Miesiąc: czerwiec 2019

Opublikowane w

Obraz swojego ciała

30Czym jest negatywny lub zaburzony obraz ciała?

Obraz ciała odnosi się do tego, jak ludzie postrzegają samych siebie. Zniekształcony obraz ciała (zwany także negatywnym) odnosi się do nierealistycznego sposobu, w jaki ktoś widzi swoje ciało. Podobnie jak w przypadku zaburzeń odżywiania, jest to częściej spotykane u kobiet, jednak wielu mężczyzn także cierpi na to zaburzenie.

Zaczynasz formować postrzeganie atrakcyjności, zdrowia, akceptacji i funkcjonalności swojego ciała we wczesnym dzieciństwie. Ten obraz ciała formuje się dalej wraz z wiekiem i na podstawie opinii twoich rówieśników, członków rodziny, trenerów itd.

Cechy charakteru, takie jak perfekcjonizm i samokrytyka mogą również wpływać na rozwój negatywnego, wewnętrznego obrazu twojego ciała.

Objawy negatywnego postrzegania własnego ciała

Do objawów negatywnego lub niezdrowego obrazu własnego ciała należą:

  • Obsesyjne ocenianie swojej sylwetki w lustrze
  • Wymyślanie ubliżających komentarzy na temat własnego ciała i częste porównywanie jego kształtu i rozmiaru do ciał innych ludzi
  • Zazdrość o figurę przyjaciółki, lub równie często, o figurę celebryty lub innej postaci z mediów

Przyczyny negatywnego postrzegania ciała

Czasami na negatywne postrzeganie swojego ciała wpływ ma jedno lub więcej istotnych wydarzeń. Na przykład, gimnastyczka, która jest nieustannie namawiana przez swojego trenera i innych sportowców do utraty wagi, może rozwinąć głęboko zakorzenione i długotrwałe niezadowolenie z własnego ciała, bez względu na to jak szczupła się stanie.

Jeśli masz obawy związane z wyglądem twojego ciała, zadaj sobie te pytania:

  • Czy moje postrzeganie piękna jest zaburzone przez lata ekspozycji na media, które wychwalają bardzo szczupły ideał, który jest niemożliwy do osiągnięcia dla większości ludzi zdrowymi środkami?
  • Czy łapię się na regularnym krytykowaniu mojego wyglądu?

Relacja pomiędzy wagą a postrzeganiem swojego ciała

Normalnie zdrowy zakres masy ciała dla danej osoby może być postrzegany jako nadwaga przez osobę ze zniekształconym obrazem własnego ciała. Młoda kobieta chorująca na anoreksję może spoglądać w lustro i widzieć odbicie o wiele większe niż jest ono w rzeczywistości.

I odwrotnie, nie jest niczym niezwykłym, że osoby otyłe zgłaszają, że nie zdawały sobie sprawy z tego, jak duże są i postrzegały się jako o wiele mniejsze, dopóki nie natrafiła się okazja gdy zobaczą zdjęcie, nagranie lub odbicie w oknie, które uderza w nerw i powoduje, że godzą się z rzeczywistym obrazem swojego ciała.

Relacja pomiędzy zaburzeniem odżywiania a postrzeganiem swojego ciała

Obawy dotyczące wyglądu ciała i zaburzenia odżywiania idą w parze. Często to brak satysfakcji ze swojego wyglądu prowadzi młodą osobę do wniosku, że utrata wagi może polepszyć ich wygląd i sprawić, że będą się lepiej czuć ze sobą i swoim ciałem.

Tak więc niejednokrotnie następstwem są restrykcyjna dieta i nadmierna aktywność fizyczna, prowadząc często do zachowań typowych dla zaburzeń odżywiania i obsesji na punkcie wagi, które mogą rozwinąć się w anoreksję, bulimię, ortoreksję, kompulsywne objadanie się lub zaburzenia objadania się.

Leczenie negatywnego postrzegania ciała

Leczenie zaburzonego postrzegania ciała jest kluczowym krokiem w kierunku wyleczenia. Problem nie rozwiąże się sam.

Rozpoznanie i zaakceptowanie twoich uczuć oraz towarzyszących ich doznań cielesnych pomoże ci poczuć się bardziej komfortowo w twoim ciele. Zmniejszy to również tendencję do tłumienia uczuć i zwracania się w stronę niezdrowych, negatywnych wewnętrznych monologów, mających na celu uniknięcie nieprzyjemnych uczuć.

Terapia poznawczo-behawioralna to często stosowana metoda, w której irracjonalne myśli są rozpoznawane, analizowane i przekształcane w bardziej racjonalną rozmowę z samym sobą.

Dodatkowo często wykorzystywana jest terapia tańcem i ruchem, która ma na celu rozwijanie większego zaufania i uznania dla własnego ciała w oparciu o tworzenie wewnętrznych doświadczeń, zamiast po prostu oceniać swoje ciało pod względem estetyki.

