęk i strach

Lęk pomaga przygotować się na przyszłość, ostrzega przed potencjalnym niebezpieczeństwem. domaga się koncentracji uwagi na tym, co jest ‚niebezpieczne”, by móc zapobiec zagrożeniu lub je choć ograniczyć. Wskazuje też, że coś jest dla nas istotne – np. lęk odczuwany w chwili, gdy dziecko po raz pierwszy zostaje samo w domu. Emocja ta może nas motywować do tego, by już wcześniej budować u dziecka poczucie samodzielności i autonomii. Albo lęk odczuwany przed wystąpieniem publicznym, skłania nas do dokładnego przygotowania się do prezentacji.

Z kolei strach jest sygnałem alarmowym, który dostaliśmy od matki natury. Informuje, że znajdujemy się w niebezpieczeństwie. Wzbudza impuls do natychmiastowego działania, często bez namysłu. Np. w obliczu pożaru nie zastanawiamy się co zrobić, tylko od razu uciekamy i krzyczymy „pożar!”. W ten sposób nieprzyjemna emocja zapewnia nam bezpieczeństwo.

Pamiętajmy o tym, że strach jest adekwatny do sytuacji, jeśli:

istnieje zagrożenie dla życia Twojego, lub kogoś na kim Ci zależy
istnieje zagrożenie dla zdrowia Twojego, lub kogoś na kim Ci zależy
istnieje zagrożenie dla dobrostanu Twojego, lub kogoś na kim Ci zależy!!!

Odczuwając intensywny lęk albo strach, łatwo jest zapomnieć, że są to ewolucyjnie uwarunkowane emocje. Że to dzięki nim przetrwaliśmy jako gatunek – to ich czuły filtr umożliwiał nam unikanie zagrożenia. Obecnie po prostu lampka ostrzegawcza nie zawsze zapala się w odniesieniu do realnego niebezpieczeństwa (czyli, gdy potrzeba bezpieczeństwa jest zagrożona). Świeci się ona również wtedy, gdy pod ostrzałem są nasze „wyższe wartości/potrzeby” (np. bliskości, rozwoju, autonomii).

Bywa też, że nadaktywny jest nasz radar wychwytujący potencjalne niebezpieczeństwa – wtedy wkraczamy na teren zaburzeń lękowych.

Źródło: „Transdiagnostyczna terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń emocjonalnych” D. H Barlow i inni

„Terapia dialektyczno-behawioralna (DBT). Trening umiejętności” M. Linehan

23rd grudzień 202024th grudzień 2020

Życzenia Świąteczne

Zbliżające się Święta i Nowy Rok przebiegają na innych zasadach, aniżeli te, do których przywykliśmy. Aktualna rzeczywistość epidemiologiczna wymusza na nas konieczność przeformułowania tego co znane i lubiane, na to to obecnie dostępne i możliwe. Dlatego też życzymy Państwu i sobie samym dużo elastyczności i otwartości na nowe.

Pamiętajmy, że „inne” nie musi oznaczać „gorsze”.

10th grudzień 202010th luty 2021

Przystanek 3: reakcje wyuczone

1. Uczymy się na podstawie własnych doświadczeń

Bodźce wyzwalające nasze emocje i to co się dzieje, gdy ich doświadczamy, pozostawiają po sobie trwałe wrażenie. To czego się nauczymy, wpłynie na to, jak będziemy przeżywać podobną sytuację w przyszłości.

2. Uczymy się postępować w taki sposób, by uniknąć złego samopoczucia

Unikanie generalnie jest rozsądną i przystosowawczą strategią przetrwania. Uczymy się unikać sytuacji, obiektów, które w przeszłości wyrządziły nam krzywdę, albo sprawiły że źle się poczuliśmy – szczególnie jeśli mogą to też zrobić w przyszłości. Jeśli spojrzymy na świat zwierząt, jest to bardzo wyraźne (zając uciekający przed lisem, mysz uciekająca przed kotem itp.). Czyli uczymy się robić to, co sprawia, że czujemy się dobrze, a unikamy tego, co budzi szeroko pojęty dyskomfort.