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/body-image

Opublikowane w

Opieka nad dzieckiem chorującym na bulimię

Szacuje się, że aż 3% kobiet w przedziale wiekowym 20-25 lat ma bulimię. Nie jest to jednak dolegliwość dotykająca jedynie młode kobiety. Również mężczyźni mogą zmagać się z bulimią, a najniższy wiek odnotowany u obu płci wynosi 9 lat.

Jesteś w stanie uwierzyć, że twoje dziecko może mieć bulimie? Zdefiniujmy, czym jest żarłoczność psychiczna i dlaczego jej wykrycie może być trudne, nawet u członka rodziny.

Czym jest bulimia?

Wiele osób kojarzy bulimię z oczyszczaniem się – prowokowaniem wymiotów w celu pozbycia się jedzenia z żołądka. Podczas gdy jest to jedna z cech bulimii, rodzice musza również zrozumieć inne jej cechy:

  • Oczyszczanie. Czy twoje dziecko znika w ciągu godziny od zjedzenia posiłku? Idzie do oddalonej toalety lub wychodzi z domu? Jest to typowe dla bulimików

  • Niepohamowany apetyt, opisywany jako zjadanie większej ilości jedzenia za jednym razem niż normalnie. Może to być cechą bulimików

  • Ciągłe objadanie się i oczyszczanie. Jest to cecha charakterystyczna dla bulimii

  • Poczucie utraty kontroli podczas objadania się. Twoje dziecko może być bezsilne wobec potrzeby objadania się

  • Poczucie winy i wstydu z powodu objadania się

  • Zażywanie środków przeczyszczających, leków moczopędnych i robienie lewatyw w celu szybkiego pozbycia się jedzenia

  • Obraz samego siebie oparty na podstawie wyglądu i wagi, zamiast innych cech, takich jak inteligencja czy kreatywność

  • Poważne problemy z zębami wynikające z czynności oczyszczających. Zakwaszenie spowodowane wymiotami może z czasem zniszczyć ochronne szkliwo na zębach twojego dziecka

  • Uszkodzenie przełyku, stan zapalany, a w skrajnym przypadku krwawienie spowodowane wymiotami. Wrażliwy przełyk może wskazywać bulimię

Czy ciężko wykryć bulimię u mojego dziecka?

Nawet mimo tych pozornie widocznych objawów, bulimia nadal może być trudna do wykrycia. Waga u osób chorujących na bulimię, może wahać się od niedowagi, przez zdrową wagę, aż do nadwagi. Twoje dziecko może wyglądać „normalnie”, ale ich ciało może być spustoszone od środka z powodu braku odpowiednich substancji odżywczych, urazów przełyku, uszkodzeń zębów i problemów psychicznych.

Po drugie, wypieranie się zaburzenia odżywiania nie jest rzadkością wśród dzieci. Mogą mieć nawet dopracowane historyjki dotyczące tego jak dobrze się odżywiają, albo dlaczego wymiotowały po poprzednim posiłku. „Mam ostatnio problemy z żołądkiem”, albo „jem trzy posiłki dziennie!”.

Jak niebezpieczna jest żarłoczność psychiczna? Obrażenia fizyczne będące wynikiem bulimii są poważne. Niekontrolowana może doprowadzić do trwałych uszkodzeń przełyku, zębów i żołądka.

Przy powtarzających się i gwałtownych wymiotach, uszkodzenia i krwawienie w przełyku mogą być bardzo niebezpieczne. Z czasem organizm pozbawiony jest odpowiednich składników odżywczych, które wpływają na poziom energii, koncentrację i rozwój komórek.

Psychiczne skutki bulimii mogą być równie wyniszczające. Strach, wyparcie, frustracja wynikająca z braku kontroli nad swoim zachowaniem mogą wyssać życie z danej osoby. Depresja, stany lękowe i trauma to realne zagrożenia dla bulimików.

Jak mogę pomóc mojemu dziecku?

Oto kilka wskazówek, by pomóc tobie, jako rodzicowi:

  • Słuchaj. Słuchaj słów jakich używa twoje dziecko. On lub ona może wyrażać wstyd, depresję lub strach. Ton ich głosu może słabnąć, gdy mówią o jedzeniu

  • Obserwuj. Dzieci mogą unikać kontaktu wzrokowego, gdy rozmawiają o jedzeniu. Mogą wyglądać na pokonanych, bezsilnych albo tak, jakby ich życie wymknęło się spod kontroli

  • Rozmawiaj. Jeżeli podejrzewasz, że istnieje jakiś problem, porozmawiaj z dzieckiem. W spokojny i wyrozumiały sposób powiedz mu co widziałeś lub słyszałeś. Bądź konkretny. „Niepokoję się o ciebie, ponieważ słyszałem jak wymiotujesz w łazience po obiedzie.” „Martwię się o ciebie, ponieważ nie jadłeś obiadu przez kilka dni.”

  • Kontroluj Internet. Wielu rodziców nie rozumie dostępu do stron internetowych promujących zaburzenia odżywiania, jaki mają ich dzieci. Strony wychwalające przerwę między udami (ang. thigh gap), samookaleczanie lub sposoby na uniknięcie wykrycia czynności oczyszczających są szczególnie popularne wśród dzieci. Na Youtube, najczęściej używanej wyszukiwarce wśród młodzieży, znajdują się nagrania propagujące zaburzenia odżywiania. Szukaj stron, które używają haseł pro-ana, dotyczących anoreksji, i pro-mia, dotyczących bulimii. (http://www.med.umich.edu/yourchild/topics/eatdis.htm)

„Co jeśli moje dziecko się zdenerwuje lub zaprzeczy?” Dzieci często mówią, że nic złego się nie dzieje. Powiedz dziecku, że je kochasz i chcesz mu pomóc. Możliwe, że będziesz musiał podejść do dziecka kilka razy zanim zareaguje.

Czy moje dziecko potrzebuje leczenia klinicznego, aby pokonać bulimię?

Jako rodzic, nie oczekuj, że twoje dziecko „wyrośnie” z bulimii. Bulimia to fizyczna i psychiczna pajęczyna, która ściśle oplata twoje dziecko. Jeżeli podejrzewasz, że twoje dziecko jest bulimikiem, wiedz, że istnieje profesjonalne leczenie, które może pomóc.

Z odpowiednią pomocą, większość bulimików może odzyskać kontrolę nad swoją chorobą i żyć dalej, zdrowo i szczęśliwie. Bez leczenia, ryzykują dalsze życie wypełnione zmaganiami i poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi.

Podsumowując, zapewnij swojemu dziecku profesjonalne leczenie. To może być jedna z najlepszych rzeczy jakie możesz dla niego zrobić.

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/bulimia/caring-for-a-child-with-bulimia-nervosa

Opublikowane w

Problemy z zębami spowodowane bulimią

Skutki bulimii są niekorzystne i obejmują sferę fizyczną, emocjonalną, psychologiczną, społeczną, finansową i wiele innych.

W porównaniu z anoreksją, skutki fizyczne bulimii mogą nie być tak widoczne i oczywiste.

Ludzie mogą cierpieć na bulimię niezależnie od swojej wagi czy postury i możliwe, że mogą z tego powodu dłużej ukrywać swoje zmagania.

Uszkodzenia zębów są częstym skutkiem ubocznym

Jednym z bardziej szkodliwych i powszechnych skutków ubocznych bulimii są zniszczone zęby. Negatywny wpływ jaki bulimia ma na zęby jest często przyćmiony przez inne poważne konsekwencje zdrowotne, takie jak powikłania układu krążenia, zaburzenie równowagi elektrolitowe, zaburzenia żołądkowo-jelitowe i zanik kości.

Jednak gdy osoba z bulimią regularnie prowokuje wymioty, zęby poddawane są na ciągłemu kontaktowi z kwasem żołądkowym. Przewlekłe oczyszczanie i wynikająca z tego obecność kwasu chlorowodorowego w jamie ustnej mogą doprowadzić do wielu dolegliwości i objawów, takich jak:

  • Suchość w jamie ustnej

  • Erozja szkliwa

  • Próchnica lub zwiększona podatność na rozwój ubytków

  • Przewlekły ból gardła

  • Chrypa

  • Bolesne lub krwawiące dziąsła

  • Trudności lub ból przy przełykaniu

  • Uszkodzenie podniebienia

  • Powiększenie gruczołu ślinowego

  • Suchość w jamie ustnej

  • Zmniejszona produkcja śliny

  • Nieprawidłowości w ułożeniu szczęki

  • Złamane, popękane zęby lub ich wypadanie

  • Problemy z przeżuwaniem

  • Odwrócenie poprzednich zabiegów dentystycznych

  • Uszkodzenie przełyku

Zdiagnozowanie przez dentystę

Podczas gdy zęby mogą nie wydawać się pierwszym wskaźnikiem zaburzeń odżywiania, wiele osób jest diagnozowanych przez swoich dentystów, którzy często są pierwsi na miejscu zbrodni jeśli chodzi o dentystyczne objawy wynikające z bulimii.

Lekarze dentyści mogą mieć kluczową rolę w rozpoznaniu wczesnych objawów bulimii, jako profesjonaliści, którzy często mają kontakt z jamą ustną i stanem zębów pacjenta.

W niektórych przypadkach dana osoba może żyć z bulimią wiele lat, zanim otrzyma pomoc, lub oficjalnie zdiagnozuje się u nich tę chorobę psychiczną.

Problemy dentystyczne mogą mieć poważne konsekwencje

Powstałe uszkodzenia jamy ustnej i zębów, często mogą być pierwszą oznaką, wskazującą na przewlekłe zaburzenie odżywiania. Jakość życia osoby cierpiącej na bulimię może się znacznie pogorszyć z powodu problemów z zębami lub jamą ustną.

Wiele osób może mieć trudności z żuciem lub połykani, albo odczuwać ból, podczas gdy innym mogą łamać się lub wypadać zęby. Nieleczone ubytki mogą prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, a krwawiące dziąsła mogą być objawem choroby przyzębia.