Bywa jednak, że unikanie prowadzi do wyuczenia się zachowań, które nie są adekwatne do kontekstu sytuacji albo nie pomagają nam w osiągnięciu celu. Trudność z przełamywaniem unikania polega na tym, że strategia ta ogranicza możliwość uczenia się nowych rzeczy. A w konsekwencji nie możemy zweryfikować czy nowa sytuacja jest tak niebezpieczna, jak pierwotnie zakładaliśmy. Unikanie odbiera nam też możliwość sprawdzenia, jak realnie wygląda nasza umiejętność poradzenia sobie z sytuacją. Pozostajemy zamknięci w naszych wyobrażeniach na temat poziomu niebezpieczeństwa sytuacji i tego co potrafimy. Tym trudniej podjąć krok do zmiany.

3, Uczymy się postępować w taki sposób, by zapanować nad silnymi i przykrymi emocjami

Na przestrzeni życia często kształtuje się przekonanie, że nie można okazywać intensywnych emocji. Albo wręcz uczymy się, że okazywanie określonych emocji jest niewłaściwie.

Źródło: „Transdiagnostyczna terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń emocjonalnych” D. H Barlow i inni

„Terapia dialektyczno-behawioralna (DBT). Trening umiejętności” M. Linehan

5th listopad 20209th grudzień 2020

Przystanek 2: natura emocji

Jak ostatnio wspomniałam, celem wielu osób, które zgłaszają się do gabinet, jest pozbycie się przykrych, niechcianych emocji. Często towarzyszy im poczucie przytłoczenia przez emocje w tak dużym stopniu, że trudno im funkcjonować w różnych obszarach swojego życia tak jak chcą. Niestety odsuwanie od siebie emocji nie przynosi dobrych efektów. Im więcej energii wkładamy w tłumienie lub unikanie uczuć, tym trudniej jest iść naprzód, tym mniej uwagi poświęcamy istotnym dla nas sprawom.

Dlatego proponuję zamianę celu „nie czuć emocji X”, na „nauczyć się reagować na emocję X w inny sposób”.

Warto bowiem słuchać swoich emocji – podstawową ich funkcją jest komunikacja ważnych informacji na temat otaczającego świata. Bywa jednak tak, że źródło tych ważnych informacji staje się źródłem przytłoczenia.

Wszystkie mocje, zarówno pozytywne jak i negatywne, są ważne i potrzebne – nawet te, które są dla nas niewygodne! Skąd byśmy wiedzieli, że trzeba walczyć o swoje, gdyby nie złość? Jak orientowalibyśmy się, że znaleźliśmy się w niebezpieczeństwie, gdyby nie strach? Możemy myśleć o tych emocjach, że są niebezpieczne, złe, ale tak na prawdę dostarczają nam kluczowych informacji na temat naszego położenia. Motywują nas też do działania, byśmy chronili siebie i dążyli do osiągania swoich celów.

Niektórym emocje wydają się być wielką chmurą intensywnych uczuć. A tak na prawdę każde przeżycie emocjonalne można rozbić na 3 części (komponenty):

co myślę – sposób myślenia o sytuacji wpływa na to, jak ją odczuwasz. Warto przyjrzeć się swoim myślom, gdy ostatnio czułeś daną emocję. Często jest tak, że podobne myśli uruchamiają się za każdym razem, gdy czujemy np. złość, lęk, poczucie winy, radość. Warto je znać.
jak się czuję fizycznie – za każdym razem, gdy przeżywasz jakąś emocję, w twoim ciele zachodzi szereg zmian fizycznych. Np. strachowi towarzyszyć może napięcie mięśniowe, przyspieszone bicie serca. Smutek z kolei może być skojarzony ze zmęczeniem.
co robię lub co chcę zrobić – każdej emocji towarzyszy jakiś impuls do działania. Niektóre z nich są pożyteczne (czujemy strach na widok dziecka stojącego na krawędzi parapetu, biegniemy i go mocno chwytamy). Inne z kolei są mniej adaptacyjne (czując lęk w sytuacjach społecznych unikam spotykania się z ludźmi).

Czasami bardziej wyraźny jest jeden komponent emocji niż inne. Ale zawsze warto rozpoznać wszystkie te części, ponieważ one wzajemnie na siebie oddziałują. Dzięki temu jest łatwiej zrozumieć, jak to się dzieje, że komunikacyjna funkcja emocji zamienia się w przytłaczające doznanie.