Trzeba wyleczyć główną przyczynę

Podczas gdy leczenie istniejących chorób dentystycznych, takie jak wypełnianie ubytków, odbudowa złamanych zębów, dbanie o dziąsła itp., są krótkoterminowym rozwiązaniem, długoterminowym rozwiązaniem będzie szukanie odpowiedniego leczenia, które jest potrzebne w bulimii.

Choroby dentystyczne są poważnym problemem, o który trzeba zadbać przy pomocy odpowiedniego specjalisty, ale naprawy nie pomogą jeżeli dana osoba dalej będzie się regularnie oczyszczać.

Jeżeli ty, lub ktoś z twoich bliskich ma problemy z zębami wynikające z bulimii, rozumiesz pewnie wstyd jakiego doświadcza się przy tej chorobie.

Możliwe, że doświadczasz problemów z jedzeniem i cieszeniem się z jedzenia, lub czujesz się skrępowany, jeśli chodzi o uśmiechanie się lub śmianie.

Ważne jest, aby wiedzieć, że jest nadzieja i uzdrowienie, i nie dotyczy to jedynie zębów, ale całego siebie. Całościowa odbudowa naprawdę jest możliwa, jeżeli szukasz środków potrzebnych do wyleczenia bulimii.

Bulimię można wyleczyć

Bulimia jest rzeczywiście przewlekłą chorobą psychiczną, która może wpływać na twoje życie, indywidualność, bezpieczeństwo i samoocenę w sposób, o którym nigdy nie myślałeś, że mógłby być możliwy. Wiedza o tym jak może się rozwinąć twoja droga do zdrowia, lub jak twoje ciało może się odbudować po bulimii, może wydawać się przytłaczająca.

Piękno leczenia polega na tym, że postęp następuje z dnia na dzień, gdy stajesz się silniejszy z dala od zaburzenia odżywiania.

Porozmawiaj z profesjonalistami, aby otrzymać pomoc!

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/bulimia/dental-problems-caused-by-bulimia

Opublikowane w

Czym jest bulimia?

Żarłoczność psychiczna (bulimia nervosa) jest psychicznym, przewlekłym i zagrażającym życiu zaburzeniem odżywiania, opisywanym jako spożywanie nadmiernych ilości pożywienia w krótkim czasie, a następnie próba uniknięcia przybrania na wadze poprzez oczyszczenie się z tego co zostało zjedzone.

Do metod oczyszczenia należy prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających lub leków moczopędnych oraz ekstremalne, długotrwałe ćwiczenia. Często w trakcie epizodów objadania/oczyszczania się, mężczyzna lub kobieta cierpiąca na bulimię traci kontrolę i podejmuje szaleńczy wysiłek aby pozbyć się tych odczuć.

Ponieważ on lub ona może trzymać epizody objadania i oczyszczania w tajemnicy, osoby takie często są w stanie ukrywać swoją chorobę przed innymi przez dłuższy czas. Osoby cierpiące na żarłoczność psychiczną często wykorzystują te zachowania aby zapobiec przybraniu na wadze, stworzyć poczucie kontroli, i/lub traktują je jako sposób radzenia sobie z trudnymi okolicznościami lub sytuacjami.

Opisana i sklasyfikowana przez brytyjskiego psychiatrę Geralda Russela w 1979 roku, Żarłoczność Psychiczna (bulimia nervosa) pochodzi od greckiego określenia znaczącego „wilczy głód”. Jeżeli ty, lub bliska ci osoba cierpi na to zaburzenie odżywiania, szukaj profesjonalnego leczenia zaburzeń odżywiania.

Główne typy bulimii

Istnieją dwa najpopularniejsze typy żarłoczności psychicznej:

  • Typ przeczyszczający – ten typ bulimii dotyczy większości przypadków osób cierpiących na to zaburzenie odżywiania. W tym przypadku chorzy po okresie objadania się, regularnie prowokują wymioty lub też nadużywają środków przeczyszczających, leków moczopędnych lub lewatyw.

  • Typ nieprzeczyszczający – w przypadku tego typu bulimii, osoba chora wykorzystuje inne niewłaściwe metody kompensacji za okres objadania się, takie jak intensywne ćwiczenia fizyczne czy post. W tym przypadku prowokowanie wymiotów nie jest regularnie stosowaną formą oczyszczenia.

Przyczyny bulimii

Dokładna przyczyna żarłoczności psychicznej nie jest obecnie znana. Uważa się jednak, że na rozwój tej choroby wpływa wiele czynników, takich jak m.in.: czynniki genetyczne, środowiskowe, psychologiczne oraz kultura. Do głównych przyczyn bulimii należą:

  • Stresujące przemiany i zmiany życiowe

  • Doświadczenie przemocy, trauma

  • Negatywny obraz ciała

  • Niska samoocena

  • Zawody lub aktywności skupiające się na wyglądzie/wydajności

Objawy bulimii

Osoba cierpiąca na bulimię może wykazywać różne objawy, a wiele z nich jest bezpośrednim wynikiem wymuszonych wymiotów lub innych form oczyszczania, szczególnie jeśli epizod objadania/oczyszczania powtarza się kilka razy w tygodniowo i/lub dziennie.

Fizyczne objawy tego zaburzenia to:

  • Ciągłe wahania wagi

  • Zaburzenia równowagi elektrolitowej, mogące doprowadzić do arytmii serca, zatrzymania akcji serca lub ostatecznie do śmierci

  • Pęknięte naczynka w oczach

  • Powiększenie węzłów chłonnych na szyi i wzdłuż linii szczęki

  • Urazy w jamie ustnej, takie jak skaleczenia śluzówki jamy ustnej lub gardła, spowodowane powtarzającymi się wymiotami

  • Przewlekłe odwodnienie

  • Stan zapalny przełyku

  • Chroniczny refluks żołądka po jedzeniu lub wrzody żołądka

  • Bezpłodność

Objawy objadania i oczyszczania to:

  • Znikanie dużej ilości jedzenia

  • Jedzenie w ukryciu

  • Brak kontroli podczas jedzenia

  • Przechodzenie z okresów przejadania się do okresów poszczenia

  • Częste korzystanie z toalety po posiłkach

  • Zapach wymiocin

Żarłoczność psychiczna może również doprowadzić do problematycznych napięć pomiędzy bulimikiem a jego rodziną i przyjaciółmi, zwłaszcza, że dana osoba ma nienormalne nawyki żywieniowe i/lub unika aktywności społecznych, aby angażować się w epizody objadania/oczyszczania.

Psychoterapia bulimii

Ponieważ negatywny obraz ciała i niska samoocena są często głównymi czynnikami będącymi podstawą bulimii, ważne jest, aby terapia była połączona z procesem leczenia. Leczenie bulimii zazwyczaj obejmuje:

  • Przerwanie cyklu objadania/oczyszczania się: pierwszy etap leczenia żarłoczności psychicznej wiąże się ze złamaniem szkodliwego cyklu i odbudowaniem zdrowych nawyków żywieniowych.

  • Zmiana negatywnego myślenia: następny etap leczenia bulimii skupia się na rozpoznaniu i zmienieniu irracjonalnych przekonań dotyczących wagi, kształtu sylwetki i diety.

  • Rozwiązanie problemów emocjonalnych: ostatni etap leczenia bulimii skupia się na wyleczeniu emocjonalnych problemów, które mogły być przyczyną rozwoju zaburzenia odżywiania. Leczenie może skupić się wokół stosunków międzyludzkich i może uwzględnić terapię poznawczo-behawioralną, terapie dialektyczno-behawioralną i inne pokrewne terapie.

Przetłumczył: Anna Urlik

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/bulimia

Opublikowane w

Anoreksja – najwyższy współczynnik umieralności ze wszystkich chorób psychicznych: dlaczego?

Przegląd prawie 50-ciu lat badań potwierdza, że jadłowstręt psychiczny ma najwyższy współczynnik umieralności ze wszystkich chorób psychicznych (Arcelus, Mitchel, Wales & Nelson, 2011). Ze względu na konsekwencje wynikające z utraty wagi oraz głodzenia ciała i mózgu, jadłowstręt psychiczny jest zagrażającym życiu zaburzeniem.

Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej, jeżeli dochodzą do tego również czynności oczyszczające. Do czynności oczyszczających może należeć wymuszanie wymiotów, spożywanie środków przeczyszczających, leków moczopędnych, tabletek odchudzających, preparatów obniżających łaknienie i innych środków pobudzających. Niekiedy dochodzi nawet do tego, że pacjenci oczyszczają się poprzez nadmierną aktywność fizyczną.

Zagrożenie dotyczące każdego pacjenta musi zostać ocenione indywidualnie. Wpływa na nie stopień ograniczenia jedzenia, oraz ilość i kombinacja czynności oczyszczających. Inne podstawowe diagnozy lekarskie również mogą doprowadzić do komplikacji zwiększyć ryzyko powikłań i śmierci.

Objawy i związane z nimi podstawowe mechanizmy zaburzeń odżywiania:

Większość ekspertów ds. zaburzeń odżywiania zgadza się, że odbudowa masy ciała jest kluczowa dla skutecznego leczenia anoreksji. Bez ponownego odżywienia ciała trudno będzie przeprowadzić skuteczną psychoterapię, ze względu na deficyty funkcji poznawczych spowodowane niedożywieniem.

Zaburzenia odżywiania obejmują:

  • Zaburzony obraz ludzkiego ciała

  • Irracjonalny lęk przed wagą, przytyciem

  • Irracjonalny lęk przez jedzeniem

Oprócz zaburzenia odżywiania, u niektórych pacjentów współwystępują:

  • zaburzenia lękowe

  • Depresja

  • Zaburzenia nastroju

  • Zaburzenia osobowości

  • Problemy z samookaleczaniem się

Te współwystępujące dolegliwości mogą skomplikować leczenie i utrudnić pacjentowi osiągnięcie postępu w kierunku wyleczenia. Aby pacjent poczynił postępy w leczeniu, zamiast doświadczać zagrażających życiu stanów i powikłań, kluczowy jest system wsparcia, dostęp do opieki oraz ograniczenie czynników wyzwalających związanych z jadłowstrętem psychicznym .