Popatrzmy na przykładzie:

Dostałam SMS od koleżanki, w którym odwołuje zaplanowane spotkanie. Pomyślałam „Nie chce się ze mną zadawać, jestem taką nudziarą”. Zauważam ucisk w gardle i uczucie zmęczenia. To rodzi myśl „Może położę się wcześniej do łóżka skoro i tak nie mam nic ciekawszego do roboty”. Położenie się do łóżka przynosi mi chwilową ulgę od negatywnych myśli i doznań fizycznych. Nadmiar czasu spędzanego w samotności w łóżku prowadzi jednak do nasilenia smutku. .

Rozbicie emocji na elementy składowe pozwala zrozumieć, skąd się one biorą i dlaczego się pojawiają.

Autor: Elżbieta Wojnar-Mróz

Źródło: „Transdiagnostyczna terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń emocjonalnych” D. Barlow, T. Farchione

8th październik 20208th październik 2020

Podróż po emocjach: przystanek pierwszy

Bardzo często spotykamy się z potrzebą pacjentów dotyczącą „pozbycia się” jakiejś emocji. Niektórzy mówią: „Nie chcę już się tak bać”, „Nie wytrzymam już dłużej tego smutku”, „Nie mogę się tak złościć”, „Nie da się żyć z takim poczuciem winy”.

Myślę, że warto pójść tym tropem. Bowiem odczuwanie silnych emocji może być niewygodne dla danego człowieka. Każdy z nas w różnych chwilach swojego życia może odczuwać przez jakiś czas trochę większe nasilenie złości, smutku, lęku lub poczucia winy. Emocje te są reakcją na zaistniałą sytuację – a właściwie sytuacje te rezonują w nas w określony sposób. Nie znaczy to jednak, że mamy do czynienia z zaburzeniem emocjonalnym. W najbliższym czasie zaproszę Państwa na wycieczkę po krainie emocji. Dzisiaj jednak chciałabym na chwilę zatrzymać się na kilku cechach, które powtarzają się w zaburzeniach emocjonalnych. Mówiąc o zaburzeniu emocjonalnym mam na myśli całą grupę różnych diagnoz, których wspólnym mianownikiem jest trudność w tolerowaniu pewnych fragmentów przeżywania (np. zaburzenia lękowymi, nastroju, PTSD, zaburzenia odżywiania, zachowania autoagresywne, unikowe rysy osobowości). Jest to sposób patrzenia na emocje prezentowany m.in. przez D. Barlow w „Transdiagnostycznej terapii poznawczo-behawioralnej zaburzeń emocjonalnych”.

A wracając do cech:

Po pierwsze: częste silne emocje

Jest to związane z biologicznie uwarunkowaną wrażliwością emocjonalną (niektórzy tak po prostu mają, że doświadczają bardziej intensywnych emocji w odpowiedzi na różne sytuacja życiowe). W tym punkcie kluczowa jest jednak reakcja na te emocje – nie wszyscy uważają, że takie przeżywanie jest przytłaczające i zakłóca funkcjonowanie. W ten sposób przechodzimy do:

po drugie: negatywna reakcja na emocje

Osoby, które cierpią na jakiekolwiek zaburzenie emocjonalne najczęściej negatywnie myślą o swoich emocjach. Bywają surowi dla siebie związku z tym, że reagują w określony sposób („Nie powinnam się tak czuć”, „Jestem słaba, skoro to mnie aż tak bardzo denerwuje”). Często mają przekonanie, że silne emocje wiążą się z negatywnymi konsekwencjami („Jeśli będę smutna, to wszyscy mnie opuszczą”, „Jeśli pozwolę sobie na smutek, to nie będę potrafiła później przestać się smucić”, „Jeśli zobaczą, że się boję, to mnie wyśmieją”).

Co ciekawe, również „pozytywne emocje” mogą budzić negatywne przekonania („Jeśli będę się teraz cieszyć związkiem, to tym bardziej będzie bolało, gdy się rozstaniemy”).

Po trzecie: unikanie emocji

Jest to logiczna konsekwencja negatywnego postrzegania własnych emocji – staram się unikać tego, co oceniam jako nie-OK. Wpadamy jednak wtedy w pułapkę unikania. Próby odsunięcia od siebie emocji na krótką metę poprawiają samopoczucie, ale długofalowo przyczyniają się do częstszego przeżywania jeszcze silniejszych emocji. W dodatku wycofywanie się z różnych zajęć, by nie czuć określonych emocji, bardzo ogranicza nasze życie. Coraz trudniej jest czerpać radość z codziennych zajęć.