Meta-analiza 42 opublikowanych badań dokonana przez Sullivan miałą na celu oszacowanie śmiertelność na przestrzeni lat związaną z anoreksją. Odkrył współczynnik umieralności na poziomie 5,9% (lub 0,56% rocznie) i wywnioskował, że wskaźnik ten jest znacznie wyższy niż ten odnotowany dla kobiet przebywających w szpitalu psychiatrycznym i dla ogółu populacji (Sullivan, 1995).

Ryzyko towarzyszące odbudowywaniu wagi

Zespół ponownego odżywienia jest zagrażającym życiu ryzykiem wiążącym się z jadłowstrętem psychicznym. W czasie II Wojny Światowej przeprowadzano eksperymenty na ochotnikach, którzy zgodzili się aby stracić określony procent masy ciała. Odkryto, że utrata masy ciała skutkowała niskim ciśnieniem krwi oraz zmniejszeniem się wielkości mięśnia sercowego.

Przy odbudowywaniu wagi może dojść do zapaści sercowo-naczyniowej, ponieważ zmniejszony mięsień sercowy ma trudności z poradzeniem sobie ze zwiększeniem ilości krwi, występującym przy ponownym odżywianiu. Może to doprowadzić do niewydolności serca. Pierwsze kilka tygodni ponownego odżywiania wymagają od lekarzy ścisłego monitorowania układu krążenia.

Masa serca może powrócić do normy wraz z odpowiednim przyrostem wagi. Zmiany elektrolitowe również mogą doprowadzić do nieprawidłowości w skurczach mięśnia sercowego, szczególnie ze względu na niski poziomu fosforu (Mehler & Andersen, 1999).

Wpływ niedowagi na ciało

Głodzenie się ma wpływ na każdy układ w ciele człowieka.

Przewlekła utrata wagi ma inne negatywne skutki dla układu krążenia. Mięsień sercowy maleje, zastawka mitralna może wypaść, tętno spowalnia, a ciśnienie maleje.

W worku osierdziowym może zgromadzić się płyn, co znane jest jako zapalenie osierdzia. Może również wystąpić nieregularny rytm serca, znany jako arytmia.

Konsekwencje dla układu hormonalnego to:

  • Zanik miesiączek u kobiet

  • Bezpłodność

  • Niebezpiecznie niskie stężenie cukru we krwi

  • Zmniejszenie masy kostnej

Utrata masy kostnej, w zależności od przewlekłości diagnozowana jako osteopenia lub osteoporoza, zwiększa ryzyko złamania kości. Metabolizm, wraz z produkcją energii i wytwarzaniem ciepła zwalnia, a wzrost zostaje zatrzymany.

Układ pokarmowy

W układzie pokarmowym dochodzi do spowolnienia mięśni układu pokarmowego, opóźnienia w wypróżnianiu, zaparć, wydłużonego czasu przejścia przez jelito grube, a możliwa jest także wystąpienie żółtaczki.

Jeśli występują czynności oczyszczające, powikłań może być więcej.

Oczyszczanie się poprzez wymioty może spowodować erozję szkliwa oraz zniszczenie błony śluzowej przełyku z możliwymi uszkodzeniami i krwawieniem. Może to również doprowadzić do pęknięcia przełyku lub zmian w tkance nabłonkowej, które zwiększają ryzyko wystąpienia raka przełyku (tzw. Przełyk Barretta). Oczyszczanie się poprzez nadużywanie środków przeczyszczających może spowodować uszkodzenie mięśni okrężnicy.

Układ oddechowy: W związku z głodzeniem się, w układzie oddechowym dochodzi do zaniku mięśni i zmniejszenia pojemności płuc. Występuje zmniejszona produkcja krwinek czerwonych, krwinek białych oraz płytek krwi.

Dochodzi również do zmniejszenia się wielkości mózgu (atrofia mózgu), co prowadzi do zaburzeń poznawczych, neuropatii obwodowej, a mogą wystąpić również napady padaczki.

Zaburzone jest funkcjonowanie nerek, co spowodowane jest odwodnieniem, ale także nadmiernym spożyciem wody. Dochodzi do ogólnego zaniku mięśni. Skóra staje się sucha, a jej kolor ulega zmianie. Może dojść do wypadania włosów na głowie, natomiast na ciele może ponownie pojawić się lanugo (delikatne, puszyste włosy występujące u noworodka) (Mehler, 2014).

Przewlekła natura anoreksji

Jadłowstręt psychiczny posiada najwyższy współczynnik umieralności ze wszystkich chorób psychicznych i jest dodatkowo komplikowany przez jego przewlekły charakter. Dzięki leczeniu, pacjenci mogą czynić okresowe postępy, jednak często wracają do okresów niedożywienia połączonych z zagrażającymi życiu i wyniszczającymi powikłaniami.

Steinhausen dokonał przeglądu 119 badań dotyczących 5590 pacjentów chorujących na jadłowstręt psychiczny, które zostały opublikowane w angielsko- i niemieckojęzycznej literaturze. Analizowano je pod względem śmiertelności, wyników ogólnoświatowych i innych zaburzeń psychicznych. Wskaźnik śmiertelności był znacznie wyższy.

Wśród osób, które przeżyły anoreksję, średnio mniej niż połowa wyzdrowiała, jednej trzeciej się polepszyło, a 20% osób pozostało przewlekle chorymi.

Lepsze wyniki?

Niestety Steinhausen doszedł do wniosku, że nie ma przekonujących dowodów na to, że wyniki jadłowstrętu psychicznego uległy poprawie się w ciągu drugiej połowy ubiegłego wieku. Niemniej jednak dłuższy okres obserwacji i młodszy wiek wystąpienia choroby zostały powiązane z lepszymi wynikami (Steinhausen, 2002).

Pamiętajmy!

Jadłowstręt psychiczny jest bardzo złożonym i skomplikowanym zaburzeniem. Wymaga wczesnej diagnozy i dostępu do opieki ze ścisłą obserwacją i niejednokrotnie długotrwałym leczeniem.

Jeśli macie ochotę to przypomnijcie sobie, jak bywają odbierane przez osoby z anoreksją próby zmotywowania do zmiany:  http://www.incognito-ctpb.pl/blog/dlaczego-tak-tru…yc-sie-anoreksji/ ‎

Przetłumaczył: Anna Urlik

Źróło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/anorexia/anorexia-death-rate

Opublikowane w

Neurobiologia anoreksji – badania dotyczące wpływu niedożywienia na mózg

Ludzie posiadają wrodzony instynkt przetrwania. Nasze ciała są zaprogramowane na przetrwanie – instynktownie oddychamy, mrugamy, kichamy, a nawet zeskakujemy z drogi jadącego pojazdu. Z tego powodu, anoreksja jest zagadką dla wielu osób. Jak to możliwe, że ludzie się głodzą, czasem nawet doprowadzając się do śmierci, podczas gdy inni, jeżeli nie większość, ma problem z utrzymaniem prostej diety?

Prawdę mówiąc, odpowiedź jest nieznana. Badania skupiły się na kilku czynnikach ryzyka dla rozwoju anoreksji, m.in., genetyce, środowisku, stabilności emocjonalnej i, prawdopodobnie najbardziej fascynującym, mózgu.

Mózgi osób chorujących na anoreksję i osób, które się z niej wyleczyły, posiadają subtelne, lecz znaczące różnice, w porównaniu z mózgami osób, które nigdy nie zmagały się z tym zaburzeniem. Mózgi osób z anoreksją cechuje inna reakcja na przyjemność, reagują inaczej na informację zwrotną i mają inny szlak serotoninowy.

Czy zmiany w mózgu następują przez zmianami fizycznymi?

Wspomniane różnice stwierdza się nie tylko u ludzi obecnie cierpiących na anoreksję, lecz także tych, którzy wyzdrowieli dawno temu. Tak więc nie ma pewności, czy te neurobiologiczne zmiany są obecne zanim ktoś wpadnie w anoreksję i są fizyczną zapowiedzią choroby, czy też są „bliznami”, będącymi skutkiem długotrwałego niedożywienia.

Klinicznie, osoby chorujące na anoreksję mają trudności z doświadczaniem przyjemności, lecz w porównaniu ze zdrowymi ludźmi, mają mniejsze problemy z odmówieniem sobie przyjemnych doznań – nie tylko deseru po obiedzie, lecz także większości przyjemności płynących z życia. (1)

W dodatku, według pracy Waltera Kaye, który przez pewien czas badał neurobiologiczny aspekt anoreksji, ludzie z tym zaburzeniem odżywiania nie potrafią cieszyć się z nagrody, ponieważ za bardzo obawiają się konsekwencji. (2) Ma to sens: poobiedni deser nie jest wart niepokoju, który by spowodował.

Mózgi anorektyków reagują inaczej na bodźce płynące z jedzenia

Jak się okazuje, mózgi osób, które mają, lub miały anoreksję, nie reagują na jedzenie, lub zdjęcia jedzenia tak, jak u osób w grupie kontrolnej.

Po podaniu cukru, mózgi osób wyleczonych z anoreksji wykazują niższą aktywność niż u innych ludzi, którzy lubią cukier i nigdy nie chorowali na zaburzenia odżywiania. Doprowadziło to badaczy do stwierdzenia, że osoby z anoreksją odczuwają mniej przyjemności z jedzenia. (3)

Ta sama grupa badaczy zastosowała znany protokół „zgadywankę”, na ludziach, którzy wyzdrowieli z anoreksji, oraz na zdrowej grupie kontrolnej, na podstawie którego mogli oni wygrać lub przegrać pieniądze.

Jak odkryli badacze, osoby z grupy kontrolnej przejawiały zupełnie inną aktywność mózgu, gdy wygrały, niż w przypadku, gdy przegrały pieniądze. Natomiast w grupie osób, które wyleczyły się z anoreksji, reakcja mózgu była podobna w obu przypadkach.