Autor: Elżbieta Wojnar-Mróz

Źródło: D. Barlow ” Transdiagnostyczna terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń emocjonalnych”

7th czerwiec 202012th lipiec 2019

Kilka słów przypomnienia o Tourette

Dziś, z okazji Światowego Dnia Zespołu Tourette’a, kilka słów przypomnienia na ten temat. Zachęcamy gorąco do przeczytania wcześniejszych wpisów przybliżających jego specyfikę.

Zespół Tourette’a jest częścią spektrum zaburzeń neurologicznych, które zwykle pojawiają się w dzieciństwie. Pierwszymi objawami są zwykle mimowolne ruchy (tiki) twarzy, ramion, kończyn lub tułowia. Te tiki są częste, powtarzalne i szybkie. Najczęstszym pierwszym objawem jest tik twarzy (mruganie oczami, drganie nosa, grymas) i jest zastępowany lub wraz z nim występują inne tiki szyi, tułowia i kończyn.

Osoba, u której zdiagnozowano zespół Tourette’a zgodnie z kryteriami DSM-5, musi:

mieć zarówno wielokrotne tiki ruchowe (na przykład mruganie lub wzruszanie ramionami), jak i tiki głosowe (na przykład buczenie, odchrząkiwanie lub wykrzykiwanie słowa lub frazy), chociaż nie zawsze mogą występować w tym samym czasie.
mieć tiki przez co najmniej rok. Tiki mogą występować wiele razy dziennie (zwykle podczas ataku choroby) prawie każdego dnia lub w niewielkich odstępach czasu.
mieć tiki, które zaczynają się przed ukończeniem 18 roku życia.
Mieć objawy, które nie są spowodowane przyjmowaniem leków lub z powodu innej choroby (na przykład drgawek, choroby Huntingtona lub wirusowego zapalenia mózgu).

Te mimowolne (poza kontrolą pacjenta) tiki mogą być również skomplikowane, angażujące całe ciało, takie jak kopanie i tupanie nogami. Wiele osób zgłasza, coś, co określa się jako impulsy ostrzegawcze – chęć wykonywania czynności ruchowych. Mogą wystąpić inne objawy, takie jak dotykanie, powtarzające się myśli i ruchy oraz kompulsje.

Tiki wokalne

Podczas ruchów mogą wystąpić tiki głosowe, które mogą obejmować stękanie, odchrząkiwanie, krzyki i szczekanie. Tiki wokalne mogą być również wyrażane jako koprolalia (mimowolne użycie nieprzyzwoitych słów lub nieodpowiednich słów i zwrotów) lub kopropraksja (nieprzyzwoite gesty). Pomimo powszechnego rozgłosu, koprolalia / kopropraksja jest rzadka w przypadku zaburzeń tikowych.

Zjawiska echa (mowa echolaliczna lub echolalia)

Te typy tików są również zgłaszane, choć rzadziej. Mogą one obejmować powtarzanie słów innych (echolalia), powtarzanie własnych słów (palilalia) i powtarzanie ruchów innych. Ani koprolalia / kopropraksja ani echolalia nie są konieczne do rozpoznania zespołu Tourette’a. Jednak, by potwierdzić zdiagnozowanie zespołu Tourette’a muszą być obecne zarówno mimowolne ruchy, jak i wokalizacje.

Zespół Gilles de la Tourette’a (zespół Tourette’a) jest zaburzeniem neurologicznym, które ujawnia się we wczesnym dzieciństwie lub w okresie dojrzewania.

Chociaż objawy zespołu Tourette’a różnią się w zależności od osoby i wahają się od bardzo łagodnych do ciężkich, większość przypadków mieści się w kategorii łagodnej. Współwystępujące zaburzenia mogą obejmować ADHD / ADD, impulsywność i obsesyjno-kompulsywne zachowanie (OCD). Zwykle w rodzinie występują tiki, zespół Tourette’a i / lub ADHD i / lub OCD. Zespół Tourette’a i inne zaburzenia tikowe występują we wszystkich grupach etnicznych. Mężczyźni cierpią na to zaburzenie 3 do 4 razy częściej niż kobiety.