Wyniki sugerują, że ludzie z anoreksją mogą mieć problem z rozróżnieniem między pozytywną, a negatywną informacją zwrotną, co, jak napisali badacze, „może pomóc w wyjaśnieniu dlaczego tak trudno jest im znaleźć motywację do podjęcia leczenia, lub zrozumieć konsekwencje swojego zachowania”.

Części mózgu dotknięte przez zaburzenia odżywiania

Kaye przytacza dane obrazowe, które ukazują, że mózgi osób chorujących na anoreksję i tych, które wyleczyły się z choroby wykazują niedoczynność układu limbicznego, związanego z odczuwaniem nagrody, oraz mają nadzorujący układ nerwowy, związany z działaniem hamującym. „Osoby chorujące na jadłowstręt psychiczny mają tendencję do postrzegania swoich działań jako niepoprawnych lub błędnych, i nie są w stanie odpowiednio dawkować nagrody i kary, aby uczyć się z doświadczenia, natomiast są bardzo wrażliwe na krytykę”, pisze Kaye.

Osoby z tym zaburzeniem odżywiania wykazują również przewlekłe zaburzenia związane z 5-HT (serotoniną) w układzie nerwowym, co może mieć związek ze rozwojem stanów lękowych (Bailer, et al., 2005). Ponownie, niewiadomo, czy jest to spowodowane przez chorobę, czy też jest jednym z powodów jej wystąpienia.

Znalezienie neurobiologicznego powiązania z anoreksją

Jeżeli nauka rzeczywiście może określić neurobiologiczne powiązanie z anoreksją, to możemy nauczyć się, jak skuteczniej leczyć chorobę, która cechuje się najwyższym współczynnikiem umieralności ze wszystkich chorób psychicznych. Jednak anoreksja jest poniekąd zaskakującą chorobą, ponieważ atakuje zarówno umysł, jak i ciało.

Niektóre objawy neurologiczne mogą być skutkiem niedożywienia i niskiego wskaźnika masy ciała, wskazujących na anoreksję. Na przykład, nadmierna utrata wagi może spowodować kurczenie się istoty szarej mózgu. (4)

Dodatkowo ludzie, którzy z powodu tego zaburzenia odżywiania mają niedowagę, są bardziej narażeni na depresję, stany lękowe czy obsesję, niż osoby z anoreksją, które odzyskały prawidłową masę ciała. (5) Wszystkie te objawy, w tym zmniejszenie objętości mózgu, poprawiły się wraz z nabraniem wagi.

Kiedy objawy anoreksji stają się objawami głodzenia?

A więc gdzie zaczynają się objawy zaburzenia, a gdzie głodzenia się? Pewien wgląd zapewnia 65-letnie badanie nad 36 młodymi, zdrowymi, prawidłowymi pod względem fizjologicznym mężczyznami, którzy dostali możliwość zwolnienia ze służby wojskowej, w zamian za dobrowolny udział w badaniu, skupiającym się na skutkach niedożywienia. (6)

Badacze „częściowo głodzili” (zredukowali liczbę przyjmowanych kalorii o połowę) młodych mężczyzn przez 6 tygodni, po czym obserwowali ich przez trwający trzy miesiące okres ponownego odżywiania.

Mężczyźni przejawiali zachowania bardzo podobne do tych, przejawianych przez głodzące się osoby z zaburzeniami odżywiania. Nie tylko skupiali się na jedzeniu, lecz stali się bardziej przygnębieni i niespokojni. Jeden z badanych napisał: „nigdy w życiu nie byłem bardziej przygnębiony”.

1. Bailer, U., Frank, G., Henry, S., et al. (2005). Altered brain serotonin 5-HT1A receptor binding after recovery from anorexia nervosa measured by positron emission tomography and [11C]raclopride. Archives of General Psychiatry, 62(9), 1032-1041.

2. Kaye, W. (2014, May 6). Eating disorders: Understanding anorexia nervosa. Retrieved July 9, 2015.

3. Kaye, W., Bailer, U., Klabunde, M., Brown, H. Is anorexia an eating disorder? How neurobiology can help us understand the puzzling eating symptoms of anorexia nervosa. University of California San Diego Medical Center, Department of Psychiatry.

4. Bryner, J. (2010, May 26). Brain Shrinkage in Anorexia Is Reversible. Retrieved July 9, 2015.

5. Pollice, C., Kaye, W., Greeno, C., Weltzin, T. (1997). Relationship of depression, anxiety, and obsessionality to state of illness in anorexia nervosa. International Journal of Eating Disorders 21, 367–376.

6. Keys, A. Br’ozek, J, Henschel, A, et al. The biology of human starvation. Vols 1 and 2. Minneapolis: University of Minnesota Press, 1950.

Źródło: https://www.eatingdisorderhope.com/information/anorexia/how-malnourishment-affects-the-brain-research-on-anorexia-and-neurobiology

Przetłumaczył: Anna Urlik

Ta strona używa ciasteczek (cookies) dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Dowiedz się więcej

The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.

Close