Tłumaczył: Anna Pytko

Źródło: https://tourette.org/about-tourette/overview/diagnosis/medical-diagnosis/

2nd czerwiec 202018th czerwiec 2020

Niedługo zapraszamy Państwa z powrotem do gabinetu

DROGI PACJENCIE!

Od 15.06.2020r wracamy powoli do pracy terapeutycznej w gabinecie. Jednak, by było to bezpieczne prosimy o zastosowanie się do poniższych zasad:

Proszę przychodzić na sesję tylko kilka minut wcześniej i najlepiej bez osób towarzyszących. Chwilowo poczekalnia będzie niedostępna.
Nie podajemy sobie rąk na powitanie albo pożegnanie.
W korytarzu znajduje się dystrybutor środka dezynfekcyjnego – prosimy o korzystanie z niego.
W gabinetach są płyny dezynfekcyjne – na początku sesji wraz z terapeutą proszę zdezynfekować nimi ręce.
Gabinety są dezynfekowane po każdej sesji terapeutycznej.
Podczas sesji terapeuta będzie w przyłbicy, natomiast państwo zostajecie w maseczce albo przyłbicy.
Niezależnie od powodu kichania, kataru prosimy o poinformowanie terapeuty przed spotkaniem o występowaniu takich objawów. Sesja odbędzie się wtedy on-line. W przeciwnym razie terapeuta odmówi przeprowadzenia konsultacji. Spotkanie to jednak będzie pełnopłatne.
Na początku każdego spotkania poprosimy o wypełnienie krótkiej ankietę dotyczącej stanu zdrowia.

Pamiętajmy o tym, że decyzja o tym, czy terapia będzie prowadzona on-line czy też w gabinecie, będzie zależało od wspólnych ustaleń z terapeutą. W większości sytuacji będziemy dążyć do tego, by procesy terapeutyczne odbywały się w procedurze mieszanej (on-line i w gabinecie).

14th marzec 202016th marzec 2020

Lęk w czasie epidemii

LĘK JEST NATURALNĄ REAKCJĄ! Warto jednak zwrócić uwagę na niektóre zachowania i sposoby myślenia, które mogą go jeszcze bardziej nasilać.

Myśl tylko o tym, na co masz wpływ.
Zastanów się, co realnie możesz zrobić – zadaniowe podejście daje poczucie kontroli sytuacji.
Stop dla zamartwiania, tym co jeszcze się nie zdarzyło.
Wyznacz sobie czas w ciągu dnia (dwa krótkie momenty), gdy będziesz szukać informacji o epidemii. Tylko wtedy się tym zajmuj.
Opieraj się tylko na rzetelnych źródłach informacji.
Nie angażuj się w rozmowy nasilające niepokój.
Poszukaj też pozytywnych statystyk czy informacji na temat choroby – Niepokój sprawia, że bardziej wyraźne stają się dla nas treści budzące jeszcze większy stres. Dlatego poszerz perspektywę – zauważ wszystkie dane statystyczne.
Wykorzystaj czas spędzony w domu – może to okazja by zadrobić zaległości w filmach, książkach? Porządki w najbardziej odległych zakamarkach mieszkania? Sprawdzenie nowego pomysłu na spędzanie wolnego czasu – szydełkowanie, majsterkowanie, nauka gdy na instrumencie?…
Zadzwoń do bliskich – porozmawiaj o wszystkim i o niczym, dowiedz się co u nich – nie tylko w aspekcie epidemii.

Pamiętaj, że MYŚLI WPŁYWAJĄ NA TO, JAK SIĘ CZUJESZ! Możemy świadomie wybrać taką aktywność, by wspomóc funkcjonalne myśli i zachowania.

Autor: Elżbieta Wojnar-Mróz

11th marzec 2020

UWAGA – zmiana w sposobie organizacji Incognito CTPB

W odpowiedzi na zaistniałą epidemiologiczną sytuację, wprowadzamy kilka zmian w sposobie organizacji ośrodka. W trosce o pacjentów oraz członków naszego zespołu terapeutycznego, w najbliższych dniach będziemy do Państwa dyspozycji za pomocą takich narzędzi jak np. Skype. Tą drogą będą się odbywały konsultacje terapeutyczne. Mamy nadzieję, że jak najszybciej będziemy mogli zaproponować Państwu spotkanie w gabinecie. W razie jakichkolwiek pytań zachęcamy do kontaktu telefonicznego.

Zespół Incognito CTPB